Voor het oprapen

Hij zou mijn stad aandoen, binnenkort, meldde hij terloops.

‘Oh leuk! Wannéér ben je wáár? Dan kom ik je bekijken! Stalken, van een afstandje, verrekijker en alles.’

Hij leek volstrekt onaangedaan, door mijn bizarre enthousiasme. Schertsend of niet: er is toch een wat verknipte geest voor nodig, om dit soort ideeën te hebben. Maar hij schrok niet terug, was zelfs erg behulpzaam en welwillend.

‘Je kan in Die-en-diestraat op een bankje gaan zitten. Ik weet toch niet hoe je eruit ziet’

‘Ja, het is wel goed, zeg. Je kan me tenminste een tijdstip geven. Ik ga niet de halve dag buiten in de kou zitten!’

Daar kwam geen reactie op.
Wel, als om mijn stake-out wat te vergemakkelijken: ‘Je kan bij nr X aanbellen, als je thee wilt, of naar het toilet moet’.

Op nummer X was geen café of andere openbare gelegenheid. Gewoon een huisadres. Het te bezoeken adres, kon ik alleen maar concluderen.

Stalken voor luie mensen, was dit. Dan wel geen tijdstip, maar een vaste datum en een exact adres.
En het was een kippe-endje bij mij vandaan, wat wou ik nog meer.

Hoewel ik geen moment serieus van plan was om ook daadwerkelijk te gaan – geen vaste tijd is toch wel een dealbreaker, voor mij – besloot ik vanavond in een opwelling naar het adres in kwestie te fietsen. Terrein verkennen, zo u wilt.

Dat kippe-endje, dat bleek danig onderschot.
Of, althans: kaart-technisch was het inderdaad zo.
De praktijk was anders. Zware fiets met remmende dynamo, wind storm tegen, bergopwaarts. Oh, en op een toch al niet ontspannen dag, waarop ik 6 kilometer had gelopen. Wat ik niet heb gedaan sinds mijn... eehh... wanneer zat ik op padvinderij...?

Bij de grens van het stadsdeel, op een steenworp afstand van het uiteindelijke adres, hield ik het voor gezien. Of eerder: het merendeel van mijn lichaamsfuncties hield het voor gezien.
Dit ging ’m niet worden. Tenzij het het laatste was wat ik in mijn leven nog wilde ondernemen, en dat vond ik het eigenlijk toch niet waard.
Daarbij zou ik weinig opvallend zijn, puffend en stervend en wel, en dat schiet het hele doel van ‘stalken’ een beetje voorbij. Om die reden had ik ook al bij voorbaat mijn autootje als vervoermiddel uitgesloten: een rood grommend Cantaatje zie je niet snel over het hoofd.

Helaas, helaas.

Aan de andere kant: stalken met medeweten en goedkeuring van het slachtoffer zelf is toch niet het ware.

Iemand onder u, die absoluut NIET wil worden uitgezocht en achtervolgd?
Dan ga ik mijn best voor u doen...