DA-it-yourself

Ik zal het nooit hardop zeggen, maar terwijl ik inpak en verhuis wordt me duidelijk dat mijn ouders gelijk hadden: in de loop der jaren heb ik stilaan steeds meer plekken van het huis geannexeerd, bezet met mijn spullen.
In de keuken mijn eten en eetgerei; aan de kapstok drie of vier jassen; in de badkamer het wasrek wat nooit echt helemaal leeg is, in de bergkamer duizend pakken thee, rijst, pasta en andere voorraden.
En toiletartikelen.

Eén van mijn grootste en meest frusterende problemen is de enorme discrepantie tussen hoop en ambitie enerzijds, en realiteit anderzijds.
Dat uit zich zelfs in iets kleins als verzorgingsproducten.
Zeep, geurtjes, etcetera.
‘Dat vind ik lekker, dat ga ik gebruiken. Ik heb nu de leeftijd dat ik....’.

Erg veel plannen worden vol enthousiasme en goede wil gemaakt en lopen net zo hard weer vast, vanwege dat argument: ‘ik heb nu de leeftijd dat ik...’.
Omdat ik mezelf zo ontzettend graag als ‘normaal’ zie.
Dan wel tegen iedereen die het maar wil horen prachtige weloverwogen verhalen heb over beperkingen, acceptatie, leren-omgaan-met - maar zelf het meest eigenwijs ben, al deze wijsheid consequent in de wind sla en mezelf standaarden opleg waar ik met geen mogelijkheid aan kan voldoen.
(A: het is niet voor niets dat mijn advies zo vlot kwam. Zie hier de 2 die zichzelf niet eens als een 5 maar liefst als een 8 behandelt...)

‘Dat vind ik lekker, dat ga ik gebruiken’, dus.
Ik heb de pest aan douchecrème. Ik vind het glibberig, smerig; ik wéét dat het schoonmaakt maar het voelt niet zo. Ik beschouw wassen met douchecrème niet als schoonmaken, heb altijd de neiging het daarna nog eens dunnetjes over te doen met een ouderwets stuk zeep. Squeaky clean, is hoe ik het wil. Zo schoon dat je vel zo lekker ‘knarst’. Niet dat vettige dat je nooit helemaal meer van je huid lijkt af te krijgen, hoeveel water je ook gebruikt.
Maar douchecreme heb je in zo ontzettend veel meer geurtjes - en dus ga ik elke keer overstag.

Dat wil zeggen: bij de aanschaf. Ik koop het, ik zet het weg, en was mezelf gewoon weer met mijn stuk zeep.
Als dat op is zie ik dat niet als een goed moment om eindelijk eens die fles crème te openen. Ik koop bijna gedachteloos een nieuw stuk zeep, zet dat niet weg maar leg het meteen bij de douche - en zo voort.
En ook zo voort met de doorlopende aanschaf van nieuwe douchecrèmes. Want ik leer niets, en het spul blijft maar her en der in de aanbieding... en dat ene filiaal van AH ging na evalueren en reorganiseren vooral elimeneren, en deed het gros van hun doucheproducten voor een fractie van de prijs van de hand.
En ik greep mijn kans, want ‘dat vond ik lekker, dat ging ik gebruiken, ik had nu wel de leeftijd dat ik....’.

Iets vergelijkbaars geldt voor conditioners, en voor deodorants.
Ik ben gezegend met een zeer zuinige zweetsecretie, en gestraft met een overgevoelige huid. Gevolg: hooguit één busje deodorant per jaar. Waarom ik überhaupt gebruik denk te moeten maken van aanbiedingen snap ik zelf ook niet, maar ik ga elke keer voor de bijl.
Conditioners: Mijn haar is inmiddels een paar meter lang (of, althans: zo voelt het. Het is vrij lang, in elk geval). Conditioner is iets wat ik zeer zeker gebruik en, zolang ik lang haar heb, ook altijd zal gebruiken. Grote hoeveelheden per keer. Maar conditioner of niet: ik heb fijn babyhaar. Kurkdroog. Onhandelbaar. ’s Morgens ben ik een half uur bezig het uit te kammen; dan vlecht ik het, knoop de vlecht weg en de rest van de dag heb ik er geen omkijken meer naar.
Het voordeel, maar in deze context: nadeel, is dat het op deze manier ook niet vies wordt. Dat wassen meer een formaliteit is dan een noodzaak. Een loos gebaar, zo u wilt. ‘Ik was mijn haar, want dat schijnt te moeten en te horen’.
Met dergelijke praktijken krijg je ook geen liters shampoo en conditioner weg.
En toch. ‘Ik zou best eens die andere kunnen proberen, volgende keer, hij is nu toch in de aanbieding, en juist omdat ik het sowieso altijd gebruik...’.

Ik heb ze verzameld, vanochtend: alle flacons en potjes en flesjes.
En gisteren.
Uit alle hoeken van de bergkamer kwamen de flessen tevoorschijn. Als ongedierte met een hoge vruchtbaarheids- en voortplantingsgraad.
Een weekendtas en drie rugzakken vulde ik uiteindelijk.
Alles verscheepte ik vanavond naar mijn nieuwe huis, zette het aldaar in de berging neer. Twee flinke planken vullend.

Als u nog iets nodig heeft: geef maar een gil. Grote kans dat ik het heb.
Ik begin mijn eigen drogisterij, if all else fails.