Mijn neef Jaap is ongedeerd.
Hij is onlangs verhuisd en we hadden zijn nieuwe adres nog niet; konden hem dus sowieso niet bereiken. Hij blijkt aan Central Park te wonen, en op Times Square te werken. Vanmiddag van Bob gehoord dat dat 2 kilometer van het WTC is, en ik probeer het me voor te stellen: 2 kilometer, dat is een minuut of tien fietsen. Van hier naar Albert Heijn; beslist niet ver weg, maar ook niet vlak om de hoek te noemen. Probeer me dan voor te stellen dat er een vliegtuig dwars door de flat naast de AH komt suizen, en die 2 kilometer is ineens erg veel te dichtbij.
Jaap en family zijn dus oke. Zijn eigen ouders wisten dat pas na 18 uur; ook dat probeer ik me voor te stellen. Ik was gister, door miscommunicatie over en weer, mijn moeder 2,5 uur kwijt. Ze zou om halfelf thuis zijn - mooie degelijke afspraak - maar was dat uiteindelijk pas om 1 uur. Het idee een dergelijke onzekerheid zeven keer zo lang, en twintig keer zo terecht te moeten voelen, is een verschrikking.

Als ik eerlijk ben stopt mijn inlevingsvermogen daar. Ik zie al die beelden aan, de hele dag door, en het doet me niets. Ik ben nauwelijks geschokt, laat staan geëmotioneerd. Ik kijk met een idee van 'oh wow!' naar die zich ineenvouwende torens, bedenk dan dat daar mensen inzitten en het geen leuk aannemersproject is, en slik mijn wow weer in. En met eenzelfde ingeslikte wow verwonder ik me over het plan dat hierachter moet hebben gezeten. Heb er bijna ontzag voor.
Ik schrik wel van Bush, die zich ijskoud toont, een angstige blik in zijn ogen die hem gek genoeg nog killer maakt. En ik word bang van uitspraken die ik her en der opvang; over 'al die moslims'. Ik heb op een school gezeten waar negentig procent vluchteling was, en het merendeel van hen moslim. Stuk voor stuk vredelievende moslims, die juist gevlucht waren voor het handjevol fundamentalistische griezels dat in hun land de macht had. Dat voorvoegsel, fundamentalistisch, hoor ik nauwelijks. Naar, en eng, dat men door massahysterie zo geneigd is te generaliseren, en ook zo gevoelig is zich door die generalisaties te laten leiden.

Ik ben murw; nu al, na nauwelijks anderhalve dag. En daar schrik ik nogal van.
Het grootste deel van vandaag ben ik eigenlijk bezig geweest te achterhalen waarom dit alles me zo weinig doet. Ben ik zo'n koud, gevoelloos monster? De tijd is gelukkig voorbij dat ik grif 'ja' zei, en me vervolgens, mezelf hatend, terugtrok. En bij nader beschouwing denk ik ook niet dat ik zo gevoelloos ben. Misschien is dit wel gewoon teveel; te ongrijpbaar. Ik weet van mezelf dat ik soms juist tè gevoelig kan zijn; me teveel laat meeslepen in het meevoelen met anderen, het invoelen in situaties. Toen ik Harry Potter deel 2 uithad, heb ik drie dagen niet geslapen. Ik had het in drie uur uit, was Harry geworden, en kon me niet meer losmaken van het gevoel dat ik onder de grond in een tunnel zat, met achter me aan machtige mannen met duistere krachten. U kunt lachen, maar het was niet leuk. Op die manier kan ik me met iedereen en alles vereenzelvigen - of nee: kunnen is niet het woord, het gebeurt gewoon. Er is geen tussenweg van 'tot hier en niet verder met de sympathie'. Dat kan met één individu. Misschien met twee tegelijk. Maar niet met 30000; dat is gewoon ondoenlijk. En misschien, juist omdat er geen tussenweg lijkt te zijn, klap ik dicht. Sluit ik me volledig af van elk medeleven; om te voorkomen dat ik misschien wèl de angsten van 30000 mensen in mijn hoofd probeer te passen.

Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik hier nou mee wil zeggen. Niet zoveel, denk ik; in elk geval niet als 'statement', of duidelijke mededeling. Dit is gewoon een van me af schrijven; orde proberen te krijgen in al die verwarde gevoelens, of juist verwardheid over afwezige gevoelens. Misschien ook om mezelf te sussen; dat ik me niet hoef te schamen dat ik andere prioriteiten heb dan een oorlog-in-opkomst. Want in wezen voel ik me wel de godganse dag schuldig; omdat ik inderdaad totaal andere dingen aan mijn hoofd heb, en omdat mijn eigen problemen, hoe futiel ook vergeleken bij wat nu in Amerika gebeurt, toch nog steeds nadrukkelijk aanwezig blijven.
Zoals doorlopend, de laatste dagen, wil een mooie slotzin niet komen. Never mind then; ik heb mijn egodump van vandaag gedaan; en het geeft zowaar enige verlichting. Wat me ineens doet afvragen: als je alle egoisten af en toe hun ego laat dumpen, zouden ze dan de rest van de tijd wezenlijk meer open kunnen staan voor anderen...?