No pressure

Om half vijf ’s ochtends viel ik eindelijk in slaap.
Na een lange nacht met louter duistere dromen, niet één keer afgewisseld met onschuldige kleine bloempjes of blij lachende kindertjes (zelfs de kittens waarover ik droomde bleken evil op te groeien), werd ik tegen twaalven uitgeput wakker.
Zóveel moeër dan ik naar bed was gegaan, dat ik dacht: misschien moest ik maar gewoon blijven liggen. De hele rest van de dag deze nacht goedmaken.

Maar nee. Het beloofde een prachtige dag te worden. Ik zou eruit komen, gewoon opnieuw beginnen. Nieuwe dag, nieuwe kansen, en dat soort platitudes.

Ik rekte en strekte, nog plat op mijn buik liggend. Ik draaide mijn hoofd, mijn armen, mijn schouders; de drie (of vijf) verstrengelden zich in een knoop waarvan ik in een flits dacht: ‘dit kan nooit goed zijn’ – en direct daarna zei mijn lichaam dat zelf ook. Snerpende pijn in mijn nek, en een hoofd en schouders die in één zeer onnatuurlijke bocht bleven vastzitten.

Rustig blijven. Zacht wrijven en masseren, voor zover ik mijn handen überhaupt nog omhoog kon krijgen.
Uit bed.
Met mijn ogen nog halfdicht, en gebogen als Quasimodo, strompelde ik naar de wc.

Toen ik aldaar een vochtig doekje pakte, uit het doosje op de grond, kroop er uit de vouwen van het doekje een gigantische spin.

Begrijp me goed, ik heb niets tegen spinnen. Elke keer als ik een spin zie tel ik mijn niet-angsten, en daarmee mijn zegeningen: ‘Já, mijn leven is aaneen geweven door angsten en somberheid. Maar voor spinnen ben ik in elk geval niet bang. En ook niet voor kleine ruimtes, en ook niet voor naalden; niet voor onweer en niet voor de tandarts’.
Elke ontmoeting met een spin is, in dat opzicht, een herinnering aan mijn eigen dappere kanten.

Maar ik heb grenzen.
Het is het verrassingselement dat ik niet waardeer.
Spinnen die er plotseling zijn, op plekken waar je ze nooit zou verwachten.
Spinnen die ineens in gesloten doosjes vochtig toiletpapier zitten, dat doet me iets teveel denken aan dat horrorbeeld van de krab die uit de mond van de dode zeeman kroop, wat de hele rest van ‘Blue Lagoon’ voor me verpestte. Stomende seks of niet.

Maar ik heb diep ademgehaald, en het beest op de drempel gezet. Waar hij verstijft blééf zitten, vermoedelijk in shock.
En toen ik hem vervolgens buiten wilde zetten, hij ineens wakker schoot en hysterisch over mijn handen en armen begon te wandelen, ben ik nog steeds heel rustig gebleven.

Twee uur later.
Gedoucht, gekleed, geluncht.
Het belooft, nog steeds, een prachtige dag te worden. Of wat er van rest.
Ik moest mijn stijve nek maar eens mee naar buiten nemen, een rondje gaan fietsen.

Morgen fysio, de laatste keer voordat zij drie weken op vakantie gaat (het moest verboden worden..).
Ik hoop erg dat ze me een dosis therapie geeft, op fysiek èn emotioneel gebied, waar ik al die tijd op vooruit kan.