Overtuigingskracht

‘Wil jij mijn mama bellen?’, vroeg ik haar.
Nee.
‘Jezus zeg. Jij snapt er ook niets van. 'Waarom, lieverd', vraag je dan.
Dus.
Wil jij mijn mama bellen?’
Waar-om lie-verd.
‘Allemachtig. Da's ook een beetje schooltoneel hè.’
Ik vertelde haar van mijn lagere school.

Ik was zes, en we hadden een schooltoneel.
Ik wist er niets meer van, tot ik het script een jaar of wat geleden terugvond in een Grote Geheime Doos met Nostalgie.
Er zat een briefje bij van de juf. Een aantekening. Dat Puck zou uitvallen, jammer maar helaas, dat de rol werd overgenomen door... bladibla.
't Was een zware tijd. Opa dood, opa begraven, boel ellende. HET werd me ALLEMAAL te VEEl.
Burnout. Diepe treurnis. De lasten van zesjarigen worden danig onderschat.
En daarom kon ik niet meedoen met het schooltoneel.
Ik las het script door en het zei me werkelijk niets.
Behalve één zin.
"Stil nou, stil nou, anders bijten de vissen niet!"
Geen idee wat de context was, maar die ene zin zit er al 20 jaar ingeramd. Blij eindelijk te weten waar hij vandaan kwam.

‘En jij’, zei ik haar, ‘jij spreekt jouw zin net zo uit. Erin geramd, zonder overtuiging!

Dus.

Wil jij mijn mama bellen...?’

N.. Waarom lieverd.
Moeilijk hoor, zo in mijn rol blijven!

Het doet mij deugd te weten dat ze zo slecht acteert.
Des te meer vertrouwen kan ik hebben in het waarheidsgehalte van haar liefkozende woorden..