Verdomd Hard Werken - een reactie

Ik herken het. Alles, in dit stukje. De pijn, het realiseren. De confrontatie met wat voor anderen zo vanzelfsprekend en normaal is, en dat voor jou helemaal niet meer is.
En opmerkingen van 'kijk wat je nog wel kan' werken bij mij meestal averechts.

'Maar je hebt het toch maar gedaan, heel goed!!' - en dan denk ik: laat dat nou eens even tot je doordringen. Dat mijn leven dus zó klein en beperkt is geworden dat het zelfstandig van A naar B gaan een complimentje waard is. Dat alledaagse zaken ineens benoemd moeten worden; niet alleen als prijzenswaardig, maar ook voor mezelf, als 'aandachtspunten, activiteiten om rekening mee te houden'.

Dat GODV..... nóóit meer iets gewoon ontspannen en vanzelf en gedachteloos kan, nooit meer zàl gaan. Alles gepland, niets spontaan, altijd rekening houdend met beperkingen en grenzen. Dat het, in mijn geval (MS), in de toekomst hoogstwaarschijnlijk alleen nog maar minder zal worden.
Dat het mijn voorland is om blij te zijn met hoe mooi de lucht is, bezien door het raam vanuit mijn bed.
'De kleine dingen waarderen' - niet omdat dat zo fijn zen-achtig is, maar omdat er helemaal geen keuze is. Omdat die kleine dingen het enige is wat nog over is om te waarderen.

In die zin vind ik de laatste tijd jouw stukjes steeds moeilijker leesbaar.
Je haakwerk.
Sorry - niet dat ik het niet mooi en knap vind, zeker wel. Ik zou het nooit kunnen, hoe ik ook mijn best zou doen.
Het is niets persoonlijks, het maakt gewoon iets in mij los.

Te confronterend. Doet me teveel denken aan het revalidatie-centrum, mensen die moeizaam hun verfkwast naar hun papier brachten en een streep zetten. Buiten adem en trillend na die ene streep.
Doel voor die dag behaald.

'Nooit nooit nóóit ik', dacht en denk ik rillend. Nooit wil ik iemand worden die zal gaan knutselen. Knutselen omdat er niets anders meer te doen is.
Die schilders in het revalidatie-centrum die soms hoogopgeleide mensen waren. Na een CVA een schaduw van een schim van zichzelf. Alle aanzien, alle waardigheid: weg.

'Ik ga nog studeren', houd ik mezelf voor. Ooit zal ik nog studeren, ooit zal ik publiceren, ooit zal ik Groots worden. Groots en Slim en Kundig.
Ik heb ambities, ik wil iets bereiken.
Later, als ik groot ben.
Dat ik allang groot ben; dat de tijd voortschrijdt; dat de thuiszorg, of all people, niet langer dan een uur kan komen omdat ik daarna uitgeput ben; dat ik in geen jaren een boek heb gelezen, laat staan serieus gestudeerd - dat dringt heel af en toe tot me door. Snoeihard.
En bij elk haak-stukje van jou ook weer.

Sorry voor deze tirade en persoonlijke uitbarsting.
Dat het herkenbaar is, wilde ik maar zeggen. En dat het blijkbaar wat heeft losgemaakt....