Effectief (1)

(Twee stukjes over muziek plaats ik voor u. Er is nogal wat overlap, herhaling of juist tegenstelling – excuses daarvoor. De stukjes zijn voor twee aparte gelegenheden geschreven)

* * *

Op mijn elfde leerden we op school over voormalig Nederlands-Indië.
De meester noemde de namen van de verschillende eilanden; vertelde hoe hij, als jongetje, het rijtje had moeten opdreunen: Bali, Lombok, Soemba...

Ik gaf een schreeuw van enthousiaste herkenning, vulde aan: ‘.. Soembawa, Flores, Timor, enzovoort’.

Het had niets met eilanden te maken, voor mij. Het was poëzie, het was muziek. En dat ‘enzovoort’, dat hoorde ook vanzelfsprekend in het rijtje thuis.

Het was uit een liedje, een liedje dat mijn moeder heel vaak draaide, al sinds ik klein was. Oude School, heette het; en het was van Don Quishocking. Don Quishocking, dat was cabaret. Net als Wim Kan. Dat kende ik ook, dat was fijn.
Allemaal vreemde, geheimzinnige namen kende ik, van cabaret. Drees en Romme en Luns, dat was van Wim Kan. En Nescio, dat was uit Boeken lenen, ook van Don Quishocking. Oh, en ik wist van ‘Pilletjes voor de pep’, want Jasperina de Jong, daar had mama ook een plaat van.
Het was echt heel leuk hoor, cabaret. En vooral die Don Quishocking, die hadden ook een heel spannend liedje gemaakt, over menseneters!

De dag voor de kerstvakantie zouden we met zijn allen de klas gaan versieren, voor het kerstdiner. En iedereen mocht dan muziek meenemen, en dat zou de meester dan spelen.

Ik nam, heel voorzichtig, de plaat van Don Quishocking mee. Zodat iedereen het kon horen, van Flores, Timor, enzovoort.

Niemand luisterde, niemand trok zich er iets van aan. Hoe ik ook de aandacht probeerde te trekken: hier, let nou op, nu komt het!
Ze wilden de Dolly Dots. Of gewoon Kinderen voor Kinderen. Maar niet dit, dit was raar en stom.

Fast forward, door mijn puberteit en middelbare-schooltijd.
Muzikale begeleiding wordt verzorgd door ettelijke mixtapes met, wederom, cabaret, en klassieke muziek.
In 1992 een experimenteel intermezzo, waarin ik mezelf onderwierp aan een zeer streng regime van Top 40 en Skyradio. "Omdat dat zo hoort".
Na een paar maanden trok ik resoluut de radio uit en de posters vàn de muur, stopte als vanouds een vioolconcertje in mijn walkman. Of gewoon niets. Gewoon stilte. Het was al druk genoeg in mijn hoofd.

Het is het jaar 2000, twee jaar na mijn eindexamen.
Ik schaf een computer aan, en ga het internet op.
Zodra ik goed en wel mijn weg op beide weet, doe ik drie dingen.
Ik word actief op de chat en het forum van de eetstoornissensite. Daar leer ik de websitebouwer kennen, en hij introduceert het begrip ‘html’.
Het tweede wat ik dan ook doe is contact opnemen met een cabaretier, met de vraag of ik een website voor hem mag maken. Het mag, en ik doe het.
Het derde wat ik doe is muzek downloaden. Eindeloos veel mp3tjes, van de meest uiteenlopende stijlen en artiesten.

Ik ben 23 en ik luister voor het eerst vrijwillig en van ganser harte naar popmuziek.

. . .

Vanaf mijn dertiende ben ik bijna nonstop in therapie; met als hoogtepunt een voltijds dagopname in mijn eindexamenjaar en direct aansluitend een volledig klinische opname.
Op mijn 24ste ga ik voor een tweede, vergeefse, keer voor een vol jaar in dagbehandeling.
Vlak voor mijn 34ste verjaardag ben ik eindelijk zo ver dat ik voor het eerst zelfstandig ga wonen.

Ik lees dit artikeltje, en ik denk: ja, het is maar heel goed, dat ik als puber naar klassieke muziek heb geluisterd, in plaats van naar hardrock.
Het zou zo maar eens slecht met me hebben kunnen aflopen...