Impressie

Mijn site stond geupdate.
Ik opende mijn bloglines-ding, en mijn site stond bovenaan. Waarop ik onmiddellijk klikte: ik wist heel zeker dat ik sinds zondag niets meer had geschreven en als er dan blijkbaar toch is geupdate wil ik weleens weten hoe en wat - en if so, dan vooral: wie. Wie heeft er van mijn bordje gegeten, wie heeft er in mijn bedje gelegen?
Maar er stond niets nieuws.
Dus maak ik nu maar wat nieuws. Bij gebrek aan beter.

Punt is alleen dat ik niets te melden heb.
Nee, da’s niet waar. Ik heb ontzettend veel te melden. Tè veel. Zo ontzettend veel dat mijn hoofd overloopt en ik dichtklap. Ik zou zo veel willen zeggen, maar ik kan niet en ik durf niet. Bang nog meer uit mijn evenwicht te raken dan ik nu al ben.

Ik kan wel vertellen over mijn droom.
‘Maar ik had dromen, die zó lang en gedetailleerd en levensecht en stom waren...’, schreef Merle.
En zo is het precies. Zo realistisch dat het surrealistisch wordt.

Ik was in een museum. Een gigantisch museum, een aaneenschakeling van exposities vol kleuren en beelden en geluiden; alle exposities met elkaar verbonden door lange gangen met bergen en dalen, onder mijn schoenen waarschijnlijk een soort wieltjes want ik gleed over de heuvels van ruimte naar ruimte. Zo veel indrukken. Exposities van onderwerpen, van culturen, van oorlogen, van martelingen. Pure horror. En nergens een uitgang, nergens richtingaanwijzers; het hele museum één massaal overweldigend doolhof.

‘Ik ben vergeten te kijken hoe de ingang was, hoe moet ik het herkennen?’, vroeg ik me ergens in de droom af - of was ik toen net even wakker, voordat de droom zich hervatte? - maar dat was het niet. Ik had de ingang niet kùnnen bekijken, omdat er geen ingang was geweest. De droom was heel anders begonnen.
Het was een ziekenhuis, met kelders en zalen, verbonden door dezelfde glooiende gangen; en halverwege was het ineens het museum en waren er medebezoekers. Het was niet zo dat het gebouw zelf letterlijk zowel ziekenhuis als museum was; meer dat mijn kop blijkbaar op een gegeven moment besloot het scenario en de setting van deze bizarre film een fundamenteel andere wending te geven.
En toen, helemaal op het eind, begon ik bordjes te zien. Route-aanwijzers. Díe heuvelweg bracht je langs punten 5, 61 en 67; de volgende langs 4, 54 en 58. En ergens vond ik toen punt 1. Begin en eind, ingang en uitgang.

Toen was het uit, toen werd ik ook wakker. Netjes afgerond, zoals dromen zelden zijn.
Meestal word ik halverwege de achtervolging of het gevecht doodsbang wakker, maar dit ging heel rustig. Ik liep het museum en mijn droom uit. De ‘nasmaak’ was een stuk minder rustig. Het deinende gevoel van het heuvelglijden wat in mijn hele lijf zat, de gruwelbeelden, de opdringerige indrukken, zó vol details als ik nooit eerder heb gehad. Drie kwartier wakker gebleven, herhaling van Wat heet gezien. Toen nog een half uur geslapen, toen echt wakker.
Naar. Indrukwekkend.

Maar dat wat op het moment, deze dagen, de meeste indruk maakt, daarover kan ik niet praten.
Vandaar mijn stiltes hier, en de schamele updates. Waarvoor mijn oprechte excuses.