Dwang

Het zijn de voeten. De voeten maken het uit bed komen het moeilijkst.
Al het andere is nog wel even slapend te houden. Het lichaam blijft loom en warm, acclimatiseert langzaam, evenredig aan het ontwaken van het brein. De ogen kunnen nog halfgesloten blijven. Alle lichten uitlaten en de staat van dommelen kan gerekt worden.
Maar die voeten. Eenmaal in contact met het koude zeil, al is het nog zo kort, is het afgelopen. Zelfs al gaan pantoffels direct aan: de voeten zijn wakker, alleen al door het staan en lopen. Niets kan de slaperigheid buiten het bed nog immiteren. Geen warme sokken, geen kruikje als men weer terug in bed zou stappen.
Ze zijn koud; en als ze niet koud zijn, dan worden ze al snel klef.
Gewoon maar blijven liggen?
Het lijf, het systeem, laat zich niet voor de gek houden. Bed en dekens zijn niet genoeg: te lang liggen maakt de voeten klam, waarna de rest volgt. Alles teveel, alles plakkerig.
Alleen slapen geeft die droge en warme, soms bijna kokend hete voeten. Warmte en ontspanning die van onderaf door het hele lichaam trekt.
Ja. Het zijn de voeten.
Maar misschien is het ook wel goed. Zonder de geaardheid van wakkere voeten zou het wel héél verleidelijk worden om elk moment weer terug in bed te stappen, en daar de dag weg te soezen.