Doorbijtertje

On a lighter note:
Vier weken vriesvak vind ik meer dan lang genoeg voor brood. Je kan me met nog zo veel verhalen aankomen als 'we waren op expeditie op de Noordpool en toen vonden we kadetjes van vóór de IJstijd en daar hebben we nog heerlijk van gegeten' - maar daar doe ik niet aan mee.
Dus de laatste sneetjes gooide ik over de balkonrand.

De bedoeling was dat ze op de slootkant zouden landen, daar ontdooien en dan tzt door de vogels of - oh gruwel - de ratten zouden worden opgegeten. Maar mijn handbal-kwaliteiten zijn niet meer wat ze geweest waren, en dus duikelden de boterhammen nèt de sloot in.

Drie eenden snelden wild enthousiast toe.
'Niet doen, niet doen, NIET DOEN!!', schreeuwde ik nog naar ze - maar ze waren eigenwijs. En reageerden net zoals u en ik op brain freeze: ze schoten weg, als door de bliksem getroffen. Schudden hun koppen heen en weer, klepten hun snavels open en dicht. Ze grepen nog net niet naar hun voorhoofd.

Om vervolgens terug te gaan en het nog eens te proberen.

En van dezelfde... erhm... koude kermis terug te komen.
Maar ze bleven doorgaan.
Tot alle boterhammen op waren.

Ja kan van eenden zeggen wat je wilt.
Ze zijn duidelijk niet de slimsten - om niet te zeggen: ronduit stupide; ze zijn onvoorstelbaar koppig en hardleers.
Maar opgeven doen ze in elk geval niet.