Effect

Ik had een hele toespraak, om niet te zeggen: opvoering voorbereid.
Ik zou het zakje tevoorschijn halen en zeggen: 'Er is iets niet helemaal goed'.
Dat was om het ijs te breken, want dat er iets niet helemaal goed was, dat was zo wel duidelijk.
Ondanks de grijns of milde glimlach die nu ongetwijfeld zou zijn gewekt, meende ik toch verdere uitleg nodig te hebben.
Dat 'ongetwijfeld', dat was wat optimistisch namelijk. Ik vertrouwde totaal niet op het effect van het zakje.

'Ik heb hem zondag gekocht, ik heb geen bonnetje meer, ik wist van tevoren niet dat dat nodig zou zijn, dat hij dit zou gaan doen; ik heb hem goed koel bewaard, achterin de koelkast, de koelkast doet het nog goed, en zondag kopen is lang geleden maar de datum zegt 7 februari....'

'dat hij dit zou gaan doen', dat was: opzwellen. Vanuit het niets was het zakje roerbakgroenten in een reusachtige ballon veranderd. Het plastic stond strakgespannen, de groenten zweefden er stuurloos en bijna eenzaam in rond. Het zag er op het eerste gezicht veilig en vredig uit, maar dat was schijn. Voor een dergelijke zwelling was een gruwelijk rottingsproces nodig.
Ik had hem heel voorzichtig vervoerd, doodsbang dat hij zou ontploffen.

Net zo voorzichtig legde ik hem nu op de toonbank. Stap één van de opvoering.
Maar al mijn gerepeteer bleek overbodig: Caissière S, a.k.a. Het Licht In Mijn Leven (in Albert Heijn dan; elke gelegenheid zijn eigen licht), schoot onmiddellijk in de lach en pakte het ding op.
'Hij scant wel makkelijk zo', was haar enige droge commentaar.
'Er zat bonus op', sprak ik verdedigend. De toon strookte niet met de boodschap, maar: verdediging was wat ik ingestudeerd had, en verdediging moest er op de een of andere manier ook weer uit.
'Oh, ach', schokschouderde ze, en gaf me het volle, onbe-bonuste bedrag terug. Zonder uitleg, verklaring, bon.

Dertig cent winst op een bedorven product.
Ik zou haast wensen dat de koelkast wèl kapot is..