Kinderogen

Mijn eigen oppas van way back schreef dit stukje op haar Gastgezin-site.
(Voor wie geen (zin in) Facebook heeft: het gaat, kort gezegd, over een meisje dat haar vriendin 'bijna volwassen' noemt - een vriendin die, zo blijkt later, negen is).

Het doet me breed grijnzen, en herinnert me aan een soortgelijke vergissing van mijzelf.

In 1986 zat ik in Groep 6, bij Juffrouw G..
Juffrouw G. was heel, heel oud. Ze was lang en statig en streng, met witgrijs keurig gekapt haar.
Kort na 1986 verliet ze de school. Met pensioen, dacht ik altijd. Dat was het meest voor de hand liggend, gezien haar Ouderdom. Ze had het nog prima gedaan hoor, sterker nog: terugdenkend aan dat jaar voel ik me nog klein worden (‘Stel niet uit tot morgen wat je vandaag kon doen', zette ze eens in mijn weekverslagschrift, dat ik niet op tijd had ingeleverd en waar veldslagen over waren gevochten. Huilende ik, moeder naar school - the works. Ik mocht het uiteindelijk alsnog inleveren, maar de genoemde quote kwam in haar ferme rechte schooljuffenhandschrift bovenaan de bladzij te staan.).
Maar hoeveel kracht ze ook nog in dat oude, oude lijf had gehad: het was me alleszins duidelijk dat ze wel op de rand van het graf mòest zijn. Ik mocht dan pas negen zijn, ik was niet gek. Ik kon heus nog wel een ècht oud mens herkennen.

Bijna twintig jaar later was ik op zoek naar de contactgegevens van een van mijn andere toenmalige onderwijzers.
Van hem wist ik zeker dat hij nog relatief jong moest zijn: wij waren immers, op ons zevende, zijn allereerste klas geweest. We waren dat jaar zelfs bij zijn huwelijk geweest (ik verdorie nog steeds die felbegeerde lakschoentjes niet, hoe ik er ook om had gesmeekt).
We hadden, hoewel met enige schroom en niet te nadrukkelijk, ‘je' mogen zeggen; hij leerde ons tekenen, heel technisch tekenen; en leerde ons het halve repertoire van de Beatles. Behandelde ons volledig gelijkwaardig.
Goed beschouwd was hij eigenlijk bijna van dezelfde leeftijd.
Ik vroeg bij mijn oude school zijn gegevens, informeerde terloops of Juffrouw G. nog leefde.
Natuurlijk niet, dacht ik; maar het kon geen kwaad het toch, voor de zekerheid, te vragen.

Enigszins meewarig kwam het antwoord: "Zou oud is Mevrouw G. nog niet hoor..."

Oh? Maar ik dacht dat ze met pensioen was gegaan, in 1987?

"Haar man ging ergens anders werken. Zij is toen gestopt met werken. Inmiddels is ze 66 jaar oud."

Dus, lieve Siri: je vroeg je af door wat voor soort ogen het door jou beschreven meisje jou ziet.
Ik zeg alleen maar: wees niet verbaasd als je haar over twintig jaar tegen het lijf loopt, en zij je aanstaart alsof ze een geest ziet....