Bevredigend

De uroloog maakte alles goed.

Urologische problemen horen zo ongeveer in het standaard pretpakket van elke MS-er.
Incontinentie, retentie, urgentie. Katheteriseren, de daarbij komende urineweginfecties, urostoma. Luiers, onderleggers, urinaal, bladderscan. Eén groot blij en nat feestje.
In het revalidatiecentrum was het eerder een uitzondering om géén plasproblemen te hebben en de uroloog was, in elk geval op onze afdeling, dan ook de meest bezoekende externe specialist.

‘Ik heb pijn’, zei ik bij het opnamegesprek. ‘Pulserende, snijdende pijn. Als een baby die belletjes blaast: put.. put.. put.. - maar dan bij mijn urinebuis. Maar het doet géén pijn bij het plassen. Het komt in golven, vooral ’s nachts.’
Ja, knikte de revalidatiearts. Blaasontsteking. Typisch blaasontsteking. Plasje, potje, kweekje.
‘Maar ik ben al gekweekt! Een maand geleden! En toen was er niets aan de hand’
Dat wil niet zeggen dat er nu niet wèl iets is.
Koppige vrouw, mijn revalidatiearts.

Ik werd op kweek gezet, er werd een week doorgekweekt en er werd niets gevonden.
Zeer bevredigend.

Er werd een afspraak gemaakt met de uroloog, ik wachtte gespannen die woensdagmiddag af - en er gebeurde niets.
Hij wou me niet eens zien!
‘De uroloog wil eerst Waardes.’
‘4 liter in, 4 liter uit’, zei ik meteen.
Het drama van de maatbekertjes en mictielijsten had ik allang gehad. 48 Uur lang.

‘Hij wil zien hoe het zich over de dag verspreid. Hij wil echt lijsten. En overzichten van residus.’
‘Ik heb geen residu! Dat heeft Dokter Venema in het pcc al bekeken, ik heb geen residu!’
‘Waardes. Een week lang mictiedagboek, en bladderen.’

Bladderen spreek je uit als bledderen. Het klinkt onvoorstelbaar smerig, maar het is een vernederlandste werkwoordsvorm van ‘bladderscan’. En dat is gewoon een veredeld soort echo-apparaat. Smurrie op je buik, scankop erop, piep-piep-piep en op een schermpje verschijnt een getal en een soort grafiekje.
3 Maal daagse een verpleegkundige aan mijn buik. Waar ik absoluut niet tegen kan.
Ik leerde binnen een dag zelf bladderen, ik sjouwde een week lang met het bladder-wagentje heen en weer naar mijn kamer, liep vijftien keer per dag met mijn maatbeker naar de wc en ik had mijn lijsten.

Uroloog!

De reva-arts nam mijn lijsten door.
‘Da’s heel duidelijk. Je drinkt veel te veel, daardoor plas je teveel, daardoor overspan je je urinewegen. En daar komt je pijn vandaan. We doen een test om diabetes insipidus uit te sluiten, en als je dat niet hebt moet je eerst eens gaan minderen met drinken.’
‘Maar ik heb altijd al zoveel gedronken.. ik heb dorst... en de pijn is pas sinds een paar maanden..’
‘Daarom testen we je eerst op insipidus. Maar ik denk dat het gewoon een gewoonte is geworden. En je moet minder drinken, het is ook slecht voor je mineralen en je elektrolyten, om zoveel te drinken als jij doet. Maar je gaat nu niet naar de uroloog.’

Van die elektrolyten, daar had ze dan wel weer gelijk in.
En ik had geen insipidus, goddank (een mens kan ook tevéél hebben).
Ik minderde mijn vochtinname drastisch, ik ging met ontslag en de pijn bleef natuurlijk.
Wederom: tot mijn tevredenheid.
Ik wìst het wel.

En om uw oogjes en energie te sparen doen we het urologie-verhaal in tweeën.