Functioneringsgesprek

‘Ik denk niet dat je astma hebt. Maar het is mogelijk dat je astma hebt.’

Aldus de op zijn minst verwarrende boodschap van mijn huisarts.

Ze kwam tot dit vermoeden vanwege mijn klachten (overtollig slijm ’s nachts; benauwdheid bij inspanning; eczeem) in combinatie met mijn ‘medische familiegeschiedenis’.
Dat wil zeggen: een vader die het grootste deel van zijn jeugd, behalve in schuilkelders, vooral geisoleerd in kleine ziekenhuiscelletjes doorbracht. Hijgend, hoestend, piepend en gewikkeld in zalfverbanden. En het grootste deel van mijn jeugd doorlopend bijna stikte en hoestaanvallen had waar de toehoorder al bijna in bleef, laat staan hijzelf.

Ik vond het nog steeds vrij vergezocht. Maar ik ben de kwaadste niet, ik wil best functies laten onderzoeken, zolang dat geen kwalijke neveneffecten (lees: mogelijke misselijkheid) heeft.
En dus toog ik vanmiddag vrolijk naar mijn longfunctietest.

Vooraf had ik dit enigszins luchtig (no pun intended) op Facebook gemeld. Eén van mijn Friendjes reageerde met de opmerking “in ieder geval doet je huisarts die longfuncties en hoef je niet helemaal naar het ziekenhuis”.
Eerlijk gezegd kon me dat niet eens zoveel schelen. Ik vind mijn ziekenhuis lief en veilig en leuk. Tegenwoordig. En ze hebben er gratis koffie - als je die weet te vinden, tenminste.
Maar, toegegeven, ik was al wat moe en slapjes. En lui. Dus stiekem was het toch wel prettig, vandaag. Dat ik me nu alleen maar tot de hoek van de straat hoefde te slepen, waar mijn huisarts is gezeteld.

En mijn hemel, wat was ik achteraf blij.
Want, precies zoals Klivia me al had voorspeld (en wat ik eerlijk gezegd ook al in twijfel had getrokken, want wat is er nou erg aan blazen..?): dat viel dus vies tegen.
Want deze wolf blies en blies en blies, maar mooi dat het huisje niet om ging.
Letterlijk, want gelukkig wordt de patient als zeer volwassen behandeld. En is er computerscherm met daarop een plaatje van een wolf die tegen een huisje blaast; een huisje dat omvalt als je hard genoeg blaast...
De eerste keer ging het huisje netjes om.
De tweede keer wankelde en wiebelde het, helde over en ging toen aarzelend, bijna in slowmotion tegen de vlakte.
De derde, vierde, vijfde en zesde keer bleef het kaarsrecht staan.
Na een glaasje water en wat uitrusten was zeven keer scheeprecht. En ging ie weer.
Want hij moest drie keer òm, om de test betrouwbaar te laten zijn.

Drie pufjes Ventolin, tien minuten wachten, en de hele boel begon van voren af aan.
Na drie kwartier was het voorbij. En begaf ik me, trillend en compleet afgemat, terug naar huis. Te weing energie om zelfs nog maar een kaars uit te blazen.

Het goede nieuws is dat de Ventolin geen donder deed.
Ik blies 3% beter dan zonder.
Wat, off the record want nog niet bevestigd door de huisarts, betekent dat ik geen astma heb.
Goed nieuws, en in zekere zin ook verrassend.
Sinds 2004 is er immers geen jaar geweest waarin er niet een of andere nieuwe afwijking of aandoening werd geconstateerd.
En juíst gezien bovengenoemde ‘familiegeschiedenis’, zou het volkomen logisch zijn als ik wèl astma zou hebben.
Je zou zeggen dat een zo wankel lichaam niet bestand zal zijn tegen de machtige invloeden van erfelijkheid. En ik heb al mijn vaders ogen, gezicht, bouw. Zijn volkomen gebrek aan lenigheid, zijn stollingsstoornis. De steeds terugkerende oorontstekingen van zijn zusje, waar mijn moeder zeer misprijzend over doet (‘oorpijn. Wie heeft er nou oorpijn. Dat is zoiets zots, zo overdreven’). Goedbeschouwd zou het wonderbaarlijk zijn als ik geen astma had.
Maar het is dus - ja, ja: off the record - wel degelijk zo.

Het slechte nieuws is dan wel dat gallige huisje. Want ik heb een sterk vermoeden dat dat mijn functioneren over de volle breedte beinvloedt.
Ik adem niet. Dat wist ik al langer.
Of, nou ja: ik adem nauwelijks.
Wel allemaal heel netjes onderin de buik. Maar oppervlakkig en ‘klein’. Diep en vol en energiegevend zit er niet in. Zodra ik iets dieper en langer dan mijn ‘nauwelijks’ ga ademhalen begin ik onmiddellijk te hyperventileren.
Klein en krachteloos en vrij meelijwekkend.

Eens was er een open dag, in mijn ziekenhuis.
Zo’n leuke blije open dag, waarin je ‘gewoon voor de lol’ mocht laten testen of je al stervend was.

(net als bij de gratis HIV test, die ik vorig jaar onderging, vraag ik me dan altijd af: als je oprecht vermoed dat je ziek bent, ga je dat dan werkelijk tijdens zo’n actie laten testen? Je zal toch, temidden van vijftig giechelende sensatiebeluste buurtgenoten, te horen krijgen dat er iets grondig mis is. Het lijkt mij dat een dergelijke test juist een onevenredig hoog aantal gezònde uitslagen oplevert. Maar dat terzijde).

We mochten blazen, net als nu.
Ik was met mijn moeder.
Mijn moeder die sinds haar 18^e (ofzo) rookt, en daar alleen korte tijd mee is gestopt toen ze zwanger van mij bleek te zijn.
Mijn moeder die mij nu van de sokken blies, en het hele ziekenhuis erbij.
Toegegeven: mijn moeder heeft bovennatuurlijke longen.
Toen ik tien was zong ze in het plaatselijke kerkkoortje, en ze was boven het hele koor uit te horen. Op een goede manier.
Sinds enige maanden heeft ze zangles van een lerares die weinig anders doet dan zeggen: ‘wat een stem, wat een stem, wat een prachtige stem...’.
En ze rookt nog steeds.
Dus dat telt niet. Niet helemaal, althans.

Maar evengoed.
Je schijnt je ademhaling nogal lang nodig te hebben.
En als ik nu al geen huisjes omver krijg, hoe moet dat dan later, als ik een stokoude wolf ben, met een toch al gammel lijf om mee te sjouwen...?

Ik vrees dat er werk aan de winkel is...