Spoedijsend

'Papa, Papa...!!! Papa- Mamaaaaa....!! Mama, Oma, Hans! Hans, Hans doe nou open, geef nou antwoord, Ha-haaaans.....!!!!'

Het geschreew op straat gaat door merg en been.
Griezelig, hysterisch, panisch geschreeuw.
Hier is sprake van doodsnood, zoveel is wel duidelijk.

Maar niemand antwoordt.
Waarom antwoordt niemand, waarom komt papa, mama, oma, Hans niet te hulp??
Er moet toch iets gebeuren - ik wil kijken maar ben bang voor wat ik te zien zal krijgen.
Is het buurjongetje, dat dit gegil produceert, gevallen? Tanden uit zijn mond, bloedbad?
Maar ik moet. Als ik niet, wie dan..?

Heel voorzichtig spied ik vanaf mijn balkon naar beneden.
Bij de parkeerplaats staat het buurkind. Inderdaad zonder tanden, maar dat is door het wisselen. Hij heeft niet minder tanden dan hij vorige week had.
Behalve zijn door het schreeuwen rood aangelopen gezicht lijkt er eigenlijk niets met hem mis.
Maar misschien vraagt hij hulp voor een vriendje. Misschien is er verderop een ongeluk gebeurd.

'Wat is er aan de hand?', roep ik naar beneden.

'De ijscoman is in de straat en ik wil een ijsje...!!'

Perplex krijg ik er nog net uit: 'als je dan gewoon even aanbelt en naar boven gaat, in plaats van zoveel lawaai te maken'
Maar dat is geen optie. Tegen die tijd zal de ijskar al weg zijn.

Een zaak van leven of dood, absoluut.
Zeker met de tropische temperaturen die op het moment heersen.