Fijn

'Dat infuus, dat loopt wel los. Daar zie ik niet tegenop. Veel meer tegen het wachten, eventuele bijwerkingen, de taxi heen en terug'.

Ik moet echt maar helemaal stoppen met denken. Ook de positieve gedachten.

Ik wachtte inderdaad. Anderhalf uur.
Ik was prachtig op tijd, om tien uur - en om halftwaalf kwam eindelijk een co-assistent om te prikken.

'Je hebt echt hele fijne vaatjes.'

Dat bedoelde ze minder schattig dan het klonk.
Ik was niet prikbaar.

Na een half uur kloppen en wrijven en afbinden, en twee prikpogingen vroeg ik voorzichtig: Is er niet iemand die gespecialiseerd is in prikken..? ik voegde er haastig aan toe: het is niet dat ik vind dat u het niet goed doet, maar misschien is er...

'Ja, ik ga ook niet verder. Ik ga er even een arts-assistent bijhalen'.

De arts-assistent herhaalde het traject van aderen zoeken en prikken.
Ze prikte twee keer vergeefs, liep steeds roder aan, sprak van 'roladers' en 'diepliggend', zei dat ze dit echt nog nooit had meegemaakt en vond toen, godzijdank, eindelijk een prikbare ader. In de elleboogholte - zodat ik mijn arm nu niet kan buigen, er eigenlijk überhaupt niets mee kan doen.

Vier uur later mocht ik naar huis. Doodmoe, met twee beurse armen en een groot verband om mijn linkerelleboog, om ervoor te zorgen dat het infuusnaaldje toch vooral drie dagen lang blijft zitten.

Morgen weer. Jottum.