Waar was ik?
Oh ja.
Ik zou een stuk gaan schrijven, een heel lang stuk.
Ergens op een forum sta ik gelinkt, met als commentaar dat ik 'lekker korte stukjes' schrijf.
Dat laat ik me niet zomaar zeggen, natuurlijk, daarom een ouderwets lang stuk.
Aldus begon ik.
Maar een dergelijke voortvarende inleiding is natuurlijk vragen om moeilijkheden en dus liep ik, inderdaad, al bij de eerste alinea vast.
De toon wil ook niet. Ik twijfel tussen heel ellendig, op het schokkende af, en luchtig lenteachtig. Wat nogal uitersten zijn, om tussen te twijfelen.
Luchtig lenteachtig en luchtig zomerachtig kunnen al een fors end uit elkaar liggen. Wat begint als het verschil tussen wel of geen jas aan eindigt voor je het weet als wel of geen longontsteking, en welke muziek wil ik op mijn begrafenis gedraaid.
Ik heb mijn darmen verstuikt met huilen.
Gisteravond was er in House MD een man die door de een of andere ziekte al zijn zinnen verdraaide en wartaal uitsloeg; dit zou zó één van die on-zinnen kunnen zijn.
Maar het is heus zo.
Het was zondagavond, ik had het grootste deel van het weekend mijn ogen uit mijn kop gejankt en knetterende ruzie met mijn moeder gehad, en het eindigde ermee dat ik in elkaar gefrommeld op het koude vinyl van mijn moeders slaapkamer zat te hikken en snikken. Toen ik na een uur opstond had ik buikpijn en dat werd almaar erger. Tot ik maandag nauwelijks meer kon lopen.
Naar de huisarts, met wie ik al een afspraak voor de volgende dag had staan.
Dat was nog een heel gedoe geweest.
Vrijdag, tweeëneenhalve week geleden, wilde mijn moeder een afspraak maken met de huisarts. De assistente was terughoudend en waarschuwend (heeft u dat ook? Dat als die twee woorden naast elkaar staan, je automatisch de klemtoon bij waarschuwend óók op de
De assistente was, laten we het dan zo zeggen, bepaald niet happig op het maken van afspraken.
'Ik wil best een afspraak voor u maken, maar ik kan niet beloven dat hij ook doorgaat. Alles is onzeker, er is een grote kans dat u wordt gebeld om af te zeggen.'
De dokter zou een kind krijgen. Zijn eerste.
Ik wist niet eens dat hij zwanger was.
Maandagmiddag belde de assistente om af te zeggen. Het is er, het is er!, riepen we enthousiast.
Maar het was er helemaal niet. Het was nog niet eens begonnen.
Dinsdag ook niet.
Woensdag belde ik om zelf een afspraak te maken, voor over twee weken.
'Het is een meisje en ze heet Emma!', zei de stagiaire zonder veel verdere inleiding. Bofte ze nog dat ik überhaupt wist waar ze het over had.
Kan ik dan nu een afspraak maken?
Neeeee.. want het was nog helemáál niet duidelijk wanneer de dokter terug zou komen!
Maar over twéé wéken??
Nee ook niet. Er was nog helemaal niets duidelijk.
Het klonk of de huisarts met de navelstreng direct zijn artsenbul had doorgeknipt.
De maandag erop ging ik bij de praktijk langs, ik was toch in de buurt.
Heel voorzichtig vroeg ik aan de assistente of er misschien, eventueel, al iets bekend was over de datum van terugkeer.
Koeltjes en op een toon van 'kind waar maak je zo'n drama over?' zei ze: 'de dokter is gewoon weer aan het werk hoor'. Ja hallo, wie heeft er hier eigenlijk een week lang afwerend en paniekerig gedaan??
Maar ik kon dus best komen. De volgende dag al, als ik wilde. Ja, volgende week dinsdag was ook goed.
Het werd de maandag vóór de afgesproken dinsdag.
's Ochtends was ik nog gewoon naar Neuroloog Sven gegaan.
Sven zou me opvrolijken, Sven zou de buikpijn en al het verdriet wegnemen.
Sven liep drie kwartier uit, Sven raffelde in twintig minuten vier patienten af en deed toen bij mij of hij zeeën van tijd had.
We spraken over de MEP-test, die hij bij wijze van experimentje bij me had laten uitvoeren. De MEP-test was de eerder besproken electromagnetische shocktherapie, en de MEP-test was uiterst onaangenaam geweest. Maar ik had me intussen wel een beetje ingelezen over de toepassingen van electromagnetisme. Ik had ontdekt dat het wordt toegepast als alternatief voor electroshock, bij therapieresistente depressie- en angstpatienten. Dat leek me wel wat.
Ik zei het tegen Sven: 'Ik heb wat meer gelezen over rTMS...'
Wat is dat?, vroeg Sven blij.
(Pardon??)
'Transcraniale Magneto... S..-iets', legde ik niettemin braaf uit. 'Dat wordt toegepast bij angststoornissen. Jullie doen die behandelingen in samenwerking met de afdeling stemmingsstoornissen van Parnassia, en nou dacht ik...'
Doen wij dat?
'Ja. Staat ook op jullie website..'
Ik moet die website toch eens wat vaker bekijken.
Hij voegde meteen de daad bij het woord en schreef vervolgens op een post-itblaadje dat ik belangstelling had. Hij zou het voorleggen aan de arts-die-erover-gaat; belafspraak voor de uitkomst van dat gesprek.
Dan Tysabri. Het wondermiddel. Wou ik nog steeds?
Ja. Maar ik wil niet als eerste. Laat eerst maar iemand anders gaan, ik wil wel dat er een beetje praktijkervaring is voor ik ga.
Oh.
Ik kon zweren dat hij teleurgesteld klonk.
Ik had deze maand al kunnen beginnen, maar dan zou hij nu wel een andere patient eerst laten gaan. Nieuwe afspraak over twee maanden, dan wist hij meer.
'Ik heb het idee dat het beter met je gaat', zei hij bij het afscheid.
'Het gaat verschrikkelijk slecht. Maar hartelijk dank.'
'Maar je komt wel. En dat vind ik heel knap van je. Dapper. Ik weet dat het moeite kost, ik vind het dapper dat je er toch bent'.
De lieverd.
Ja, ik was beslist opgevrolijkt.
Maar mijn buikpijn was niet minder. Erger, zelfs. En dus maakte ik een spoedafspraak met de huisarts, voor diezelfde middag.
Zo. En nu het verhaal rond is en ik feitelijk nog niets heb gezegd ben ik moe.
Bedtijd. Later verder.
