Knetter

Na mijn bezoek aan de dermatoloog was ik een verdieping hoger gegaan, waar ik de weg naar het koffieapparaat wist.
Ik ondernam mijn illegale tank-activiteiten, werd betrapt maar hartelijk begroet door een analiste van neurofysiologie (iederéén lijkt mij inmiddels te kennen, in het ziekenhuis..) en huppelde vervolgens zo goed en zo kwaad als het kon, met koffie en kruk en vermoeidheid, weer naar beneden.

Op de trap werd ik ingehaald door neuroloog Sven; een arts-assistent in zijn kielzog. Tot mijn verrassing.
Niet die arts-ass, daar heeft ie er stapels van, dat zijn zijn vaste accessoires; maar het feit dat hij er überhaupt was. Hij is er nooit op donderdag.
Vermoedelijk omdat het, zoals ik hem later tegen de assistent hoorde te zeggen, ‘knetterdruk was’.

In het voorbijracen deed hij van ‘hoi!’ en ‘dag!’ en ‘gaat het goed?!’
Ik reageerde, net zo enthousiast en monter: ‘hé!’ en ‘nee!’ en ‘maar dat geeft niet!’.
Een leugentje om bestwil is prima, maar op het moment zeggen dat het goed gaat zou zo’n grove leugen zijn dat enkel die ‘bestwil’ als argument niet meer volstaat. Maar er is geen reden om een dergelijk bericht niet met wat ogenschijnlijke levensmoed en blijheid te verzachten.
Laat de leugen dan in de verpakking van de boodschap zitten.

Helaas, niet zacht genoeg. Sven remde zijn vaart af, voor zover mogelijk, zonder van de trap te tuimelen of zijn assistent een bloedneus te stoten, en zei oprecht ontdaan: ‘Oh. Oh.. Maar ik zou.. ik wil wel.. maar ik kan echt niet, nu, ik heb geen tijd..’.
Geen moment was het in mijn hoofd opgekomen dat hij nu, ter plekke, impromptu, zijn aandacht zou moeten geven. Allicht niet. Maar kennelijk wel in zijn hoofd.
Nogmaals zei ik, nu wat dwingender: ‘het geeft niet!’ en maande hem voort: ‘Dag!!’.

Over een week of wat heb ik mijn kwartaal-lijkse afspraak bij hem.
En dan moeten we eens ernstig praten.
Dat dat natuurlijk geen doen is, dat hij het op die manier niet volhoudt. Oprechte aandacht hebben èn tonen is, helaas, een zeldzaamheid bij een specialist; en zeer te prijzen. Maar er zijn grenzen. Als hij zich blijkbaar verplicht voelt om op de trap te investeren in een onverwachte, onafgesproken patient, dan moet hij hoognodig leren Grenzen Te Stellen.

Oh, en dat ‘knetterdruk’ van hem.
Aandoenlijk lief, maar dat kan natuurlijk ook niet.
Toe zeg. Hij is hoofd van de afdeling en de subafdeling en de andere subafdeling; hij is Prof. Dr. en nog een ander soort Dr. ook, geloof ik. En volgend jaar wordt hij iets in de vijftig.

Echt hoor.
Grenzen. In alle opzichten.
Voor zijn eigen bestwil.