Dagje uit

Vanochtend.
Zoals ik al zei: het een na het andere dure onderdeel van mijn inboedel begeeft het, en alles tegelijk.
Mijn horloge, was het gisteren.
En dus vanochtend naar de Swatch Store om een identiek exemplaar (want wie wil er nou verandering) aan te schaffen. Gewoon, even op de fiets naar de stad. Want dat kan ik tegenwoordig. Net of het niets is, we draaien onze hand er niet voor om. Pfft, klaar, eitje.

Vanmiddag bekaf.
Omdat het stiekem toch wèl iets is.

Maar volgende week heb ik een happening. Aan de andere kant van de andere kant van de stad. Echt heel heel ver weg, het mag geen Den Haag meer heten, eigenlijk. Vind ik.
En omdat het zo vreselijk ver weg is, moest er eerst geoefend worden.
Afgelopen weken ging niet, komende dagen ook niet, dus het was nu of nooit.
Dat ik genezend van een MS-schub ben (goed hè?! Helemaal niet over geklaagd, tegen u!); voor het eerst in vier maanden weer ongesteld ben (denk: baarmoeder-obstipatie. Denk: zeer pijnlijk); dat ik bovendien vorige week de ziekte van Pfeiffer bleek te hebben (goed hè?! Helemaal niet over geklaagd, tegen u! – maar dat is in dit geval gewoon een kwestie van tijd(gebrek). Het verhaal komt nog wel, wàcht maar, weet u gewaarschuwd!); dat ik al twee nachten niet heb geslapen vanwege het huilende kalf en alle nachten daarvoor niet heb geslapen vanwege stuff – dat het, kortom, wellicht niet het beste moment was om eens grote stappen te ondernemen, nou ja, dat was een klein verwaarloosbaar detail.

So off we went.

Tot halverwege ging het goed.
Toen bleek op één van de hoofdwegen een afzetting te zijn, zodat ik een andere weg moest nemen.
Dat ging ook nog wel. Enigszins. Iets minder vlot en zeker, maar het ging.
Ik wist nog waar ik was, ik kende de weg, alles ok.
Ik hoefde alleen maar rechtdoor, alsmaar rechtdoor. Stand van de zon in de gaten houden, en alsmaar rechtdoor. Zolang ik die gedachte maar vasthield kon er niets misgaan. Wat er ook gebeurde: rechtdoor blijven rijden.
Ook toen er een tunnel kwam.
Gewoon die tunnel in.

Cool.
Leuke tunnel.
Wat heerlijk dat ik geen claustrofobie heb, dat ik daar dan tenminste eens niet bang voor ben, want god, wat gaat die tunnel lang door, en wat is ie eigenlijk smal en geïsoleerd en kaal, zonder enige mogelijkheid van omdraaien of remmen of even aan de kant en 112 en mama en ‘kan jij me zeggen waar ik in godsnaam ben??’
Ja, leuke tunnel. Misschien dat ie wel helemaal nooit meer ophoudt zeg; dat zou wat zijn.
Een tunnel. Een echte tunnel. Heb ik dat ook eens meegemaakt, nu hoor ik er helemaal bij, kijk mij eens heel volwassen en vanzelfsprekend in een echte tunnel rijden.
Hij duurt wel lang zeg, dat ik dit allemaal kan overdenken; en ik heb hem nu eigenlijk ook wel gezien, zou hij ooit nog.. – ah kijk, we zijn er al, eens kijken waar die tunnel me heeft geleid, misschien ben ik nu wel al heel Zuid-Holland uit.

BAF... – ZOEEEFFFF....!

Fel licht in mijn ogen, en dan: zo moet een baby zich voelen. Zo volkomen overweldigd, vanuit een krappe donkere omgeving een verblindend lichte oorverdovende voortdenderende wereld in.

Snelweg.
N-nogwat.
Absoluut verboden terrein voor een Canta.
Geen afslag, alleen maar snelweg, snelweg, snelweg.

Na eindeloos rijden: eindelijk wèl een afslag.
Direct erin.
Om na een minuut te worden aangehouden door een politiewagen.
Uitstappen mevrouw.
Legitimatie, de hele reutemeteut.
Of ik wel wist dat ik daar niet had mogen rijden?
Je meent het...

Uitgelegd.
Excuses gemaakt.
Begrip gekregen, geen boete, wel waarschuwing.
Weg gevraagd, en gekregen.
Steeds nodiger naar de wc moeten, steeds moeër, en bijna geen benzine meer.

Teruggereden. Getankt – want dat kan ik tegenwoordig ook, helemaal zelf en helemaal alleen, ook al net of het niets is! Kijk mij eens net echt zijn! – geplast, weer verder. Bedoelde bestemming bereikt, zonder veel enthousiasme.
Terug naar huis.
Eindelijk terug naar huis.
Twee uur gereden waar Google me een totaal (heen èn terug) van 46 minuten had beloofd.
Alle winkels dicht, geen eten want ‘die boodschappen kan ik na mijn uitstapje wel doen’.

Thuis.
Eindelijk echt thuis.
Alleen nog even parkeren en da – KNAL.
Bochtje te kort.
Koplamp van Buuv’s auto gesneuveld.

Voornemen: morgen briefje in de bus doen.
Nu te moe. Veel te moe, voor wat dan ook.

Eerst geen-eten koken, geen-eten eten, slapen.
Morgen verder.

En hoe was uw dag...?