Tussen vrede en vrees

Zeker tien mensen schudden me de hand en wensten me een Shabbat Shalom. Op twee na allemaal onbekenden, maar hun wensen waren er niet minder hartelijk om.

Geheel be-vredigd liepen mijn moeder en ik na de dienst terug naar de tram. We boften: hij kwam net aanrijden. Tijd om te stempelen (dat gaat tegenwoordig niet meer in de tram, maar op het perron) had ik niet meer, maar: ik zou bij een volgende halte wel even in en uit de tram schieten. Kon best, was me al vaker gelukt.

Ging ook best.
Een alleraardigste meneer hield de deur voor me open, ik glipte naar de automaat en weer terug - en toen was het met alle aardigheid gedaan. De tramdeuren lieten zich niet openhouden; en met, als een prachtige Titanic-persiflage, aan de ene kant van de deur mijn wanhopige hand, aan de andere kant die van mijn moeder, reed de tram weg.

In blinde paniek stapte ik in de eerste tram die kwam aanrijden. Stom. Die tram bracht me ook naar huis, maar via een compleet andere route dan de tram waarin mijn moeder, mijn houvast, zat. Bovendien had ik de tramkaart. Ik belde mijn moeder, die ondanks mijn noodkreten (Nee! Ik betaal wel als je een boete krijgt!) toch uitstapte om een kaart te kopen, reed in paniek naar huis, liep in paniek de twintig minuten (ok, deze tram bracht me niet helemáál naar mijn bestemming...) van de halte naar huis en zonk toen uitgeput terneder, met nog maar weinig Sabbatsvrede over.

Overwinningen en doorbraken zijn mooi, maar toch een stuk sterkender als je ze plant dan als ze je overkomen.