Mail

Eens heb ik Walter een logje laten plaatsen, wat ik had willen schrijven. Of nee, niet ‘wat ik had willen schrijven’ - wat ik ook hàd geschreven, maar niet durfde te plaatsen.
Ik heb het net overgelezen, en ik heb er eigenlijk wat spijt van. Het ging over R., of in elk geval: dat dacht ik. Maar het ging niet over R.; meer nog dan op R., was ik verliefd op het verliefd-zijn. En dus ging het niet over R., en voel ik me nu eigenlijk wat 'vals' en onecht als ik het overlees.
Het staat hier, trouwens: http://homepage.cistron.nl/~vandenb..
Ik wilde toen naar aanleiding daarvan zelf nog een stukje plaatsen, wat ik uiteindelijk niet heb gedaan:

“Soms he.. zo gek..
dan wil ik iemand iets zeggen, maar toch ook niet. Dan is het zo eng, dat
het gek genoeg nog minder eng is het in een boek te zetten; het op bruggen
en muren te schilderen. Het uit te schreeuwen voor de hele wereld, alles
liever dan aan die ene alleen. In de hoop dat die het dan leest, en
zichzelf herkent. Weet dat het voor hem of haar is; maar dat er dan nog wat
speling is, een vluchtweg. Altijd de mogelijkheid te zeggen: nee hoor, dat
ging niet over jou...
Wordt alleen wat lastig en doorzichtig als die ander zeker weet dah het
over niemand anders kan gaan.
Nu ja; dan is daar altijd nog Cyrano. Gewoon doen of het niet eens van jou
kwam...”

Cyrano als in Cyrano de Bergerac, die liefdesbrieven aan Roxane schreef, en deed of ze van heel iemand anders kwamen. Die vergelijking liep wat mank.

Het blijft raar, zo'n log. Gevaarlijk ook wel.
Ik weet het wel, dat ik door 200 mensen word gelezen, maar ik weet het niet echt, ik voel het niet. Ik schrijf voor degene die op een bepaald moment het meest in mijn gedachten is; van het feit dat er nog een hele zooi meeleest ben ik me niet wezenlijk bewust. Mijn log is een aaneenschakeling van mailtjes; mailtjes aan één persoon, mailtjes aan een klein groepje mensen, maar nooit mailtjes aan 'Het Wereldwijde'.
Maar goed, hij of zij voor wie het werkelijk bedoeld is weet dat natuurlijk niet, tuurlijk niet. En dat schept een veilige afstand, net genoeg afstand om dingen te kunnen zeggen waar ik dat niet rechtstreeks durf. Het geeft me net de afstand en de ruimte om te kunnen hinten, suggereren, impliceren.

Kinderachtig, eigenlijk.
Als ik boos ben, verdrietig, als iets me raakt of kwetst, als ik me gefrustreerd voel: logje. Zelden omdat ik iets gewoon van me wil afschrijven, maar meestal omdat ik hoop dat de aanstichter van het kwaad het leest, zich aangesproken voelt, schuldig zelfs. Ik heb niets direct verweten, en kan dus zelf nergens op worden aangesproken; maar ik kan wel beledigd en mokkig doen als mijn signalen niet worden opgepakt. Het is toch heel duidelijk dat ik me rot voel..? Ik klaag niet, welnee; ik draag en ik slik en god wat dapper allemaal, niets raakt me want ik blijf maar lachen maar weet wel heel goed dat ik me diep van binnen heel klote voel: kijk lees maar, ik schrijf er over, op mijn eigen privé klankbord. Pak dat op en voel je schuldig. Pak dat op en troost me, zorg voor me, geef me aandacht.
Kinderachtig, niet recht door zee, en laf. En levensgevaarlijk, omdat ik toch al zo slecht ben in me uiten. Op deze manier hoeft het helemaal niet meer.

Veiligste weg.
Niemand kan me wat maken; ik zeg niets echt en ik verzwijg niets echt. Halfslachtig, altijd een vluchtweg.

Ik durf je niet meer te mailen; dus ik dacht: mijn dagelijkse ‘verslagje’ kan ik ook gewoon loggen, toch..?

Weer de veiligste weg.

Ik ga je mailen. G’oon. En ik kan het best aan als je zegt: ‘even niet’. En als ik dat niet aankan wordt het hoog tijd dat ik dat leer.

O zo.