Warm

Ze was de moeder van een klasgenootje.
Ik geloof niet dat ik haar toen mocht, ik was zelfs een beetje bang voor haar. Strenge vrouw, koud en te chic. Mijn moeder ontkent dit, zij zegt dat ze nooit koud is geweest. 'Ontzettend triest, vooral. Maar een erg interessante vrouw, een vrouw die ik graag beter zou leren kennen', zegt ze - maar ik denk dat zeven jaar te jong is om gelaagdheid in mensen te herkennen, laat staan waarderen.

Sinds mijn afscheid van de lagere school had ik haar niet gezien, tot een paar jaar geleden, toen ze naar onze buurt was verhuisd. En pas vorige maand sprak ik haar even, gewoon bij de super.
Gezellig. Leuk. Aardige vrouw. Ze schrok van het bericht van mijn MS.

Vandaag zag ik haar weer. Zij de winkel uit, ik de winkel in. Kort babbeltje in het voorbijgaan: Hoe gaat het met je?
'Ja, wel goed', zei ik stoer. 'Net een stevige dip gehad, maar we komen er wel, het komt wel weer goed, hoor.'
Ze lachte me bemoedigend toe, zei iets als 'Hè kind', en dat was het weer.
Maar toen ik de winkel uitkwam liep ze naar me toe. Groot boeket, schitterende rozen.
'Ik zag deze, ik vond ze zo mooi, ik wou ze voor je kopen'.

Gelukkig maar dat mensen niet eeuwig zeven blijven.