Instortingsgevaar

Ik deed een aanvraag voor een voorziening en mijn verzoek werd afgewezen.
Ik maakte bezwaar, en ook mijn bezwaarschrift werd afgewezen. Op volstrekt belachelijke, onlogische gronden - maar: ik kon nog in beroep.
Beroep vond ik iets te hoog gegrepen, beroep ging net iets verder dan de standaard 'er zitten beestjes in mijn rijst'-klachtenbrief, en dus nam ik een advocaat in de arm.

Anderhalf uur sprak ik met de advocaat.
De advocaat is mij geleverd door het Juridisch Loket, de advocaat heeft geen uurtarief maar een eenmalige eigen bijdrage, money was no object en time dus ook niet.

Aan het eind van het gesprek was ik zeer monter en positief gestemd. We maakten geen enkele kans, niemand had in soortgelijke gevallen ooit een kans gemaakt want de betreffende voorziening was een maskerade, een dooie mus met schijn van leven, als een zachte donzige puppy uit het Oostblok die, eenmaal geleverd, tientalle zeldzame, ongeneeslijke en dodelijke ziekten onder de leden heeft. Ik wist het al, de advocaat had acht blaadjes volgeschreven en had het vervolgens nog eens bevestigd: het was volkomen duidelijk dat ik alle recht had op de voorziening en net zo duidelijk dat ik hem desondanks niet zou ontvangen.
Ik zat aan de grond, de situatie was hopeloos en uitzichtloos, ik had derhalve niets te verliezen en het geluk lachte me toe.
Pessimisme wordt vanzelf optimisme, als je het maar ver genoeg doorvoert.

De advocaat was evenwel minder blij. Het laatste kwartier vulde zij met zuchten, werd ze zwaarmoediger en zwaarmoediger, keek me verdrietig aan en uitte zich in bewoordingen als 'vreselijk... afschuwelijk... en zo jong..... je hele jeugd....'

Ik hoop dat ze het volhoudt, tot de zaak dient.