8 | 12:21 Weerwoord

"Zo. Ik hoop dat jij later net zo'n dochter krijgt als jij".

De vrouw zei het heel kalm, zonder een spoor van kwaadheid. Beleefd, bedriegelijk aardig, haast. Gewoon iets wat ze in het voorbijgaan nog even gezegd moest hebben. Juist door haar rust kwam het nog harder aan.

Ik wilde haar achterna roepen: Dat ze de achtergronden van mijn publieke uitbarsting niet kende; dat ik nóóit kinderen zou krijgen; maar vooral: dat er geen dag voorbij ging dat ik niet wenste dat ik nooit was geboren, omdat dat iedereen een hoop ellende had bespaard.

Maar ze was al te ver weg. Bovendien: het laatste deel van mijn 'speech' was een veel te ingewikkelde constructie om vlot over straat te roepen.

1 | 19:02 Echolalie. Soort van.

‘Als de sponsor jou groet, groet je dan ook altijd terug?’
Ik heb geen sponsor.
‘Neehee, bij de reclame. Vlak voor de tussen-reclame begint, maar al nadat het programma voorlopig afscheid heeft genomen.’
Oh, aha.
‘Groet jij dan terug?’
Nee, waarom? Dat heeft geen zin, ze horen je toch niet.
‘Hm. Ik wel. Dan zeggen ze “dit programma wordt mede mogelijk gemaakt door Jiba. Tot zo.”, en dan zeg ik automatisch: “Doeg!”. Ik heb het ook bij de PIN-automaat. Die zegt “U hebt betaald. Tot ziens”, en dat zeg ik: “Ik heb betaald. Tot ziens”. Al-tijd.’
Heh. Ik zou dat toch eens met mama bespreken.
‘Waarom?’
Die zal dat wel begrijpen.

2 | 20:10 Prioriteiten (3)

'Ik heb heel goed nieuws!', verwelkomde mijn vader me stralend toen ik thuiskwam.
Je wordt vader.
'Hihi', giechelde hij. 'Nee, ik heb geen minnares. '
Meer dan ik wilde weten.

Wat dan?
'Nou, ik was al van plan om de tandarts te bellen en te proberen mijn afspraak te verzetten, maar dat hoeft niet meer. De afspraak kan sowieso niet doorgaan.'
Oh?
'Zojuist at ik een broodje, en ik hoorde een hoop gekraak. En nu blijkt dat er een groot stuk van de kies is afgebroken.'
How's that good news?
Nou ja, nu ga ik dus niet naar de oorspronkelijke afspraak met de tandarts, en ben ik thuis als jij uit het ziekenhuis komt.
Juist....
'Maar het is een enorm gat, het wordt een grote ingreep.'
Hij zei het haast likkebaardend. Met zulke kicks heb je geen minnares nodig.

'Aan de ene kant zit nog een wandje, maar aan de andere kant is het geloof ik tot aan de wortel afgebroken.'
La's zien?
Hij gooide zijn hoofd in zijn nek en sperde zijn mond wijd open. 'AAAAAAAHHHHHH!!!!'
Zijn tong wapperde in de wind van zijn oerkreet en belemmerde het zicht op zijn kies.
Shh. Serieus doen.
De tong had zijn kies helemaal niet aan het zicht onttrokken: er was nauwelijks nog kies. Twee minikiesjes aan weerszijden van een ravijn.
Een ravijn dat aan de kant van zijn wang een eindeloze diepte inging, onpeilbaar ver zijn kaak in, misschien wel tot zijn hersenen.

'Gelukkig heb ik veel bananen gekocht.'
Waarna een lange uiteenzetting van de verschillende banaan-aanbiedingen in C1000, AH en plaatselijke groenteboer volgde, inclusief gespecificeerde prijsopgaven.
We hebben er zin in.
Hij huppelde weg, naar de telefoon, om mijn arme moeder op de hoogte te stellen. Die zo schrok dat ze hem onmiddellijk naar de eerste hulp verwees èn hem verbood haar nog met zulke horrorverhalen te bellen.

Enige uren later kwam ik hem in de gang tegen.
Hij strompelde voort, somber en lijdend. Alle vreugde over zijn dentaal avontuur verdwenen.
Kijk aan, het kwartje is gevallen, dacht ik.
Begint het pijn te doen?, vroeg ik medelijdend.
'Wat?'
Je kies.
'Nee, ik krijg die wolluis niet uit de vetplanten, niets helpt.'

Ja, met een blootliggende wortel en een stuk kies in mijn maag zou wolluis inderdaad ook het eerste zijn waarover ik me zorgen zou maken...