Memory Lane

Weet u het nog: de estafettestokjes? De doorgegeven vraag, die van weblog naar weblog ging.
Héél vroeger waren ze nog fijn en charmant, gaven een warm-wollig gevoel. Een knus en kinderlijk soort ons-kent-ons, zonder daar prat op te gaan. Ons kende ons ècht, of deed daar in elk geval oprechte moeite toe.
Welk beeld ongetwijfeld een sterk staaltje romantisering mijnerzijds is, geheel bedwelmd door nostalgie. Het zij zo.

Maar wat ik alleszins zal erkennen is dat het gauw ging vervelen. Om uiteindelijk bloedirritant te worden.
Er waren er ook nogal wat.
Het begon voor mij met het systray-stokje: wat staat er bij u (op uw computer) open?
Met een mooi plaatje erbij, ter illustratie.

Een week later was er een muziekstokje.
Daarvan heeft Tripleee toen zelfs nog een groots overzicht gemaakt, met alle genoemde platen van alle aan het stokje deelnemende weblogs.

Nog diezelfde maand kwam er wéér een stokje langs, dit keer een vragenlijstje met voor mij, blijkens mijn reactie, griezelige vragen.

Enige maanden rust, en daar was een boodschappenstokje, dat ik zowel op zondag als op maandag heb beantwoord.
Amper twee weken later alweer: de zogenaamde Oepabakkes.
Ja, ik moest zelf ook terugzoeken wat het ook alweer was.

Toen was het heel, heel lang stil, in stokjesland.
Twee jaar, om precies te zijn.
Of misschien had men mij gewoon buitengesloten, mocht ik niet meer meedoen omdat ik te uitgebreide antwoorden gaf. Alle begrip voor.
Maar bij dat volgende stokje, 'De Drie Vragen', was ik ook direct back with a vengeance: weer twee aparte stukjes; één met mijn eigen antwoorden, één met mijn vragen aan de volgende in het rijtje.

Meer kan ik, zoekend op '(estafette)stokje', op mijn site niet terugvinden. Hoewel er mogelijk nog meer zijn, waarin ik de inmiddels zo beladen termen gewoon heb vermeden.

Heden, acht jaar later.
De weblogwereld zoals die er vroeger was is verlaten. De schrijvers zijn helemaal gestopt, of naar Twitter en Facebook getrokken.
En wat vonden ze blijkbaar absoluut noodzakelijk om mee te nemen?
Juist. De kettingbrieven en estafettestokjes.
En dat niet alleen: ook de valse spam- virus- en privacywaarschuwingen werden meegenomen, inclusief het schreeuwende 'verzoek' om ze toch vooral zelf ook te plaatsen, door te sturen, sharen en retweeten. Er is geen 'dit is een hoax!!'-kruid tegen gewassen. Met als even griezelig als indrukwekkend voorbeeld het Harense 'misverstandje', vandaag.

Ik weiger.
Ik doe nergens aan mee, geef niets door, en heb het ontkrachten van valse berichten allang opgegeven.

Behalve dan de allerlaatste.
Die was leuk.
Omdat het zulke verrassende, geestige resultaten gaf. En, als je op grond van de reacties nieuwsgierig was en 'het geheim wilde ontrafelen', ook nog eens leuke nieuwe boektitels tegenkwam. Of gewoon een zeer aangename twee uur ronddwaalde op pagina's van Wikipedia en Project Gutenberg.

Dus. Ik ga ook hier nog één keer voor de bijl.
In een nieuw postje, uiteraard.
Want deze is vol, ruimschoots.

Klik hier, voor....: 'It's International Book Week'