Sociaal

Heel lang geleden, het lijkt een eeuwigheid (bah, cliché-matige uitspraak) schreef ik een stuk. Een enorm stuk.
Ik had het u beloofd; ik schreef het; ik liet het pre-readen, zoals ik dat noem - en het werd unaniem afgekeurd.
Terecht.
Ik heb toen mezelf beloofd, en in stilte u, om het ‘snel’ te redigeren, om niet te zeggen: helemaal te herschrijven, en dan alsnog te plaatsen.
Nooit iets van gekomen.
Er kwam wat tussen. Ziek enzo - afijn, u was erbij.

Ik heb geen zin om het alsnog te herschrijven, dus ik plaats het hier gewoon. Dan kan ik het tenminste eindelijk van mijn Desktop halen.

Bear in mind dat ik ook wel weet dat het een snertstuk is. En dat alles waarover in historische termen als ‘gisteren’ of ‘vorige week’ wordt gesproken, tenminste drie maanden teruggaat. Dat u niet verwoed stukjes van afgelopen donderdag gaat uitpluizen.

Komt ie:

---

Het was een mooie dag, op medisch gebied, zo schreef ik dinsdag.

Maar niet alleen door de zorgverleners. Ook administratief-medisch ging het die dag goed.

Zoals u misschien weet ben ik arbeidsongeschikt.
Al voor ik MS kreeg was ik voor 80 - 100% arbeidsongeschikt verklaard, en ontving ik een zogenaamde Wajong-uitkering.
Sinds dit jaar stond het hele beleid op losse schroeven: het ging niet meer om òngeschiktheid, maar om geschiktheid. Wie thuis kan stoffen kan het ook bij anderen, en dergelijke over-positieve en onrealistische uitspraken.
Zoals alle arbeidsongeschikten moest ook ik door de beruchte herkeuring.

Om te voorkomen dat ik word gevonden op bepaalde relevante zoektermen, en de door mij gestalkte man ook door anderen wordt belaagd, zal ik de betreffende uitkerende instantie vanaf nu ‘IZN’ noemen. Instantie Zonder Naam. De werkelijke afkorting kunt u zelf wel invullen.

Het was januari en de IZN-arts kwam aan huis voor Het Gesprek.
Hij bleef twee uur, schreef bladzijdes vol, zei dat hij begreep dat ik alleen al door mijn psychische klachten niet kon werken maar dat ik daarmee bij IZN, met het nieuwe beleid, geen enkele kans maakte om mijn uitkering te behouden. Dat we vooral de nadruk moesten leggen op de MS. Bedlegerigheid, evenwichts- en coördinatieproblemen, gezichtsproblemen, vermoeidheid, cognitieve problemen zoals slecht geheugen en verminderde concentratie.

Parrallel aan de keuring liep een neuropsychologisch onderzoek bij het revalidatiecentrum.
Dat was fijn, zei de arts, daar kon hij wel wat mee, daarvan wou hij graag de gegevens opvragen en meenemen in zijn verslag.
Prima.
Het onderzoek liep beroerd, ik was er vrij zeker van dat dat niets dan slechts zou opleveren, en slecht was net wat we nodig hadden. Ik beloofde hem het verslag. Wat achteraf gezien vrij stom was.

Behalve beroerd liep het onderzoek ook bijzonder traag. Niet in de laatste plaats omdat ik één, twee schubs kreeg; nog wat kleine extra schubs; vakantie van de psychologe en zo nog wat meer.

In februari kreeg ik wel al het voorlopige verslag van de arts, en dat was om te huilen zo mooi, zo prachtig, zo gruwelijk negatief. Het was dat ik er zelf bij was en nog enigszins blijmoedig van geest was, anders had ik enkel op grond van het verslag vast een plaatsje op het kerkhof besteld.
Het was geheel naar waarheid, daar niet van. Maar om zo alleen de gortdroge, louter medische feiten te zien, zonder de nuance of versiering van leuke alledaagse momenten; zonder fris en fruitig, zon en kleur - dat was enigszins confronterend en deprimerend.
Precies wat je bij een keuringsverslag nodig hebt.

Niettemin wilde de arts toch graag een rapport van het neuropsychologisch onderzoek - en dat was een beetje een probleem.
Niet alleen duurde het hele onderzoek veel langer dan verwacht, het viel ook positiever uit dan het op het moment zelf voelde.
Ik was iets slimmer, of iets beter getraind in het maken van tests, dan ik zelf had gedacht.
Bovendien had ik het onderzoek in stukjes gemaakt, in plaats van in één ruk.
Ik had niet de energie om het in één zitting te doen - maar daardoor was juist dàt niet duidelijk: had ik het wèl in één keer gedaan, dan was het evident geweest dat ik na een uur steeds slechter had gepresteerd. Nu begon ik elke twee weken uitgerust en blij aan het volgende deel.
Bij elke uitslag van elk onderdeel kwam eruit: iets onder het gemiddelde, minder dan je mag verwachten van iemand met mijn opleiding en leeftijd - maar beslist niet zorgwekkend slecht.
Bummer. Dat zou het verslag bepaald geen goed doen.

Maar ik kon er niet meer onderuit.
De eerst zo aardige IZN-arts ging nu heel vervelend doen: als ik de NPO-uitslag niet zou geven zou hij zijn hele verslag moeten aanpassen, sterker nog: dan zou hij het hele keuringsgesprek opnieuw moeten houden.
En daar had ik nou net niet de puf voor.
Rug tegen de muur, weinig keuze. Dat verslag moest komen.

En dus belde ik enige weken geleden met de moed in de schoenen naar de arts.
Die niet aannam.
Ik mailde hem.
De mail kwam linea recta terug.
Dat had ik in de maanden ervoor al eens meegemaakt, en toen had de arts naderhand gezegd dat dat een bekend probleem was. Soms kwam mail aan, soms niet. Iets met de server.
Ik bleef proberen, maar àlles kwam terug. Nooit niet.
En zijn telefoon werd nog steeds niet aangenomen.

Ik belde naar het hoofdnummer, legde uit van de mail en het doorkiesnummer, en ik kreeg de belofte dat ik binnen 24 uur zou worden teruggebeld; hetzij door de arts, hetzij door een andere medewerker.
24 Uur, dat klonk goed. Duidelijk en resoluut.
Na vier dagen had ik nog niets gehoord, en toen was ik het zat.
Ik besloot over te gaan tot drastischer maatregelen.

Ik zou een willekeurige IZN-er mailen, in de hoop dat ergens een groot centraal adresboek zou zijn, en de IZN-ers elkaar onderling wat makkelijker zouden kunnen traceren.
Ik zocht op "@izn.nl" "den haag" -"www.izn.nl"
Voor degenen die niet zo into Google zijn: dat betekent zoveel als ‘ik wil mailen met iemand die bij de haagse vestiging van IZN werkt, maar ik wil niet worden afgeleid door stapels sites die verwijzen naar de hoofdsite van IZN.’

Ik vond een adres, van een meneer Hans Woudt, die op een prikbord ‘net en vlot’ werd genoemd.
Dat moesten we hebben.
Ik mailde hem: dat ik hem niet kende en hij mij niet, maar dat ik mijn IZN-arts niet kon bereiken en enigszins gefrustreerd raakte. Dat ik me daarom tot hem wendde, omdat hij een nette man zou zijn, en of hij me toevallig kon helpen.

Hans Woudt schrok zich het lazarus.
Arme Hans.
‘Ik ken u inderdaad niet, wie bent u, hoe komt u aan mijn adres, u zegt dat ik net ben, dan moet u mij kennen, van wie heeft dat gehoord??’
Om daarna weer een ware IZN-er te worden: ‘kunt u mij uw sofi-nummer geven? En wat was precies de foutmelding die u kreeg?’
Duizendmaal nederige excuses en mea maxima culpa, voor mijn brute handelswijze, en hier is mijn nummer.

Meneer Woudt mailde terug dat hij Meneer Mees had geschreven.
Een naam die me vagelijk bekend voorkwam uit eerdere correspondentie met het IZN, en die, zo bedacht ik me ineens, best eens mijn officiele contactpersoon zou kunnen zijn.
Meneer Mees mailde me op zijn beurt: dat mijn IZN-arts met vakantie was geweest; dat het verzoek tot terugbellen niemand ooit had bereikt en dat mijn IZN-arts sowieso mijn zaak niet meer in behandeling had omdat hij voor een ander team was gaan werken.
Mijn dossier zou worden overgedragen aan een andere arts, ik zou bericht krijgen wanneer er meer informatie was.

Oh fuck.
Als IZN zegt dat je bericht zult krijgen gebeurt dat of helemaal niet, getuige de terugbelbelofte, of pas na maanden.
En een andere arts.. dat zou vermoedelijk betekenen dat de hele keuring opnieuw zou plaatsvinden.

De daaropvolgende dagen bedacht ik me met lichte wanhoop de mogelijke doemscenario’s.
Ik zou weer moeten gaan werken, kreeg sollicitatieplicht.
Daar zou ik dan verschijnen, op het kantoor van een willekeurige werkgever:
‘Dag Meneer, ik ben Puck. Ik heb eindexamen in 11 vakken VWO gedaan, ik kan redelijk met een PC overweg, ik heb ervaring met Publisher en Adobe PDF-maker en.....’
Ha fijn! Dan heben wij wel werk!
‘...ik heb MS en een angststoornis. Ik wil heel graag werken, niets liever dan dat. Maar ik zou wel graag na elke drie kwartier werk even willen rusten. Een half uur plat, in elk geval. En na de lunch een uur echt slapen. Ik kan niet deelnemen aan vergaderingen, daar heb ik niet genoeg energie en concentratie voor. Oh, en ik zou het heel fijn vinden als u zou kunnen verhuizen, want u zit nu nèt buiten mijn actieradius. En heeft u een kamertje voor mijn moeder? Die moet me brengen en halen, namelijk, en liefst een beetje in de buurt blijven voor als ik in paniek raak. Maar als u mij aanneemt krijgt u massa’s subsidie, dus dan moet dat allemaal toch wel te realiseren zijn...?’
Oooh fuuuck.... dit ging helemaal mis....

En toen kreeg ik, drie dagen na zijn eerste mail, weer bericht van Mijnheer Mees.
Geachte Mevrouw Puck, IZN-arts II heeft uw dossier bekeken. Uw herbeoordeling is afgerond.
Hè watte?
Dus IZN-arts II hoeft geen gesprek meer? Het gaat nu meteen naar de volgende fase in het traject?
Nee. Er volgt geen volgende fase. In februari hebben wij u een beschikking doen toekomen, deze beschikking blijft van kracht.

Dus ik ben... klaar...??
Klaar, voorgoed, altijd, kláár? Arbeidsongeschikt, tot in de eeuwen der eeuwen amen?

IZN behoudt zich ten allen tijden het recht voor u voor herbeoordeling op te roepen.
Op dit moment is daar echter geen aanleiding toe.
Maar wat de toekomst in de Sociale Zekerheid zal brengen, is ook voor het IZN niet te voorzien.

Klaar.
Zomaar ineens, na maanden van onzekerheid en in de lucht hangen - ineens was het nu allemaal afgelopen.
Geen doemscenario’s nodig, geen zwaard van Damocles boven mijn hoofd.
Rust. Of in elk geval: minder onrust.

Enigzins euforisch legde ik die middag het eerder beschreven bezoekje bij de huisarts af. ‘Ik ben arbeidsongeschikt!’, juichte ik bij het afscheid.
Hij was feliciteerde me van harte.
Toen ik thuiskwam bleek op mijn rekening €150 te staan. Met dank aan het Fonds voor Chronisch Zieken en de gemeente Den Haag.

Ja, het was beslist een mooie dag, op medisch gebied.

En u, de lezer, de belastingbetaler, zou ik graag heel hartelijk willen bedanken voor uw bijdrage in mijn levensonderhoud.
Er komt een dag dat ik u zal terugbetalen. Beloofd.