Eind goed, al goed
Haar hond maakte mij aan het schrikken. Ik, in de veronderstelling dat buurvrouw en hond thuiskomend en niet weggaand waren geweest toen ik de lift hoorde, stormde het portiek uit, de hoek om, in de open armen van de weerwolf. Die prompt ons blok (en alle omringende blokken) wakkerblafte.
In ruil maakte ik haar aan het schrikken, door mijn vinger achterover te klappen (ter illustratie van mijn hypermobiliteit, als verklaring voor mijn fysiotherapiebezoek, als verklaring voor mijn zo vroeg op de been zijn).
“Nóóit meer doen hoor! Ik ga over mijn nek als ik dat zie!”
Nu krijg ik straks een bos lelies van haar. Gewoon, vanwege te veel in huis, en ik die ze mooi vindt.
donderdag 20 november 2003 - 08:53
:)
Liesan (URL) - 20 november 2003 - 10:19
Lelie's zijn van die kleffe stengels.
bicat (URL) - 20 november 2003 - 12:31
De onbekende man, die aan de hand van stoethaspel meemocht naar Palma de Mallorca, maakte eindelijk eens kennis met een hond die een duidelijke, ja toepasselijke naam meegekregen had van het baasje: Pizza.
Ik weet niet waarom, maar de onbekende man blijft iets in mijn oor fluisteren over 'madeliefjes plukken'. Ik probeer het verder te negeren.
Overigens is stoethaspel geen pizzavreter.
stoethaspel - 20 november 2003 - 14:12
honden zijn lief. lelies zijn leijk.
maar smaken verschillen ;)
tylani () (URL) - 21 november 2003 - 20:55
