Slinger

Iemand moet mijn moeder het concept van 'slaande ruzie' en 'doodzwijgen' eens bijbrengen. De spelregels, met name.

Gisteravond laat ontdekte ik op mijn voicemail drie berichtjes van haar, allen ingesproken tussen zeven en half tien.
De inhoud: dat ze niet wist wat zij met mijn vuilnisbak moest.
Dat het haar speet dat ze niet kon helpen, zeker gezien hoe mijn avond verlopen was (blijkbaar had mijn vader haar gebeld), maar dat ze gewoon tè moe was. Dat ze nu (dit was het laatste bericht) echt naar bed moest, maar dat ze hoopte dat ik wellicht van één van mijn buren hulp kon krijgen. En slaap lekker, lieverdje.

Even voor de duidelijkheid: geen moment was het zelfs maar in mijn hoofd opgekomen om haar om vuilnishulp te vragen.
Alsof ik niet prima zelf in staat ben om in mijn pyjama, om zeven over drie 's nachts, met mijn vuilnis over straat te slepen.

Vervolgens geeft ze me vanmiddag, tijdens een-situatie-die-zich-voordoet, gepikeerd te kennen dat mijn aanwezigheid door haar niet op prijs wordt gesteld.
Waarna ze het pakje drinken dat ik bij me heb gretig opdrinkt.

Vanavond weer een berichtje.
Dat ze het afschuwelijk vindt dat ik zo ziek was, maar dat ze hoopt dat ik heelhuids ben thuisgekomen (nèt), en vooral ook hoopt dat het nu wat beter met me gaat (nauwelijks).

Spreken is zilver, nee goud, nee EenPakketjeSchrootMetEenDunLaagjeGoud.

Ik voel mixed signals, hier.