Her

Na het drama van de MRI maakte ik drie afspraken: één met mijn af-en-toe-psych, een belafspraak met de neuroloog en een nieuwe afspraak voor de MRI.
De neuroloog deed erg kortaf. Hij had drie minuten nodig om uit te leggen dat hij echt geen tijd had want dat zijn hele dagschema in de soep was gelopen, en een halve minuut om te zeggen dat de MRI echt nodig was en dat hij aanraadde het nog eens te proberen.
De MRI-afspraak werd zeer nadrukkelijk voor de scan-met-koptelefoon gemaakt. En voor een langere tijdsduur dan strikt noodzakelijk, zodat ik ruim tijd zou hebben om compleet door te draaien (en opnieuw proberen).
De af-en-toe-psych kwam met een heerlijk banaal advies: ga naar de zonnebank. Want in een tosti-ijzer zit je ook opgesloten, en het voordeel is dat je daar zelf wegkan.

Ik doe niet aan zonnebanken.
Ik voel mij te goed voor zonnebanken, ik wil niet op wat voor punt ook overeenkomsten hebben met de verlooide tijgerleggingwijven die door het plaatselijk dorp klikklakken.
Niettemin toog ik nog diezelfde middag naar een zonnecentrum. Schaamrood op de kaken: 'ik heb een wat vreemde vraag.. ik krijg een mri binnenkort en ik heb wat last van claustrofobie.. en nou zei een bevriende psycholoog (voor geen goud laat ik de vijand merken dat ik een psycholoog consulteer) dat ik eens...
Ja dan moet je hier zijn, riep de zonnige dame meteen.
Alsof hele volksstammen mri-gegadigden eerst een therapeutische voortraject bij haar ondergaan.

De afgelopen twee weken stonden in het teken van dat voortraject.
Ik vertelde niemand over de herkansing, en zeker niet de precieze datum en tijd. 'Goden verzoeken', vond ik dat.
Ik herontdekte de output-functie van winamp en gooide de hele OMWF als wavje op een CD.
Ik had nachtmerries, sliep überhaupt niet, was non-stop bang en gespannen. Deed ademhalingsoefeningen en ging daarvan hyperventileren.
Ik lag doodstil op mijn bed, deed of ik daar niet wegkon en kreeg prompt halve toevallen van paniek.
En ik ging 6 keer onder de zonnebank.

De psych had gelijk: het is net zo krap als een mri, zo niet krapper.
En je wordt ook nog eens prachtig oranje.
Of rood.
Weet u, die universele angst van Westerse moeders en ondergoed?
'Zorg altijd dat je een schone onderbroek aanhebt, want als je een ongeluk krijgt en je moet plotseling het ziekenhuis in...'
Mijn voornaamste zorg was om een onderbroek aan te hebben. Punt. Zoveel mogelijk onderbroek, bij voorkeur met pijpjes. Om maar in vredesnaam te voorkomen dat men in een ziekenhuis of zelfs maar mortuarium mijn compleet gebrandmerkte en vreemd rood bedrukte achterwerk zou zien, dat ik in een overmoedig kwartier had opgelopen.

Waar psych noch zonnejuf gelijk in hadden was dat het zou voorbereiden.
De zonnebank bereidde niet voor, de ontspanningsoefeningen bereidden niet voor, de Happy Place waarin ik mezelf moest Visualiseren (oh gruwel) bereidde niet voor.
Een beetje claustrofoob heeft anderhalf jaar intensieve Zenmeditatie nodig om zich door zo'n scan heen te Ohmen.

Het is allemaal veel te lief en zacht, tegenover de pure, allesoverweldigende terreur die angst kan zijn.
Het enige wat helpt is harde hand. Dreigementen. Het vooruitzicht van de marteling die Onzekerheid heet. Het idee om, schoorvoetend en staart tussen de benen, een zekere K. onder ogen te moeten komen na nòg een mislukking.
Dat heeft me er uiteindelijk doorheen getrokken, zij het met een onderbreking na de eerste cyclus.
Vanochtend. Halfnegen. In een ander apparaat, mèt koptelefoon, en met een andere laborant. Van wie ik geen schuimrubber aan de zijkant van mijn hoofd hoefde, en van wie ik gewoon mijn zenuwtics mocht aanhouden (wapperen met handen en voeten, voortdurend met een hand naar mijn keel en de ‘Almásy Bosporus’).
En als ze niets vinden op die MRI word ik bloedlink. Dan moet ik over een halfjaar waarschijnlijk nog eens, en ik vind het nu wel weer mooi geweest.

Over een week of drie de uitslag.
Duimt u mee, voor een scan die wel voor duidelijkheid zorgt, maar geen tumoren en dergelijke engigheden aangeeft..?