Behandeling

Als ik ergens heel slecht tegen kan, dan zijn het ‘wijsheden’ - inclusief die aanhalingstekens.
Zweverigheden, kan je ze ook noemen. Niet zweverig op een paranormale Jomanda-manier, maar zweverig in taal. De slappe weke handjes onder de uitspraken; niet gewoon stevig met beide benen op de grond.
En het wordt almaar erger. Was er ooit alleen nog het bekende geitewollensokken ‘wil je erover praten?’, die geiten hebben lammetjes bij het leven gekregen.
‘Laat het er zijn’.
‘Geef het een plaatsje’.
‘Wees een beetje lief voor jezelf’.
‘Zorg voor het kind in jezelf’.
‘Accepteer het, kijk naar dat gevoel’.

Het is leeg, hol, nietszeggend; hoewel, ironisch genoeg, vaak juist véélzeggend bedoeld, want oh zo mysterieus en diep.
Het roept bij mij enkel een geërgerd ‘ik heb geen idee wat dat betekent’ op; een gefrustreerd ‘snap je zelf eigenlijk wat je zegt??’.

Onder dergelijke uitspraken valt wat mij betreft ook: ‘Het was gewoon nog niet de tijd’, ‘het moest zo zijn’.
Zeg dan gewoon meteen ‘het was Gods wil’ - da’s net zo irrationeel en ongefundeerd, maar dan tenminste concreet eerlijk uitgesproken.
Die vage quasi-wijsheden.. brrr...

Afijn, mijn aversie zal duidelijk zijn.

Maar toch.
Er zijn van die momenten dat ook ik...

In Treatment, kijk ik de laatste weken naar.
Ik noemde het al eerder.
En ‘In Treatment’ is het: het is of ik zelf actief mee in therapie zit.
Bijna elke aflevering is er wel iets wat me persoonlijk raakt, wat me aan het denken zet, wat voor heuse.. eeh.. *kuch*... inzichten zorgt.

Dat op zichzelf is niet zo opmerkelijk. Het is een goede, doordachte serie, die universele thema’s aansnijdt.
Dat het me raakt, dat is op zichzelf bijna cliché te noemen.
Wat juist zo wonderlijk is: ik heb de hele serie, alle drie de seizoenen, jaren geleden al gedownload.
Ik was zelfs al ettelijke keren begonnen met kijken; zó vaak, dat ik van de eerste vijf afleveringen halve dialogen letterlijk kon opdreunen.
Maar elke keer was ik gestopt. Leuke serie, goede serie, interessante serie. Maar gevoelsmatig deed ie me niets.

Nu dus wel.
Inzicht na inzicht. Over alles en alles.
Over mijn relatie met mijn eigen hulpverleners; over hoe ik met eten omga, met mijn lichaam, met seks; over mijn band met mijn ouders.
Zaken die al jaren spelen, zo niet mijn hele leven. Inzichten die ik, derhalve, ook al veel eerder had kunnen hebben. Die precies dezelfde serie jaren geleden al had kunnen losmaken.

De tijd was er niet rijp voor.
Het spijt me oprecht het te moeten zeggen..

(En, om het nog erger te maken: het plan is om al die inzichten hier met u te gaan delen. Omdat ze nou eenmaal gedocumenteerd moeten worden, gewoon vanwege het persoonlijke nut, en ik niet kan schrijven zonder ‘geadresseerde’. Bofferds!)