Avondtuurlijk


Middenin de nacht werd ik wakker door een alles overstemmende, bonkende en kloppende pijn in mijn mond en kin.
Puistjespijn. Venijnige kleine rotdingetjes met de macht en kracht van een professionele beul; met hun onderhuidse zenuwmartelingen. Never underestimate the power of the pimple.

Geen kans dat ik daar doorheen zou kunnen slapen.
Er zat maar een ding op: uitknijpen. En wel nu.

Ik sprong op, met een energie die je alleen maar hebt als je in volkomen onwetendheid bent over het ontbreken van die energie.
Vast in slaap, dus.
Ik marcheerde naar de badkamer, kwijtte me aan mijn taak. Alles wat ik aan spierkracht had gooide ik in mijn duimen.
Het puistje in kwestie zat op de rand van mijn lip, daar waar de meeste pijn te halen is.
En pijn deed het. Man, wat een pijn. Tranen over mijn wangen. Maar het nog halfslapende deel van mijn brein wist zeker dat dit een goed idee was, dus ik hield vol.

Eenmaal klaar keek ik triomfantelijk in de spiegel.
Zo. Die klus geklaard. Nu gauw weer terug naar bed.

Waarop alles zwart voor mijn ogen werd.
Uit diepe slaap opveren, voortrazen en jezelf snerpende pijnen bezorgen is geen goed idee. Zo bleek.

Mijn achterhoofd begon te tintelen, mijn rug volgde, alles werd week en draaierig en mijn hele lijf zei: 'wij gaan flauwvallen, come join the party!'
Ik zakte op mijn knieën, hoofd naar beneden. Wachtte en wachtte en wachtte, tot ik weer boven water zou komen.
Half gebogen, mijn hoofd almaar zo ver mogelijk naar beneden houdend, strompelde ik weer naar bed; werd goed wakker, kwam tot rust, viel uiteindelijk weer in slaap.

Enige uren later ging de wekker.
Heel langzaam, traag, kalm stond ik nu op. Mijn les geleerd, en sowieso ietwat brak door het gebeurde.
Languidly. Uit te spreken zoals het voelt.
Ik drentelde wat rond in mijn pyjama. At een banaan, klikte wat rond op internet.
Zocht ondergoederen bij elkaar, zette de douche aan. Schuifelde half~, daarna helemaal naakt door huis.
Douchte, kleedde me in hetzelfde luie tempo aan.
En toen maakte ik me klaar om naar buiten te gaan.
Waarop ik tot de ontdekking kwam dat mijn voordeur wagenwijd openstond. Niet goed in het slot gevallen, toen ik de avond tevoren was thuisgekomen.

Ik slaap standaard met oordopjes in. Er kan een bom naast me afgaan en ik draai me alleen wat geërgerd nog eens om.
Ik ga ook niet denken aan wat er had kunnen gebeuren, wie er onopgemerkt mijn huis had kunnen binnenstruinen.

Ik denk positief:
als ik, in mijn vrije flauwval, met mijn hoofd tegen de wastafel was gesmakt en in een gruwelijk coma was geraakt, dan hadden de buren zonder meer kunnen binnenkomen om me te redden.

En ik doe een stil gebedje dat het allemaal zo goed is afgelopen.