Just Breathe....

Weet u nog, dat boek dat ik o zo volwassen voor mijn moeder had besteld, zelfs al stond ik er zelf totaal niet achter, gewoon omdat ik wist dat ik haar er een plezier mee zou doen?

Right.
Dat heb ik geweten.

In dat boek stond een oefening.
Of een testje.
Gewoon een leuk grappig testje. Mijn moeder had ’m al gedaan, en wilde weten hoe ik het ervan af zou brengen.
Het principe was heel simpel: adem zo diep mogelijk in, en adem vervolgens zo ver en lang mogelijk uit, onderwijl hardop tellend. (het had iets met longinhoud van doen, meen ik).
Ja. Heel simpel.

Ik ademde heel, heel diep in, zo diep als ik maar kon. Goed vol in de buik, zoals het hoort.
Halverwege mijn diepe inademing voelde ik iets, in mijn rechterzij. Een heel klein pijntje. Met een hele grote boodschap. Een boodschap die Gevaar aankondigde.
Ik liet onmiddellijk mijn ademhaling los, maar het leed was al geschied: het kleine pijntje explodeerde tot een gigantische pijnsteek, die mijn hele bovenlijf in bezit nam. Van mijn middenrif schuin naar onder, in mijn rug, met een bocht weer terug om mijn hele borstkas, mijn nek; naar onder uitstralend tot in mijn kuiten.
Ik hapte naar adem, stootte een kreet uit, wapperde met mijn hand in mijn moeders richting, om duidelijk te maken dat er iets mis was.
‘Wat moet ik doen, wat moet ik doen?? Ambulance, dokter??’ Vroeg zij panisch.

‘Spieren’, wist ik.
Het voelde alsof ik dood ging, maar ik ben – geloof het of niet – iets nuchterder en rustiger geworden, de afgelopen jaren.
Achter een ogenschijnlijk naderende dood gaat meestal iets zeer onschuldigs schuil. Het welbekende schaap in wolfskleren.
Maar helemaal goed was dit toch ook niet.
Het was even na vijven. Mijn – onze – fysio zat bij mijn moeder om de hoek, ze zou er vast nog wel zijn; en dus schudde ik mijn hoofd op de ‘ambulance’-suggestie en mompelde: ‘fysio’.

Net zo snel als hij was gekomen was de ergste pijn ook weer weg; een weeë kramp in mijn hele lichaam achterlatend.
We strompelden samen naar de fysio die ons zonder meer binnen liet en welkom heette.

‘Ik heb haar kapot gemaakt’, zei mijn moeder direct hulpeloos; ‘het spijt me verschrikkelijk’.
Alsof ik het persoonlijk eigendom was van de fysio, een vaas die mijn moeder per ongeluk had omgestoten.

Hilariteit alom, hoewel ik trachtte daar niet aan toe te geven. Ik had mijn trots, dat sowieso. Ik voelde me bruut misbruikt, slachtoffer van een ziek experiment waaraan ik me zo onschuldig en ruimhartig had onderworpen. Maar vooral: lachen deed veel te veel pijn.
Maar het was, toegegeven, ook wel een redelijk lachwekkende situatie. Want, zoals mijn moeder ook zei, diep verontwaardigd na haar aanvankelijke paniek: een mens moet toch gewoon normaal kunnen inademen zonder dat zoiets gebeurt??

De fysio nam me mee naar binnen, deed wat voorzichtige rek- en strekoefeningen met me. Vertelde me van ‘kleine spiertjes’ die onderaan
mijn ribbenkast zaten.
‘Kleine spiertjes’. Vond ik haast denigrerend eenvoudig en lief klinken.
Als het kleine zachte muisje dat o zo zoet alle kabels in huis doorknaagt en zo het hele elektriciteitsnetwerk plat legt.
Maar het kleine spiertje in kwestie was verbonden aan andere kleine spiertjes, en dat had een kettingreactie gegeven. Kan gebeuren. En ja, dat mijn voeten nu tintelden, dat hoorde er ook bij.

Oefeningetjes meegekregen.
Alles schijnt vanzelf weer goed te komen.

Maar ik heb me wel een aantal dingen voorgenomen.
Ik adem nooit meer.
Ik lach nooit meer.
En ik doe mijn moeder nooit meer boeken cadeau waar ik in de eerste plaats al niet achter stond.

Epiloog:
Mijn moeder had mijn vader aan de lijn gehad, zei ze net. Ze had hem verteld dat alles weer goed met me was.
‘Maar heb je hem dan wel verteld wat er gebeurd was? Verteld dat jij zijn dochter had gemold?’, vroeg ik op beschuldigende toon.
‘Ja’, zei ze. ‘Hij vond het een giller. Hij vroeg: “is ze nu weer gemaakt?”’.

Ik voel me geobjectiveerd…