Ours is a forbidden love

Voor de derde keer op rij moet ik, na een week groentela, de sperziebonen bruin en verschrompeld weggooien.

Het is niet dat ik niet van sperzen houd.
Ik ben dol op sperzen.
Maar op de een of andere manier is het een te exclusieve, te gecompliceerde liefde. Als de getrouwde minnaar over wie je tegen niemand iets mag zeggen, of de vriend die alleen jijzelf aardig vindt en begrijpt, en die je dus nooit op feestjes kunt uitnodigen.

Ik eet altijd gecombineerde groenten, namelijk: elke avond zeker vier soorten. En het is maar heel zelden dat sperziebonen zich in een dergelijke ratjetoe op hun plaats weten.
Ze zijn te arbeidsintensief, bovendien. Bovenkant, onderkant, draadjes. En alles stuk voor stuk.
Niet dat fijne ras-ras met de dunschiller, wat bij wortelachtigen kan.

Ik weet het, maar keer op keer val ik voor ze, als ze daar keurig op rij in hun dozen liggen; zo groen en fris en ferm.
En dan, avond aan avond, blader ik langs ze in de la. Grijp ik naar bietje en venkel, wortel en pastinaak - en denk: nee, dat klikt gewoon niet, met de boontjes. Morgen. Morgen komen jullie aan bod, heus.
En voor ik het weet is er een week voorbij, zijn de eens zo sappige bonen slap en gerimpeld, bezaaid met ouderdomsvlekken. Oneetbaar.

Het wordt tijd dat ik erken: sperziebonen en ik, wij zijn gewoon niet meant to be.
Ik begin er niet meer aan.
Misschien, ooit, in een volgend leven, als ik minder bizarre eetgewoonten heb. Dan weer.
Maar voor nu neem ik afscheid.

Spersjes, weet dat mijn liefde voor eeuwig is.
Mogen jullie elders wèl een zinvol bestaan vinden.