Inhoudelijk

Sven belde me gedurende 15 minuten en 18 seconden. Dat is langer dan de meeste patiënten op zijn polispreekuur krijgen. Ik voel me waarlijk bevoorrecht.
(Polispreekuur. Polis-preekuur. Poli-spreekuur. Nou ja, u begrijpt mij wel)

Halverwege het gesprek ging hij ineens over op u. ‘Ik moet natuurlijk u zeggen’, verklaarde hij geschrokken; ‘het is een beetje vreemd als ik wèl tutoyeer.. dat is niet helemaal gelijkwaardig’.
‘Well, duh!’, wou ik reageren; sinds wanneer is de relatie arts-patiënt gelijkwaardig?
In plaats van duh kreet ik: Nee! Dat moet u nou niet doen, ik had er juist speciaal om gevraagd, nou moet u het niet verpesten!
Wat feitelijk net zo onbeleefd als ‘Duh’ was.
‘Ja, nou ja... ik wil toch meestal u tegen mijn patiënten zeggen, maar op de een of andere manier gaat het tutoyeren bij jou vanzelf..’
In den beginne zei hij nog: ‘Ik wil wel proberen te tutoyeren maar ik verval vaak vanzelf weer in u’.
There’s progress.

Sven doet een hoop persoonlijke, of persoonlijkheids-, concessies voor mij.
Een paar weken geleden belde ik hem met de vraag of hij informatie over Tysabri had. Had hij nog niet, ging hij wel aanvragen. Als ik dan over een week of wat weer zou bellen kon hij zeggen of hij het al had.
‘U mag ook mailen, als u dat makkelijker vindt’, zei ik gul. Quasi-gul, eigenlijk.

Ik wil veel liever mailen dan bellen. Een belafspraak is ‘tussen halfvier en halfvijf’, en als je dan om vijf uur de moed hebt opgegeven en boodschappen gaat doen belt de arts om kwart over vijf als je in het spitsuur met twee tassen aan je stuur over het fietspadloze deel van de Laan van Meerdervoort fietst. Is mijn ervaring.

Nja... zei Sven aarzelend; ik mail niet zo veel, dat mailtijdperk is net aan mij voorbijgegaan...
De gek. Hij zal hooguit midden veertig zijn, hij heeft net zijn eerste baby en hij doet nota bene of hij gróótvader is geworden.
Nou, dan doen we dat niet. Ik vind mailen altijd prettig, maar als u dat niet vindt houden we het gewoon bij bellen.
‘Weet je wat we doen, jij mailt mij om me te herinneren aan dat informatiepakket, en dan mail ik terug als het er is.’
Oh. Ok... (huh?) Mag ik dan uw adres...? (zei de hypocriet. Ik heb drie mailadressen van Sven, maar toegegeven: zolang ik geen mailtoestemming heb zou ik die toch niet hebben gebruikt)

Het zou mooi zijn als ik nu heel cool en nonchalant kon zeggen: ‘sindsdien mailen wij’, maar dan was de eerste zin van dit stukje wat overbodig geweest. Sindsdien bellen we nog steeds. Maar we hebben al twee mailtjes (elk!) gemaild.
There’s definitely progress.

Nu de MS nog.
(Oh nee, die is al progressief, zei ze lollig...)