Loved One

Ik heb een slechte gewoonte.
Ieder nieuw iemand die ik leer kennen, ieder nieuw iemand die mijn leven en ziel binnenkomt, wordt eerst een idool. Die zet ik op een voetstuk, daar word ik verliefd op. Man of vrouw.
Dat komt eigenlijk altijd weer goed.
Het is of die ander een nieuw ingredient in een gerecht is. Er moet eerst geroerd worden, geschud en geklutst, wil het zijn weg vinden. Integreren.
Ik moet aan de ander wennen, voorzichtig merken wat voor effect hij (m/v) nou ècht op me heeft. Wie hij echt is, zonder alle franje van nieuwigheid en aanbidding.
Soms blijkt er geen klap aan. Soms valt de ander ontzettend tegen. Soms blijkt hij gewoon erg leuk en aangenaam. Heel soms is het blijvende verliefdheid, van het grote soort.
Het is een doodvermoeiend, maar mij welbekend proces.

De uitzondering is Sven.

Sven, dat is mijn neuroloog.
Het is niet zijn echte naam. Wij, mijn pseudo-moeder (àlles is op internet verkrijgbaar) en ik, hebben hem omgedoopt, omdat hij niet bij zijn eigen naam paste.
Mijn neuroloog is, als eerder gezegd, een schattig lief kwetsbaar blond jongetje.
En hij heeft een berennaam. Een stoere, dappere naam. Al zou hij met naam en al een jongetje blijven, dan nog zou hij bruine krullen en donkere ogen moeten hebben. Zo'n kranig ventje, met hapklare armpjes.
Of desnoods dat Britse knulletje met de zwarte ogen.

Zijn naam klinkt als Bob de Bouwer - maar zo ziet hij er absoluut niet uit.
Hij is wit. Zijn haar is wit en stijl. Behalve bij mijn laatste bezoek: toen zat er één verdwaalde krul boven op zijn hoofd. Geen gezicht, maar ja: vochtig weer en babyhaar, dan krijg je dat. Daar kan ik helaas over meepraten.
Zijn huid is wit, met blosjes. Niet ongezond wit - niet dat ziekelijke wat Engelsen of ondervoede Oostblokland-ers kunnen hebben. Scandinavisch wit.
En dus zei mijn pseudo-moeder: Hij Zal Björn Heten.
Maar de enige Björn die ik ken zou eigenlijk - nou ja: Bob de Bouwer moeten heten. En met die associatie zijn we terug bij af.
Erik, dachten we toen - maar ik heb slechte ervaringen met Erik-en.
Sven, spraken we tenslotte af.
Een dag later, toen ik dit mijn (echte) moeder vertelde, zei ze: Sven, die sloeg de muizen dood waar ik dan de niertjes uit moest snijden..
(mijn moeder heeft some pretty fucked up baantjes gehad)
Over fijne associaties gesproken.
Maar Sven zat er toen al in.

Sven, dus.

Het rare is: ik ben niet verliefd op hem.
Hij is schattig en vertederend, en als arts gewoon erg aardig en prettig. Ik vertrouw hem en voel me op mijn gemak bij hem.
Maar ik ben niet verliefd. Nooit geweest ook.
Wat nog raarder is is zijn nawerking. Zeker in dit verband.

Weet u, als u een droom heeft, dat u wakker wordt met een Sfeer die de hele dag blijft hangen? Dat het verhaal weg is, zelfs in vage lijnen, maar dat de Sfeer je omhult en meezuigt? Dat je dan Jantje tegenkomt, en dat ineens de droomsfeer vertienvoudigd, zo heftig dat je zeker weet: die droom was over Jantje, wat hij erin deed weet ik niet meer, maar hij was er zeker - dat Jantje die dag niet los te koppelen is van droom en sfeer, niet meer zichzelf is maar is verweven met een vreemd surrealistisch gevoel?
Dat doet Sven.

Elke keer dat ik bij hem ben geweest heb ik nog dagen later een vreemd gevoel van leeg en vol tegelijk. Een ondefinieerbare, verhaalloze maar alom aanwezige sfeer. Ik ben me er niet eens van bewust, tot ik gewoon midden op de dag het woord 'ziekenhuis' hoor, of wat voor ander gerelateerd woord ook.
Groot gemis, een hunkering om weer terug te gaan.
Maar ik weet niet waarom, ik weet niet waarnaar.
Niet alleen heeft de droom geen verhaal: zelfs het gevoel is moeilijk te duiden.

Ik weet wat het niet is.
Het is niet verliefd, het is niet obsessief, het is niet seksueel.
Ik wil niets van hem of met hem. Ik heb geen puberale sprookjesachtige scenario's van een witte prins op een zwart paard, ik zie hem niet als redder en zeker niet als minnaar.
Het is geen belemmering voor een normale omgang: ik stotter niet, ik sidder niet, ik heb niet de behoefte indruk te maken of bewonderd te worden.

Op het moment zelf is er ook niets aan de hand. Het komt pas naderhand, als ik de spreekkamer verlaat.
Weken, máándenlang houdt het aan. Weken waarin ik vanuit het niets ineens denk: Ik wil naar Sven! Ik mis Sven!
Bij een volgende afspraak ben ik uren tevoren al zenuwachtig. De minuten in de wachtkamer breng ik sidderend van de zenuwen door. En als ik dan eenmaal tegenover hem zit begrijp ik niet waar al dat gedoe voor nodig was. Was dit werkelijk de man waarvan ik zo had gedroomd? Ok, hij lacht schattig, maar kom op zeg.
Opluchting alom.
Tot ik de spreekkamer verlaat. Du moment dat ik buiten sta begint alles weer van voren af aan.

Het is geen nare sfeer.
Het is voornamelijk heel bizar.
En ik heb het nog nooit bij iemand gehad.

Hoewel..
Nu ik er nog eens over nadenk..

Het is niet alleen Sven.
Ik mis Hans.
Hans was een natuurkundeleraar. Hans was een druiloor. Hans had het figuur van een balletdanser, met billen waar elke aerobicslerares jaloers op zou zijn. Hij huppelde door het lokaal, en bij de eerste les zong hij, als een persiflage op een parodie op een caricatuur van een theatrale knäckebrod-reclame: 'Hál-ló ik bén Háns Ján-sén!!'
Onze monden viel open toen hij zei een dochter en een vrouw te hebben. Och maar lieverd, je ziet zelf toch dat je de koningin aller nichten bent..?
Ik heb hem zeker drie jaar niet gezien, en ik mis hem. Elke week méér. Op precies dezelfde manier als ik Sven mis.
Voor CSI-Grissom geldt eigenlijk hetzelfde - en die is niet eens echt.
Al deze mannen zijn feitelijk doodsaai en volstrekt oninteressant als ik ze zie of spreek - maar ik mis ze als ze er niet zijn.

Misschien is mijn vadercomplex gewoon nog groter en zieker dan ik altijd dacht..