Little Rascal

Mijn buurjongen heeft een vriendin. Dat is prima, dat vind ik fijn voor hem. Hij is dit jaar gaan studeren, een nieuwe levensfase ingegaan. Natuurlijk hoort daar ook het hebben van een relatie bij.
Het is een fase die ik heb gemist; en dat ik die heb gemist is een feit waar ik langzaamaan vrede mee begin te krijgen.
In het laatste jaar van het Gym werd ik gek, in de jaren die volgden werd ik afwisselend minder en weer meer gek, en toen kreeg ik MS.
Nooit de kans gehad om werkelijk adolescent en student te zijn, van wild en energiek, van vrijheid, feest, een wereld die open lag.
De wereld was, integendeel, potdicht.
Van scholier werd ik volwassen – zonder tussenstadium.
Het zij zo.
Buurjongeman leeft die tijd duidelijk wel, en ik gun het hem van harte.

Wat veel erger is, is dat mijn andere buurjongen, Jesse, óók een vriendin heeft.

Ik heb haar gezien, een paar dagen geleden. Ze stond voor de portiekdeur. Een dametje, duidelijk beter op de hoogte van de laatste mode dan ik ooit ben geweest.
Laarsjes, stoere broek, hip jasje erop. Golvend lang haar, poppengezichtje.
‘Wacht je op iemand?’, vroeg ik. ‘Ja’, zei ze veel zachter en verlegener dan haar uiterlijk suggereerde; ‘op mijn vriendje’.

En dat ging me dus net één stap te ver.
Dat Jesse dus ook al aan de vrouw is. En wat voor vrouw.

Jesse is zes.

Zeventien, achttien jaar: daar moet ik eigenlijk nog steeds aan beginnen. Dus logisch dat mijn ‘grote’ buurjongen me daarin vóór is.
Maar ik wist toch vrij zeker dat ik de leeftijd van Jesse wèl voorbij was. Geen gemiste kansen en fases, daar.
En nou blijkt dus dat een zesjarig gozertje een actiever en rijker sociaal leven heeft dan ik.
Goddorie.

Nou moet ik eerlijk zeggen: Jesse is, zoals dat heet, a catch.
Als ik zes was, dan zou ik het ook wel weten.
Ik voel me dan ook zeer vereerd dat Jesse in het afgelopen jaar heeft besloten mij te adopteren. Als wàt is niet helemaal te zeggen. Als praatpaal, gesprekspartner – ik weet het niet. Om zijn veters te strikken, ook. ‘Kijk je uit, je valt straks over je veters’. ‘Oh ja’, was zijn antwoord – en hij stak zonder verder commentaar zijn voet naar me uit.
Hij noemt mij steevast ‘buurvrouw’ (dat was even slikken, en wennen), groet mij, spreekt me aan. Op willekeurige momenten, over willekeurige onderwerpen. Begint bij voorkeur middenin het onderwerp, zodat me regelmatig pas tegen het eind van het gesprek duidelijk wordt waar hij het over heeft.

‘Buurvrouw, buurvrouw! Wij zijn nog gewoon buiten!’. Dappere uitdagende toon, op een mooie juli-avond om halftien.

En buiten was hij: de hele zomer; elke dag, de hele dag. Zodra de temperatuur – niet eens het weer zelf; want regelmatig was het grauw en regenachtig – het toeliet beperkte hij zijn dagelijkse kleding tot slippers en een korte broek.
Tegen het eind van de vakantie was hij bruin van top tot teen, zijn piekhaar wit-blond gestreept, in een natuurlijke coupe soleil. Klein straatschoffie.

Grootse avonturen beleefde hij. Niet alleen gefantaseerde (‘Nee buurvrouw, je mag hier je fiets niet neerzetten. Hier staat mijn bed. Wij zijn boeven, en we zijn op de vlucht voor de politie. Dit is onze vluchtplaats, en hier staat mijn bed’. Wanneer ik dan wèl weer mocht? ’s Avonds. ’s Avonds zou mijn vaste fiets-parkeerplek weer voor mij zijn. Maar voorlopig was de ogenschijnlijk lege plek druk bezet). Ook echte avonturen, waarvan het me koud om het hart werd.

‘Buurvrouw, buurvrouw! Ik ben in de sloot gevallen.’, verkondigde hij op een middag.
‘Pardon? Hoe dan, wanneer dan?’
‘Nu net!’
‘Hoe kom je dan zo droog?’, vroeg ik, wat sceptisch over dit bericht.
‘Ik heb andere kleren aangedaan. Ik was helemaal nat, helemaal kopje-onder!’.
‘Je ziet er niets van, je bent helemaal schoon’
‘Ik moest eerst doezen’, was zijn uitleg.
Juist. Dappere moeder die haar zoon alleen maar ‘doest’ en hem daarna weer los de wereld in durft te laten.

Telkens als ik langs het spelende tuig fietste (er was in de buurt een hele troep, namelijk; meerdere troepen, zelfs, elke leeftijdsgroep zijn eigen) – telkens groette hij me, op een stoere, nonchalante man-van-de-wereld-toon. Stak zijn hand op, of gaf een korte knik: ‘Hoi Buurvrouw’.
Op een keer voegde hij aan deze groet nog iets toe. Ongegeneerd, ongehinderd door eventuele commentaren van zijn vriendjes, verklaarde hij, matter of factly: ‘ik vind jou aardig’.
Ik voelde me oprecht gevleid; stamelde, enigszins van mijn stuk gebracht: ‘dankjewel! Ik jou ook!’.

Toch, het zou niets kunnen worden tussen ons. Ongeacht leeftijd.
Als ik terugkijk naar mezelf, op mijn zesde, was ik al (over)ernstig. Ik kon het woord ‘chirurg’ schrijven, en pochte daarover.
Maar Jesse is geen academisch type. Hij is een wildebras, een buitenkind. Niet denken: dòen.
Dat bleek tijdens de zomer, maar daarna eens te meer.

Na de eerste schooldag kwam ik hem tegen.
Zijn eerste èchte schooldag: de eerste dag in groep 3.
Grote ontwikkelingen stonden hem te wachten, avonturen van een hele andere orde. Lezen, schrijven.
‘Hoe vond je het?!’, vroeg ik belangstellend.
‘Sáái’, kwam er hartgrondig uit.
Oh. Maar misschien wordt het nog beter, sprak ik mijn hoop uit.
‘Nee’. Zijn toon somber, nu. ‘Ik denk van niet. Ik denk dat het zo blijft’.

En ik vreesde stilletjes hetzelfde. Niet iedereen is gemaakt voor schoolbanken, voor binnen stil zitten.

Staand in de keuken hoor ik nu de geluiden op het pleintje. Flarden van de conversaties tussen mini-man en mini-vrouw.
Ik luister, vol vertedering, ontzag, en toegegeven: enige afgunst.

Dan herinner ik me zijn zwaarmoedige ‘sáái’, en ik denk: och nee. Laat hem zijn vriendin. Hij zal een bondgenoot hard nodig hebben, in deze harde, schoolse tijden...