No place like home


Er is een nieuw kalf bij de kinderboerderij hierachter. Niet nieuw-nieuw, niet pas-geboren. Naar kalfse standaarden is ie bijkans bejaard te noemen.
Maar toch. Een echte volgroeide koe is hij nog bij lange na niet.

Het is een tijdelijk kalf, een logeer-kalf, een leen-kalf.
Een evacueetje, hier geplaatst omdat er elders in de stad een boerderij moest worden ontruimd. Brand ofzo - ik weet er het fijne niet van.
Wat ik wel héél zeker weet, is dat het pleeg-kalf het hier niet naar zijn zin heeft.

Hij is zonder moeder gekomen, zoals dat gaat in barre tijden.
Ik heb het idee dat hij nog niet eens gespeend was, en dat hij nu drie-dubbel verdriet heeft: geen mama, geen melk en geen vertrouwde omgeving.
Gisteren trof ik hem middenin de wei, volkomen in de war. Een boerin-achtige figuur zat vóór hem op haar hurken, met een blaadje groen in haar handen; zacht tegen hem te praten, hem te lokken, op zijn gemak te stellen.

Het mocht niet baten.
Al twee dagen huilt het beest.
Non-stop.
Dag en nacht, uur-na-uur.
Dat hij het nog niet moe is, heel letterlijk, snap ik niet. Kan nooit gezond zijn. Voor mij in elk geval niet - want de reden dat ik weet dat hij nog geen uur achter elkaar stil is geweest, is omdat hij door alles heen te horen is. Door dubbele beglazing, twee deuren, oordopjes en een deken heen, om precies te zijn.
Hij slaapt niet, hij eet niet.
Hij loopt enkel maar verdwaasd rondjes door de wei, kris-kras, doelloos. Almaar huilend.
En niemand die, behalve eventjes die boerin, gewoon even met hem praat. Hem sust.

Aan de andere dieren heeft hij ook niets, die zijn sowieso allemaal knettergek.
Er is een uitgemergeld geit, met een krankzinnige blik in zijn ogen. Anorexia, vermoed ik. Hij staat nu afgezonderd, in het dikst begroeide deel van de wei; in de hoop dat hij eindelijk eens een hap neemt, zo zonder doorlopend bekeken te worden door zijn maten.
Die maten zelf zijn ook lang niet goed.
Eerder deze week trof ik vijf geiten die aan de rand van het kippenzandje stonden te grazen. Lieten zich blijkbaar voor de gek houden door het contrast tussen zandvlak en groen dijkje, negeerden het gras aan de andere kant dat in dit geval ècht groener was, en stonden hysterisch op de vierkante centimeter te happen. De kippen lieten zich intussen door de langsmaaiende tanden niet wegjagen, en bleven gewoon zitten.

En dan is er natuurlijk nog de moeder van Nell, u weet wel: de koe met het spraakgebrek.
Toen Nell vorig jaar volgroeid was, is ze naar een andere boerderij gegaan, precies zoals ik al dacht. Wat er van haar geworden is weet ik niet.
Maar waar onder mensen de discussie rondom het steriliseren van verstandelijk gehandicapten al een groot taboe is, blijkt dat gek genoeg bij koeien nog sterker: en dus kreeg Ma Nell dit jaar gewoon wéér een kind. Met dus mogelijk een verdere overdracht van het spraakgebrek.
Ik zag het al somber in, en was dan ook aangenaam verrast toen Nelson (dit is een stierkalfje) vanuit het niets heel gewoon vloeiend koe-s bleek te kunnen praten. Zonder één voorbeeld in zijn omgeving.
Maar Nelson blijkt zo zijn eigen problemen te hebben.
Nelson denkt dat hij een paard is, namelijk.
Zo klein als hij is, zit er geen grein kinderlijke onbeholpenheid in zijn bewegingen, niets van het ludieke gespring dat kalfjes nog weleens doen. Nee, hij rent in gestrekte draf grote rondes, langbeens, keurig ritmisch. Ankie van Grunsven zou trots op hem zijn.
Maar een koe is ie beslist niet.

Nee, in dit gekkenhuis dat zich kinderboerderij noemt kan het kleine weeskalf geen steun verwachten.
En dus huilt hij verder.

De katten rondom de boerderij zijn intussen allemaal gevlucht voor het kabaal.
Acht stuks, trof ik gisteren bij de parkeerplaats.
Geen georganiseerde vergadering; geen enkele interactie, zelfs geen krijsende verkrachtingsscènes onder geparkeerde auto's.
Nee, het waren duidelijk losse individuele vluchtelingen.
Op hun beurt nu óók ontheemd. En dus miauwend.

Aan de ene kant van het huis een huilend kalf. Aan de andere kant acht huilende katten.
Er komt een moment waarop het landelijke leven niet meer charmant is. En dat moment is wat mij betreft lang en breed aangebroken.