Analyse (2)

Ik deed mijn ogen dicht en probeerde te slapen, maar het schrijven ging door.
Ik probeerde in gedachten een kennis uit te leggen hoe het zat met mij en God.
'Weet je, als je in de winter met bevroren vingers een kwartje uit je zak probeert te halen? Zó is het. Je weet dat het kwartje er zit, maar je voelt het niet, je graait in den blinde. Zelfs als je het beet hebt voel je het nog niet. Zo is het met mij en geloven. Ik weet dat er iets is, ik probeer het te grijpen, probeer er vat op te krijgen, hoop dat het meer wordt dan alleen een geloven in woorden, dat ik het eindelijk voèl. Maar het lukt niet, zelfs als ik weet dat ik de kern te pakken heb voel ik het nog niet'.

Het klonk in mijn hoofd wel goed, als uitleg.
Maar toen bedacht ik: eigenlijk is dit evengoed op mezelf van toepassing. Op mijn zogenaamde krachten.

Iedereen zegt maar tegen me: je hebt de kracht in je, ik weet zeker dat je het kan, je hoeft niet op anderen te steunen, je bent zelf zó sterk.
En ik weet het. Vagelijk. Maar ik voel het niet, nooit, en de vraag is nog maar of ik het herken als ik het beet heb.

Het gaat al maanden niet goed.
Eigenlijk het grootste deel van het jaar.

Januari en februari waren goed, hoewel verwarrend.
Toen kwam maart, met totaal onverwacht een nieuwe schub. De eerste van het jaar, de eerste in negen maanden.
In april de tweede schub. Mei en juni waren om bij te komen, weer wat van mijn krachten terug te krijgen, zowel fysiek als emotioneel. Juli barstte de hel los.
De derde schub van het jaar viel samen met een persoonlijke crisis, of een persoonlijkheidscrisis. Een crisis die er al jaren zat aan te komen, maar nu tot volle bloei kwam. Angst, somberheid, een gevoel van totaal verdwalen.

De schub werd wat minder, heel langzaam, zonder duidelijk eind en met een stevige hoeveelheid restverschijnselen.
Ik kreeg kaakontsteking, bijholteontsteking, oorontsteking. Antibiotica, nog eens antibiotica, drie weken niets, drie wortelkanaalbehandelingen aan dezelfde kies en weer twee antibioticakuren.

Toen kwamen de darmen in opstand. De darmen die de antibiotica op het moment zelf prima verdroegen, maar eenmaal kaalgeploegd begonnen te kermen en ontploffen.
Zolang ik niet naar de wc ging was er niets aan de hand. Maar als ik eenmaal ging zette dat een proces in gang van wat Cockie powervomiteren zou noemen. Van mijn darmen, niet van mijn maag.
Ze krampten samen, gooiden alles eruit en meer. Elke ochtend weer, op een gegeven moment ook 's middags. Het liet me elke keer trillend en duizelig achter, leeg en moe en doodsbang.
Kweekje, nog een kweekje. Duspatal, voor spastische darmen. Hoewel mijn symptomen - het zal eens niet - atypisch waren. Acidophilus om mijn darmflora weer op te bouwen.

Ik raakte enigszins 'doktersverslaafd'.
Er ging geen week voorbij zonder telefoontje naar mijn eigen huisarts, of nog vaker: de doktersnachtdienst. Weekenden en avonden waren het ergst.

Ergens in die weken kwam de schub uit juli weer in volle hevigheid terug. Duizelig, draaiierig; grond en stoel en bed die onder me bewogen.

En de angsten en somberheid groeiden.

Nog nooit heb ik zozeer buiten mijn lichaam gestaan als nu.
Toen ik anorexia had, toen ik nog regelmatig automutileerde: ik haatte mijn lichaam. Maar ik had er, tot op zekere hoogte, wel contact mee.
Maar alle controle is nu weg, al het vertrouwen. Het is niet meer mijn lichaam, ik weet niet meer wat het doet en wat ik ermee moet. Het is me vreemd, ik kan het niet eens meer haten omdat ik het eenvoudig niet meer ken.

De bovengenoemde crisis gaat intussen gewoon door.
Inzichten, pijnlijk besef.
Ik moet eindelijk eens zelfstandig worden, verantwoordelijkheden dragen. Verantwoordelijkheid voor mijn leven, mijn ziekte, mijn (on)welzijn en mijn keuzes. Mijn. Niet dijn.
Geen steun meer vragen. Kracht uit mezelf halen. Op eigen benen staan. Want eens sta ik er alleen voor, eens zal ik het tòch zelf moeten doen en het heeft al veel te lang geduurd.

En ik kan niet, ik durf niet, ik wil niet.

Niet met dit onbekende lichaam, niet met de persoon die ik ben maar niet ken.

De wereld en het leven, ik kan het niet.
Liefst zou ik willen onderduiken. In bed, de dekens over mijn hoofd, heel stil blijven wachten 'tot het veilig is'. Hoewel ik ook wel weet dat het zo niet werkt.
Juist dat passieve doet me de das om. Ik fiets niet meer mijn zelfstandige blokjes om, sport niet meer. Ik lig op bed, voel me ziek, slaap. Na het ontbijt en na de lunch ga ik liggen; pas als mijn moeder me 's ochtends en 's middags komt halen sta ik op.
Ik weet dat ik in beweging moet komen, letterlijk en figuurlijk, maar ik durf niet. Zo duizelig, zo bang. Zo moe - van alles.

Anderen. Niet ik. Laat anderen voor me zorgen, of in elk geval: op me letten, bij me blijven, het roer overnemen als ik ga slingeren.

Ik vraag aandacht, heb behoefte aan knuffels en liefde en warmte en zorg.
Alles is teveel, bij elke piep die mijn lichaam geeft sla ik op tilt.

Ik vraag me af of ik een jaar geleden, of twee jaar geleden, voor mijn huidige klachten een prednisonkuur had gewild.
Ik denk het niet.
In mijn kerstbrief schreef ik vorig jaar dat ik 'eigenlijk altijd duizelig ben'.
En dat was toen ook zo. Het werd minder, zoveel minder dat het zeldzaam werd - en nu ik ineens weer 'eigenlijk altijd duizelig ben' raak ik in paniek, moet het over NU.

Waarom wil ik die kuur?
Om de duizeligheid? Of om de zorg?
In elk geval niet in de eerste plaats om die duizeligheid, denk ik. De laatste dagen werd het steeds erger; ik hoorde mezelf geregeld denken: niet nòg erger, dan kan ik straks niet naar het ziekenhuis.
Vreemde gedachtenkronkel.

Aan de ene kant is het dom om te gaan. Ik moet zelf met mijn klachten leren omgaan. Ik kan niet de rest van mijn leven bij elke nieuwe klacht naar het ziekenhuis rennen. Bij MS is dat dweilen met de kraan open, dan kan je bezig blijven en het enige wat je doet is je lichaam met al die medicatie extra belasten.
En het is me ook niet te doen om die medicatie. De verpleging, het bed, de maaltijden - dat is wat ik wil. Even een paar uur niets hoeven. En dan neem ik die medicatie wel voor lief.
Dat kan niet, zo werkt het niet. Ik mag dat niet van anderen vragen, en ik kan het me niet veroorloven om de verantwoordelijkheid zo te blijven afschuiven. Hoe meer ik dat doe, hoe meer ik mezelf juist kwijtraak, en hoe moeilijker het wordt om zelf weer de leiding over mijn leven te nemen.

Aan de andere kant kan ik het me niet veroorloven om niet te gaan.
Ik weet nog steeds niet wat de aard van deze schub, of re-schub, is. Hoe hij zich verder ontwikkelt.
En hoe ik mezelf ook vermaan en tracht op te voeden: ik ben niet binnen een week wijs en verstandig.
Morgen, overmorgen, aan het eind van de week - ik zal me nog steeds ziek voelen. En weer bang en somber worden, en weer de arts willen bellen.
Ik kan niet aan het eind van de week zeggen: doe toch maar die kuur.
Het is nu of niet.

En dus ga ik straks.

En daarna?

Tsja. Mijn handen warmen, en op zoek naar dat kwartje.