Onvermijdelijk (2)
Ruim twee maanden geleden overleed een buurvrouw uit mijn oude flat. (Ik heb nog gespeecht, op haar crematie. Indrukwekkend en treffend, volgens de recensies in de uren, dagen en weken erna. Puck, ook voor al uw grafredes. Tarieven op aanvraag).
De buurvrouw was me zeer dierbaar, maar vooral vanwege haar constante rol in mijn leven. Ze was er altijd geweest, vanaf de dag dat ik was geboren. De enige uit het hele flat die er langer dan ons gezin woonde.
Ze was me dierbaar, maar eerlijk is eerlijk: ze was een moeilijke vrouw. Over de doden niets dan goeds, dus laten we het bij dit eufemisme laten. Ze kon, overigens, ook oneindig lief zijn - haar moeilijk-zijn zat hem vooral in haar onvoorspelbaarheid, het volkomen wispelturige en de willekeur van haar stemmingen.
Ze was, onder andere, niet de meest tactvolle en tolerante. Alles wat ook maar enigszins in de buurt van 'minderheid in de samenleving' kwam, kon rekenen op haar sneren en verwensingen.
De laatste jaren waren dat vooral: buitenlanders.
Of 'die bruinen', zoals zij ze noemde.
Het was 'die bruinen' voor, 'die bruinen' na.
Willekeurig wat voor onderwerp je ook aansneed, ze wist altijd wel via een bocht terug te komen op die zo gehate 'bruinen'.
Ze kon vragen hoe het met me ging; en via mijn MS kwam dan misschien op onderwerp 'ziekenhuis' ter sprake, en dan kon ze zeggen: 'Jij gaat naar het Westeinde, hè? Daar werken toch al die bruinen?'.
Het was altijd raak, en toch was ik nooit voorbereid. Telkens weer perplex en sprakeloos. Ik háátte haar opmerkingen, haatte haar haat. Maar had evengoed geen flauw idee hoe ik erop moest reageren. En zweeg. Reageren was ook niet nodig, ze kon zelf moeiteloos die gaten opvullen met haar stortvloed aan woede en walging.
En toen ineens was ze dood.
Haar weduwnaar kan in zijn eentje het grote appartement niet bolwerken en gaat binnenkort verhuizen.
Vanavond ging ik even bij mijn vader langs, en kwam hem, de weduwnaar, tegen, terwijl hij bezig was grote delen van de inboedel op straat te zetten. Grof vuil zou morgen komen.
We groetten elkaar, maakten kort een praatje, hij ging naar boven, ik ging naar boven.
Iets later ging ik weer weg.
Vóór het portiek was inmiddels een busje gestopt. De 'straatrovers', die elke dinsdagavond de straten afstropen, op zoek naar iets bruikbaars.
Een stoel was al weggehaald, twee grote planken werden net weggedragen.
Door, onmiskenbaar: twee 'bruinen'.
Ik schoot in de lach. Dat nou uitgerekend háár inboedel...
Maar ergens vind ik het toch ook wat sneu. Ze zou zich omdraaien in haar urn.
Laten we hopen dat ze, post mortem, wat milder is geworden.
dinsdag 13 maart 2012 - 23:45
:) mijn grootmoeder was niet zo haatdragend wb 'bruinen' maar ze wist wel elke keer weer te zeggen dat 'hun' (waarmee ze afrikanen bedoelde, en marokanen, en oost europeanen eigenlijk ook, en turken enz.. aziaten waren beslist wel 'goed') cultuur nu eenmaal anders is waarmee ze eigenlijk bedoelde dat ze niet echt thuis horen hier. Gelukkig viel er met haar nog wel over te praten, en was ze voor rede vatbaar, maar ik geloof dat we haar gevoel nooit hebben kunnen veranderen.
Liesan (URL) - 14 maart 2012 - 08:47
Een opmerking die niet kan kwam bij me op, maar zoals gezegd hij kan niet en zulke mensen kun je het beste maar laten praten, want ze zijn immuun voor logica. Mocht het even binnenkomen, dan is het kort daarna weer verdwenen. Geen voedingsbodem.
Ron - 14 maart 2012 - 11:55
Mijn schoonouders hebben het ook regelmatig over 'those bloody foreigners'. Als ik dan een keertje kuch om aan te geven dat ik er ook gewoon bij zit, krijg ik te horen 'Oh, but we don't mean YOU.... you're different'. Hoe dat dan? Ik ben toch echt buitenlandse, en ben ook nog eens een druppeltje oost-europees. Hoe erg kan het zijn! Maar tja, ik spreek de taal en heb me redelijk aangepast, dus dan telt het niet he? En ik ben natuurlijk een ge-wel-di-ge schoondochter, dat zal 't ook wel zijn. ;)
Eveline (URL) - 15 maart 2012 - 01:16
