Afscheid

Beste K.,

Je vroeg of ik je wilde uitleggen wat ik bedoelde met ‘afscheid nemen’, want dat begreep je niet.
Eerlijk gezegd vind ik dat stom.
Gewoon. Stom.
Iedereen weet wat afscheid nemen is. Je gaat weg, of een ander gaat weg - in elk geval ga je uit elkaar, en dan zeg je gedag.
Hoe verder de afstand of hoe langer de tijd zonder elkaar, hoe grootser en intenser het afscheid.
Dat ik het stom vind als jij zegt dat je niet begrijpt wat ik bedoel met ‘afscheid nemen’, betekent waarschijnlijk dat ik niet begrijp wat jij niet begrijpt.
Dus ik laat het hele (begrip) afscheid nemen even voor wat het is.

Iets anders.
Misschien heeft het ermee te maken.

Jij steunt me niet.
Ja, je doet oneindig veel voor me, en je offert je op tot aan je eigen ondergang.
Maar je steunt me niet.
Je hebt geen vertrouwen in me.
Of: je hebt geen vertrouwen in mij.
Je hebt vertrouwen in iemand die je denkt dat ik ben.

Zolang ik me kan herinneren zeg je dat je alle geloof in mij hebt, in mijn kracht, in dat ik ‘het’ kan.
Dat het goed komt.
Maar vandaag realiseerde ik me ineens: je hebt een verkeerd uitgangspunt.
Je gelooft niet in mijn problemen, in mijn kwalen, in mijn stoornissen.
Jouw geloof in mij houdt in: dat je hoopt of gelooft of ervan uit gaat dat ik op een goed moment mijn jas aan problemen uitdoe. Gewoon: afleg. Er bovenuit stijg, of ‘inzie dat ik al mijn problemen niet langer nodig heb’.
En dat ik dan, met al mijn kracht en mijn talent, de wereld in stap en ‘het’ redt.
Mijn problemen horen niet bij mij, in jouw denken.
Al wat me tegenhoudt in het leven is slechts een zelfverkozen ballast. Of in elk geval is het mijn eigen keuze dat ik die ballast blijf dragen. Of me erdoor laat tegenhouden.
Hoe dan ook, hoe je die ballast ook wilt noemen of beschrijven: je beziet hem met wrevel en ergernis en kwaadheid - en in elk geval niet als onderdeel van mij.
En dat zou allemaal heel mooi en vleiend en christelijk en verlicht van je zijn, als je niet al je eisen en al je verwachtingen baseert op de ‘gestripte’ Puck.

Het is zinloos je te vragen of je denkt dat ik het red.
Want je kent me niet.
Of je kiest ervoor me niet te kennen.
Of je accepteert me niet.

En in die zin steun je me niet.
Omdat de strijd waarin ik steun zoek, mijn dagelijkse strijd, door jou überhaupt niet wordt erkend. Hij is er wel, maar hij zou er niet hòeven te zijn.
Hang die jas toch aan de kapstok, doe eens normaal, dan praten we verder.

Je kent me niet, je wilt me niet kennen, je doet geen enkele moeite me te leren kennen.
Ik, als mens, interesseer je niet.
Hoe ik ook probeer.
Hoe ik ook probeer, al mijn leven lang, om een leuke relatie met je te hebben. Niet gebaseerd op problemen, de jouwe of de mijne.
Maar al wat mij bezighoudt, wat mij tot mij maakt, interesseert je niet, zegt je niets. Wil je ook niet interesseren.
Nog helemaal nooit heb je wezenlijk moeite gedaan je te interesseren of te verdiepen in iets wat mij bezighield. ‘Ja, Puck, het doet me gewoon niets’ - en daarmee is de kous af.
Al waarin we elkaar vonden waren ‘zieke’ gesprekken. En het enige andere moment waarop ik contact kon hebben was als ik om je hulp vroeg, je kracht.
Vind je het gek dat ik daar dan langzaamaan steeds meer in ben vervallen?

Het vreemde is: dat je dat inderdaad gek vindt.
Maar wat nog veel vreemder is, want het zo volstrekt tegensprekend, is dat ik blijf proberen je warm te maken voor wat mij bezighoudt.
‘Als je weet dat het me niets zegt, waarom blijf je dan proberen? Je bent zo ontzettend koppig en hardleers’
Misschien kan je het eens omdraaien.
Misschien ben ik niet koppig en hardleers, maar ondanks alles hoopvol, vol goede moed. Blijf ik volhouden en proberen omdat in mijn hart toch positief ben, optimistisch. Beter wil, mooier wil; vind dat ik beter en mooier verdien.

Desondanks.
Je kent me slechter dan wie dan ook, en tegelijk beter dan wie dan ook.
Je kent mijn voelen, mijn denken. Je begrijpt me, je volgt me. Ook en juist in mijn uitersten. In alles wat bij een ander niet eens uit te spreken is, laat staan begrepen wordt.
Jij bent mijn alles. Mijn veiligheid. Bij helemaal niemand, ook in en bij mezelf niet, voel ik me ooit veilig. Alleen bij jou.
Als jij zegt dat het goed komt, dat er niets ergs gebeurt, dan geloof ik dat. Wellicht tegen beter weten in, ongetwijfeld vaak ten onrechte; maar het rotsvaste geloof in jouw geruststellingen geeft me genoeg kalmte en veiligheid om het onheil het hoofd te bieden, mocht het toch komen.

Jij bent de enige, de beste, de fijnste, de veiligste.
Mijn alles.
En het slechtste, het meest verwoestende en ondermijnende.

Er is teveel.
Teveel gedoe. Teveel barrières. Teveel angst.
Te weinig tijd.

Ik snap ook wel dat ik een ander dan jij moet vinden, dat ik mezelf moet vinden, maar ik kan het niet.
Ik weet niet hoe.
Ik wil zo graag, ik wil ècht graag.
Als gezegd: in mijn hart, diep van binnen, ben ik optimistisch. Vol levenslust.
Ik wil niets liever dan de wereld instappen, de wereld veroveren.

Maar er is teveel. Te zwaar.
Die jas, het is geen jas. Het is verweven. Het is ik.
Niet alleen. Ik ben niet mijn problemen - dat snap ik ook wel.
Ik ben absoluut niet mijn problemen. Als dat zo zou zijn, dan zou het denk ik zelfs nog makkelijker zijn. Dan zou ik een identiteit hebben, zou ik kunnen bewegen met al wat ik meedraag.
Ik ben niet mijn problemen, maar mijn problemen zijn wel mij. Geen jas die ik kan uitdoen, geen oppervlakkigheid, geen keuze.

En zo, zó zwaar.
Ik kan het niet.
Ik wil zo graag, maar ik kan het niet.
Niet zonder jou.
Niet met een ander.

Maar inmiddels mèt jou ook niet meer.
Niet als jij mij niet accepteert zoals ik ben.
Niet met alle voortdurende strijd.

Ik wil gezien worden, ik wil gekend worden.
Ik wil gemist worden.

Als ik nu ga mist niemand me.
Ja, er zijn zat mensen die zullen zeggen: ‘ach, is die dood? Wat jammer, wat tragisch, wat erg’.
Maar een jaar later, tien jaar later?
Nee.
Ik ben alleen.
Ik besta niet.

Ik wil niet gaan zolang ik niet besta.
Ik wil sporen nalaten, een indruk achterlaten. Liefst een grote - zo narcistisch ben ik wel. Maar op het moment ben ik al heel blij met welke indruk ook.

Ik wil mijn bestaan, mijn zijn, opbouwen. Relaties aangaan. Nalatenschap bouwen.

Maar ik ben zo moe.
Zo ontzettend moe.
En het is zo veel, zo zwaar. Alles. De kleine dingen, de grote dingen. Het doorlopend met mij moeten leven.
Ik heb niet de energie om nog nieuwe mensen in mijn leven te laten. Mezelf te leren en laten kennen.

Dus, als je het dan over afscheid nemen hebt, me vraagt wat ik daarmee bedoel:
dat ik het gevoel wil hebben te bestaan. Mens te zijn. Indruk te maken. Ertoe te doen, zoals ik ben. Zoals ik werkelijk ben.
Dàt is wat ik wil.
Zodat ik eindelijk kan gaan.

(De ironie. Dat jij me kwijt wilt, zó graag kwijt wilt en me zo hard van je afduwt, dat ik compleet losgeslagen en radeloos ronddwaal. En minder dan ooit het gevoel heb dat ik werkelijk kan gaan...)