LekLeed

CZ héérst! Hulde aan CZ!

Een jaar geleden schreef ik al: ik wil de Tena Ultra Mini.
Ik wou geen groot verband, ik wou kleine inlegkruisjes, ik wou niet doorlopend geconfronteerd worden met het feit dat ik incontinent was.
Inmiddels doet die confrontatie me niet zoveel meer. Het is er, het zij zo. Het is gewoon.

Mijn huid dacht er alleen niet zo over.
Dag en nacht, maanden lang met synthetisch materiaal rondwandelen geeft irritatie. Op zijn minst.
Ik besloot te experimenteren: andere merken, andere maten. Een pak Ultra Mini erbij, als cadeautje aan mezelf.

Mijn bestelgedrag werd niet op prijs gesteld door de firma. Ik werd 'op het matje geroepen'.
Ik schreef een brief, legde uit waarom ik zoveel, en zoveel verschillende, artikelen bestelde.
En ik vroeg: ik heb nog geen rekening gekregen van de Ultra Mini - krijg ik die van de verzekering, of van u?

Het antwoord was even verrassend als welkom.
Niemand vergoedt Ultra Mini. Geen enkele verzekeringsmaatschappij.
Behalve CZ. CZ vergoedt alles. Niet alleen Tena, maar de ieni-mini-verbandjes van àlle merken.
Hoezee voor het nieuwe zorgstelsel, dat ervoor heeft gezorgd dat ik van verzekering wisselde.
En hoezee voor CZ!

Ik ben niet de enige in de straat die incontinent is.
Gisteren lag er, open en bloot op de stoep, een groot, goor verband.
Het vuilnis werd pas 's middags opgehaald, en de meeuwen hadden de vuilniszakken opengebroken en er dit keer niet alleen theezakjes en vleesbakjes uitgetrokken.
Het is hun goed recht, van die meeuwen. Maar dat iemand een verband zo los in een zak deed ging mijn verstand te boven.

Ik ben ook niet de enige in huis die incontinent is.
Toen mijn vader de diagnose prostaatkanker kreeg, had hij twee opties: bestralen of opereren.
Opereren wou hij niet. Hij had gehoord dat je daarvan urine-incontinent kon worden.
Niemand had hem blijkbaar verteld dat bestraling nogal eens de weefsels en zenuwen van het hele omliggende gebied kan beschadigen. Zodat je, in het geval van de prostaat, incontinent voor ontlasting kan worden.

Zes jaar later beïnvloedt het nog steeds elke dag zijn leven.
Hij draagt inlegkruisjes, voor noodgevallen. Om die noodgevallen zo veel mogelijk te voorkomen gaat hij, voor hij 's ochtends van huis gaat, vier keer naar de wc.
Na een stevige fietstocht of wandeling meteen weer. De hele dag, op de meest ongelegen en onvoorspelbare momenten: wc. Het toiletpapier vliegt er doorheen tegenwoordig.

Ik vroeg hem, naar aanleiding van het zo tentoongestelde verband op straat: hoe doe jij het met je kruisjes? Hoe gooi je die weg?
'Ik wikkel ze in papier, en dan gaan ze in de vuilnisbak'.
Precies dàt doe ik ook. Verbandje oprollen, papier eromheen, in de emmer. Nooit onverpakt, dat vind ik vies. En het neemt onnodig veel ruimte in.
Dat iemand het anders zou doen.. bleegh..

Twee incontinente mensen in één huis kan behoorlijk onhandig zijn.
Behalve voor urine ben ik in zekere mate ook voor ontlasting incontinent.
(ha fijn, we hadden nog niet genoeg informatie..)
Vroeger dacht ik bij incontinentie altijd dat het dan 'gewoon wegliep'. Gestaag door de dag heen. Een beetje wat mijn vader heeft, eigenlijk.
Maar dat is het niet.

Er is iets mis met mijn zenuwen. Niet de motorische zenuwen: ik kan prima aanspannen en loslaten.
De sensorische zenuwen. Ik voel te laat dat ik naar de wc moet. Ik voel het eigenlijk pas als de boel al ruim onderweg is.
Fecal urgency, heet het wel. Het schijnt zeldzaam te zijn, of pas heel laat in het hele ziekteproces te komen. Maar ach, aan het predikaat zeldzaam hecht mijn lijf helaas weinig waarde, heb ik al eerder gemerkt.

Er valt mee te leven.
Zolang ik maar zorg dat ik leeg ben.
Ik sta vroeg op, ik drink lauw water, eet eventueel op de lege maag een hapje rauwe groente.
Loop wat rond, cirkel rond de wc. Works like a charm. Ineens moet ik rennen - of schuifelen, da's in zo'n geval veiliger. Maar dan heb ik ook de rest van de dag rust.
Problematisch wordt het als ik een ochtend oversla. Meestal is het ook echt dàt: overslaan.
Maar de hele dag is er de dreiging: wat nou als ik gewoon buiten ben, of in een winkel sta?
Zelfs al is er een wc in de buurt, dan nog zal ik te laat zijn. De vijf meter die ik thuis moet overbruggen is vaak al erg ver.

Het is goddank nooit mis gegaan.
Tot zaterdag. Bijna mis, althans.
Ik was in een omgeving waar ik niet naar de wc kon. En ineens.. die vage druk op mijn buik.. oh shit. Letterlijk.
Ik snelde naar mijn fiets, racete naar huis. Twee minuten fietsen.
Belde mijn vader: 'je moet nu niet naar de wc gaan, ik moet, ik kom eraan, houd hem vrij!'
Oh, dat is vervelend want ik dacht net: ik moet heel nodig. Waar ben je, hoever ben je?
Nu op de hoek van de straat.
Nou schiet op dan, snel.
Ik liet mijn fiets tegen de muur vallen, kruk ertegenaan, tas nog aan het stuur. Naar boven.
En daar had mijn vader de huisdeur vast voor me opengezet, de wc-deur ook, het licht aan.

We zijn een lekker stel, zo samen..