Pof & plof

Weet u, puistjes enzo..? Talgbulten? Heeft u weleens, als klein smerig pubertje, een vetpuistje uitgeknepen voor de spiegel, en dat het dan een heel enthousiast zwanger puistje met vulkaanambities bleek te zijn, en dat er allemaal ranzige etterspetters op de spiegel spoten?

Kastanjes.
Al doende leert men, en ik heb vanmiddag al het leren voor u gedaan, dus ik deel het graag.
Leg nóóit een te poffen kastanje gewoon maar open en bloot in de oven, zonder gaatje of sneedje of folie.
Niet één. Nog niet een heel kleintje. Echt hoor, niet doen.

Ik deed dat dus wel.
Het was een experimentje.
Ik had - en heb - nog nooit kastanjes gegeten, ze waren heel goedkoop bij de Turkse super waar ik toch moest zijn en ik dacht: waarom niet.
Eenmaal thuis droogde ik mijn verregende lijf, haalde mijn middag-papje uit de oven, mikte er in ruil één losse kastanje in, en nestelde me vervolgens met pap en warme sokken op de bank.

Na een half uur klonk er een harde knal, van het soort waarbij je denkt: 'auto ontploft, ik hoop dat het niet hier in de straat was, geeft zo'n gedoe met brandweer en ontruiming enzo, en hoe krijg ik ooit mijn hart weer op gang na deze schrik'.
Als gezegd: hard.

Papje was op, ik liep naar de keuken en wierp een blik op de oven.
Puistje, dus.
Die knal, dat was geen auto geweest. Maar wel hier in de straat.
Het was mijn kastanje. Die ik had moeten insnijden of doorprikken of tenminste enigszins had moeten isoleren.

De ravage was onbeschrijfelijk, en vooral: onbeschrijfelijk smerig, walgelijk.
Op het raampje van de oven: etterspetters.
In de oven, door de oven heen, overal in alle hoekjes en gaatjes en op de grill en tussen de grill: etterspetters. Weerzinwekkend.

Dus. Nogmaals. Leg NOOIT een kastanje - en waarschijnlijk geen enkele nootachtig element - los in de oven.

Het ruikt wel lekker, trouwens.
Erg lekker. Jammer alleen dat het beeld je alle eetlust doet vergaan.