Nachtwacht

Zo moe. Zo verschrikkelijk, griezelig, beangstigend moe.
Zo moe dat elk geluid teveel is - het stromen van mijn bloed al te veel lawaai maakt. Elk licht teveel - als ik mijn ogen sluit hindert het beeld van mijn oogleden me.
Maar te moe om te slapen. Teveel rumoer in mijn hoofd, teveel gedachten om te rusten.

Zo moe dat ik zou willen zeggen: kom bij mij. Kom en waak over me, want ik ben zo bang dat ik val, dat het me nog meer gaat duizelen dan het nu al doet. Zo bang dat ik de weg kwijtraak, mezelf kwijtraak. Ziek word.

Waak over me. Waak - en doe niet meer dan dat. Adem niet, beweeg niet, maak geen geluid. Heb geen eigen behoeften, niet eens eigen lichaamsfuncties. Zit voor mijn deur, besta louter om wakker te zijn en mij veilig te doen voelen.
Gewoon, als een soort portier.
Want ik ben zo bang, zo bang voor de nacht alleen, zo bang voor mezelf. Alleen.

'Gewoon', als een soort portier.

Maar ja. Da's dus net de crux. Die aanhalingstekens.