Ontembaar

Er zijn tijden dat het gemis ondraaglijk is, mijn hart voelbaar doet samenknijpen.
Schreeuwende pijn, een verlangen dat al het slechte uitwist en het mooie uitvergroot, romantiseert, idealiseert.
Bepaalde beelden, teksten, muziek: ineens is daar dat gapend zwarte gat van rouw en verdriet; een gat dat zuigt en lonkt. Kom terug, kom terug...
Dan kost het me al mijn kracht om mezelf eraan te herinneren dat het ook met mensen en relaties soms is als met de prachtige wilde dieren in films: ze lijken zo lief, zo mooi, zo schattig. En als ze in de film getemd konden worden, dan kan dat toch ook in het echt?
Maar dat de praktijk is dat dat schattige knuffelige ijsbeertje een roofdier blijkt, dat je aan stukken scheurt.

Dan haal ik nog eens heel diep adem. Probeer te vergeten. In elk geval niet toe te geven.
En laat het hartezeer me aan stukken scheuren.