Respect

Eens had ik, geheel buiten mijn schuld om, een pak sojacaramelvla in huis. Dat spul moest het huis weer uit en de meest logische manier waarop je voedsel uit huis krijgt is door het op te eten.
Ik knipte het pak open en goot wat vla in een kommetje. Vla bleek het woord niet; maar welk woord je het wel moet geven is me nog steeds niet helemaal duidelijk. Ik geloof ook niet dat er voor een dergelijke substantie een term bestaat. Het zal in consistentie een kruising zijn geweest tussen lijm, slijm, afgekoelde kaassaus of een soort mengvorm van pudding, vla, eigeel en een tikje cement. Het proefde net zo, maar vooral naar slijm met roomboter. Leuk spul, ik hoop dat de crew van The X-Files het al heeft ontdekt, want in een wat groenige kleurtint zou het heel leuk uit het buikje van een alien kunnen druipen.

Nou is mijn moeder altijd wel in voor een experimentje, mits ze niet al te goed op de hoogte is van de aard ervan. Teveel weten maakt niet gelukkig; en onder dat motto kondigde ik aan dat ze caramelvla zou krijgen. Ha, lekker, zei ze.
In een flinke bak vleide ik nog wat smurrie neer, en prikte er met een vork en lepel zo in dat het net leek of het daar echt aantrekkelijk vloeibaar lag te zijn. De flinke bak was nodig omdat er een vrij grote inhoud nodig bleek om het neervleien überhaupt te doen slagen; in een te kleine omgeving bleef het allemaal wat bobbelig omhoog staan.
Ik duwde een desertlepel naar binnen en tegen de rand van de bak aan en het zag er werkelijk verbazend nonchalant uit. Helemaal niet gemaakt.
Ik stak mijn hoofd bij mams om de hoek, zette de bak naast haar neer, mompelde 'eet smakelijk' en maakte dat ik wegkwam.

Na een half uur leek het me veilig om weer eens te gaan kijken.
Ik liep binnen, zag de bak staan. Leeg. Leeg.
Vond je het lekker?, vroeg ik voorzichtig en gefascineerd tegelijk.
Wat was dat een gore troep. Wat ìs dat? Hoe kom je eraan? Gatverdamme wat een rotzooi!
Maar waarom heb je het dan opgegeten..?
Het was zo smerig, ik moest gewoon dooreten om mezelf ervan te overtuigen dat iets werkelijk zo goor kan zijn.

Och arme, dacht ik. Ze is altijd al wat vreemd geweest, maar nu is ze echt gek geworden. Maar het blijft toch je moeder hè, for better and for worse. En krankzinnigheid zit tenslotte in de familie, zij kan er ook niets aan doen, ze is erfelijk belast. Och arme. Dooreten omdat je niet gelooft dat iets zo vies kan zijn. Stil maar, mama.

Maar dat was allemaal vóór vandaag. Vóór de appelkwarkcake, à 2,29 bij C1000. 102,29 teveel, als je het mij vraagt.
Hij zag er zo lekker uit, zo bol en luchtig en goudgeel en verleidelijk. Zo vol belofte.
Ik sneed een plak af, ging er voor zitten, nam een klein hapje, sloot mijn ogen om te genieten van deze pracht en heerlijkheid. De enige reden dat mijn ogen niet onmiddellijk weer openvlogen was omdat ik dat in mijn verbazing vergat.

Dit was gruwelijk. Onbeschrijfelijk. Sponzig en klef en nat en zompig. Zoet en wee en zurig - oooh bàh..!! Dit kon niet, iets kon werkelijk niet zó vies zijn. Er moest iets aan mijn smaak mankeren, misschien had ik een nasmaak van iets anders (ik wist ook niet wat) en moest die even weg. Nog een hap. Nog steeds vies, nog steeds ontsteld. Ongeloof. Nog een hap. Nog een. Tot de hele plak op was, ik eigenlijk nog steeds niet kon bevatten dat iets zo smerig kon zijn maar niet de moed noch de gezondheid had om een nieuwe plak te testen.

Nooit meer zal ik mijn moeder gek noemen. Ik zal vanaf nu haar oordeel en handelen met respect en ontzag bezien. En straks zal ik haar een plakje appelkwarkcake brengen. Ze is altijd wel in voor een experimentje..