Zorgkeuze

25 Minuten hing ik in de wacht, wakker gehouden door een stem die elke tien seconden zei: 'er is nog één wachtende vóór u'. Waar ze dat in eerste instantie nog op montere, bemoedigende toon zei, werd dat allengs somberder en vermoeider. Geautomatiseerd of niet: ik kon zweren dat ze na een minuut of tien overging op 'er is nòg steeds maar één wachtende vóór u', na een kwartier 'ja, sorry hoor, nog steeds die ene wachtende vóór u', en na twintig minuten: 'yada-yada-yada één vóór u'.

Maar eindelijk, eindelijk werd er ècht opgenomen.
'Ja, goedemiddag, ik heb straks een perimetrie bij u, maar ik ben de hele nacht ziek geweest. Ik wil best komen, maar ik weet niet of het verstandig is, of dat het onderzoek niet negatief beinvloedt. Nou zou...'
'Moment, ik verbind u door.'

*klik*

NEEEE!! Ik was nog niet uitgepraat, ik wilde alleen weten....'

'Goedemorgen, perimetrie, ik had begrepen dat u ziek bent, en u bent bang dat dat invloed heeft op het onderzoek?'
'Nee, ik wilde weten hoe lang het duurt voor ik op een nieuwe afspraak zou kunnen komen, want als dat veel te ver weg is, dan probeer ik het toch gewoon nu.'
'Oh, dan hebben ze u te snel doorverbonden.'
[Dùh...].
'Daar kan ik u geen antwoord op geven, dan zal ik u terug moeten verbinden naar de afsprakenbalie.'

Waar ik dan vermoedelijk wéér een half uur zou moeten wachten. Of nog langer: dat iedereen vrolijk met lunchpauze gaat maar dat ze vergeten de telefoon om/uit te  zetten. Wat ook niet voor het eerst zou zijn.

Ik waag het er dan maar op, gammel en moe en brak en wel.
Zo'n doorzetter ben ik (niet).