Pijnen (2)

Ja. En nou heb ik geen zin meer. Dat krijg je er nou van, als je een vervolg aankondigt terwijl je daar nog niet eens aan bent begonnen.
Dom wicht. Ei der eieren, ovum ovorum.
Tijdens de introductiedagen van de brugklas sloot ik vriendschap met Meisje E. Zij kende één van de begeleidende leraressen al en zei dat die heel, heel dom en stom was. Een ei, een opper-ei, ei der eieren. En omdat we nu immers gymnasiasten waren vroegen we aan de leraar Latijn wat 'ei der eieren' in het Latijn zou zijn. Ovum ovorum.
De rest van de week zeiden we te pas en te onpas, op gedragen, pathetische toon: 'Ei der eieren... ovúm ovórum...!'

Meisje E. Zou Meisje E. zich mij nog herinneren?
Ik vraag me dat vaak af: of iemand zich mij nog herinnert. Van de basisschool, waar ik zes jaar lang hèt treiterobject was; van het gym, waar ik in vier verschillende klassen zat omdat ik zonodig negen jaar op school moest blijven. Als éénnajongste in de eerste klas, uiteindelijk de oudste van de hele school.
Het is niet eens een minderwaardigheidsgevoel dat maakt dat ik me afvraag of ze nog weten wie ik ben en was. Meer het ontbreken van èlk gevoel, geen besef hebben van er te zijn. Ik herinner me mezelf nauwelijks, waarom zou een ander dat dan wel doen?

Opschieten, Puck. Niet zo afdwalen. Over twintig minuten moet ik weg.

Moeizaam klom ik op de tafel.

Tafel?
Onderzoekstafel. Van de huisarts.
Dit is een vervolgstukje, immers. Focus, mensen, focus!

Elke beweging deed pijn, de onderzoekstafel had net zo goed Mount Everest kunnen zijn, zó hoog en onhaalbaar.
De huisarts prikte, duwde, klopte en luisterde. Ook daar waar hij zei dat mijn blindedarm moest zitten.
'Hoort u het, als hij ontstoken is? Gilt hij dan?', deed ik een zwakke poging tot scherts en luchtigheid.
Nee, hij vertelt niet dat hij ontstoken is. Dat zou mooi zijn...
(Waarom luister je dan, als een ontsteking toch niet te horen is??)

'Daar waar hij zei dat mijn blindedarm moest zitten' - dat was een beetje een teleurstelling. Ik dacht dat dat kreng in je zij zat, maar de arts zei dat hij veel lager zat, bijna in je lies.
Eens, lang geleden, heb ik een halve dag op de eerste hulp doorgebracht met moordende buikpijn. Die pijn deed net het omgekeerde van wat een blindedarmontsteking doet: hij begon linksonder en dreef toen af naar mijn navel. Na heel lang wachten en ettelijke onaangename onderzoeken werd er een echo gemaakt. 'Het is niet je blindedarm, maar de gynaecoloog wil graag even met je spreken. Er is een bloeding in je eierstok geconstateerd'. En je dan nog een uur op de gynaecoloog laten wachten, gillend van angst, maar niet even zeggen dat 'bloeding in de eierstok' gewoon een ovulatie is.
Sindsdien heb ik nog geregeld pijn linksonder in mijn buik gehad en mezelf dan altijd gerustgesteld met het feit dat daar eierstokken zitten en dat het dus gewoon weer een pijnlijke ovulatie is. 'Want je blindedarm zit immers in je zij'.
Op die sussende gedachte kan ik nu ook niet meer vertrouwen.

Maar het was niet mijn blindedarm. Het was mijn dikke darm.
'Niet waar', zei ik. Want die doet altijd links pijn. Niet in dat blauwe kwabje daar rechts (anatomiepop in vitrine achter de huisarts). Maar dat was óók dikke darm. Zei hij.

In de gaten houden, de volgende dag om elf uur bellen.
'Ik had al een afspraak voor morgenmiddag. Voor een uitstrijkje. Maar daar heb ik in deze conditie niet zo veel zin in' (nee, normaal gesproken wèl zeker...).
Laat die afspraak maar gewoon staan, voor de zekerheid. Kijk eerst maar wat die buikpijn doet en bel morgenochtend. En als je temperatuur stijgt of als de pijn toch naar onder schuift moet je meteen aan de bel trekken.

Aldus spraken we af.
'Ik ben heus wel heel blij voor u hoor', wees ik nog even op de roze bekaarte muur achter hem. 'Ik heb nu gewoon alleen maar pijn..'
Alle begrip. Tot morgen.

Tot later.
Ja, ik moest weg, weet u nog?

Later meer.
(een ezel stoot zich in 't gemeen...)