Voelt u zich ook zo dof?
Ik weet niet - het lijkt of ik dicht zit. Na gisteravond had ik besloten dat het oké was als ik niet totaal geschokt en ondersteboven ben. Dat ik niet slecht en gevoelloos ben als ik de overzeese catastrofe niet kan bevatten. En ik voel me ook niet echt schuldig meer; alleen wil het niet zo lukken om 'wakker te worden'. Ik voel me zo verdoofd; en alles om me heen lijkt net zo verdoofd. Zelfs mijn mail, die al de hele dag foutmeldingen geeft. Ondanks alle drukte lijkt internet ook verdoofd; de tv ook - alles. Alleen op therapie ging het leven vandaag door alsof er niets was gebeurd. De voortsjokkende gekken waren nog net zo gek, en dolende in hun eigen wereldje, als voor dinsdag. Zozeer leek er niets veranderd, dat ik even dacht dat er inderdaad niets was gebeurd. En heel schuchter, haast op de tast, iets fluisterde over 'dat daar.. in Amerika..'; half-en-half vrezend dat ik het me had verbeeld en nu zelf de grootste gek van het terrein zou zijn. Maar nee - de rest van de groep wist er ook van.
Ik lees nu over wat ik net heb geschreven en zie staan: 'half-en-half vrezend dat ik het me had verbeeld'. Heb de neiging mezelf te verbeteren: 'dat moest natuurlijk hopen zijn, niet vrezen!' - maar ik vreesde, dat ik me zoiets afschuwelijks zou kunnen verbeelden.

Ik had me voorgenomen 'de boel de boel te laten', oftewel: mezelf niet te dwingen te begrijpen. Ik wil mezelf uitschudden, losgooien. Het lijkt of ik een beetje vastgelopen ben; zand in mijn kogellagers. Ik wil lucht in mijn hoofd, en in mijn schrijven terug - alsof ik juist met wat meer lucht de grip terug krijg. Maar het wil niet zo. Ik zou zo graag gewoon willen schrijven over maffe dagelijkse dingen - tegelijk schrik ik er ook voor terug. Bruut gezegd heb ik het even helemaal gehad met alle rampspoed, maar desondanks gaat er een soort schokje door me heen als ik een ander zie loggen over juist de gewone dagelijkse zaken.
Misschien maar weer langzaam op gang komen; voorzichtig oefenen ofzo.

Wat mijn dagelijks leven betreft: ik voel een stevige oorontsteking opkomen. In oktober verwelkomde ik de eerste in mijn hele leven, sindsdien heb ik er drie gehad, die steeds heftiger werden, en zich steeds meer thuis leken te voelen in mijn ganse hoofd. Pas nu geloof ik werkelijk de biologielessen, die me vertelden dat het middenoor in directe verbinding staat met voorhoofdsholten, bijholten, kaakholten en keel. Het lijkt daar makkelijk en fijn reizen, voor een beetje avontuurlijke bacterie.
Ik heb in elk geval een redelijk idee van mijn dagvulling, de komende dagen. En op een rare manier zie ik er bijna naar uit: even terug op mezelf; even een excuus om werkelijk los te laten en zodoende weer wat houvast te krijgen. Hoe dubbel dat ook mag lijken.
Ik zou haast zeggen: doet u mee...?