Deo-drinken

Zoveel te schrijven. Zoveel op mijn hart. Tè veel; en vooral te ongeschikt of te omvangrijk voor dit log. Of te persoonlijk.

Het heeft beslist voordelen om volstrekt anoniem te loggen.
Anonimiteit zit niet in het naamloos zijn. Anonimiteit zit in niet-gekend zijn; je afzijdig houden. Niet aangevoeld worden. Of mensen je naam kennen of niet: als je je laat kennen, je openstelt voor contact verlies je je anonimiteit. En dat is heerlijk. En het is vreselijk, want het ontneemt je een stuk vrijheid.

Toen ik nog geen log had dacht ik wel eens: als ik nou eens gewoon in één grote hartekreet alles opschrijf wat me dwarszit, en dat gewoon op het net mik. Gratis accountje is zo aangemaakt, en dan ben ik mijn shit tenminste kwijt.
Alsof je middenop een groot plein staat, in een stad waar niemand je kent, en dan brullen. Maar in dit geval dan op schrift.
De laatste tijd heb ik dat gevoel soms weer. En dan bedenk ik me dat ik al een log heb.

Het zal wel zijn als een groter huis kopen: je hebt meer ruimte om je in te bewegen, om in te leven, maar er is ook meer ruimte om bij te houden. En meer deurposten om je neus tegen te stoten.
Als ik met iets in mijn maag zit wat te maken heeft met persoon X, en ik heb persoon X door het loggen leren kennen, en persoon X leest het log nog steeds.. dan zou ik een tweede log moeten beginnen om de stress die het eerste met zich meebrengt op kwijt te kunnen. Een log-log. Waarna hoogstwaarschijnlijk een logloglog en een loglogloglog volgt.
Tot in eeuwigheid amen.

Hoe meer ik schrijf, hoe minder ik kan schrijven, krijg ik soms het idee.
Hoe meer je schrijft, hoe 'completer' je wordt. Hoe meer je een bekende lijkt; en dan ineens ben je veel kwetsbaarder als je iets vertelt.
Als een volkomen onbekende zomaar ergens een tekstje dumpt, waarin hij of zij zegt dat het een zaligheid is een flesje Nivea-deodorant leeg te drinken (ik noem ook maar wat toevallig op mijn plank staat hoor; het had nog erger kunnen zijn..), dan denkt men: 'jezus wat een weirdo'. Punt. Onbekende wordt weirdo, niks aan de hand.
Als ik het schrijf word het veel persoonlijker. Puck drinkt Nivea. En dan wordt Puck een weirdo, en da's toch een beetje als als braaf meisje in een brave buurt ineens geheel door-pierced te gaan rondwandelen.

Zoveel te schrijven.
Over persoon X, dus. Over geblockte icq-nummers (waarom?!). Over symbiotische verhoudingen en daarbij horende visualisaties van blind-zijn en strakke elastieken. Over net-niet-verslavingen. Over slechte eigenschappen die zo veel verleidelijker zijn dan de goede. Over waarom geplaagd worden zo afschuwelijk is, nog erger en vernederender dan keihard-pesten. Over sociale contacten; over rare interne systemen die zo vreselijk frustreren en desondanks niet anders lijken te kunnen verlopen, hoezeer je ook weet hoe het wèl zou kunnen. Over angsten en zelfhaat; gevoelens van er niet mogen zijn, altijd teveel zijn. Erbij willen horen, wat dat 'er' ook moge zijn.

Zoveel te schrijven, dat er niets te schrijven is.
Vol is leeg. Het tegenovergestelde is hetzelfde.