4 | 16:50
Geleidelijk
En ineens schijnt de zon op volle sterkte en brandt de zomer me compleet de keuken uit.
Dat hadden ze ook wel even mogen aankondigen, zeg.
Vorig Archief - Volgend Archief
woensdag 31 maart
5 | 06:41
Stokje (2)
Vanochtend zag ik het licht.
Ik werd wakker, ik viel in slaap, ik werd weer wakker, ik werd nog een paar keer wakker, ik stapte uit bed, struikelde over mijn voeten, walste tegen de deurpost aan, deed de hete kraan in plaats van de koude kraan open, brandde mijn porieën schoon, stootte blind tegen de badkamerdrempel aan en zag het licht.
Ik ga het heel anders doen.
‘Dat stokje, dat gaat dus nooit dood’, zei mijn Lief somber.
‘Het kan niet doodgaan.
Want iedereen moet het twee keer doorgeven, en daarmee is rekening gehouden met mensen als jij, die het stop willen zetten.
Het kan niet doodgaan...’
De zieke geest in mij werd wakker.
Stokjes zijn de hel, maar een stokje dat niet dood wil is van een zo haast surrealistische gruwelijkheid dat ik daar best aan wil meewerken.
Daarom geef ik mijn stokje vier keer weg.
En aangezien ik daarmee toch al de regels (2 mensen, 3 dezelfde vragen) heb doorbroken, stel ik geen drie, maar twaalf vragen.
Elk drie eigen.
Drie vragen aan Megadikkevrouw (tsjek):
Drie vragen aan Willem (tsjek):
Drie vragen aan AR:
Drie vragen aan Tylani (tsjek):
Mensen, veel pret ermee!
(en u, lieve lezer, mag natuurlijk uw eigen antwoorden geven. We zijn interactief of we zijn het niet)
Vanochtend zag ik het licht.
Ik werd wakker, ik viel in slaap, ik werd weer wakker, ik werd nog een paar keer wakker, ik stapte uit bed, struikelde over mijn voeten, walste tegen de deurpost aan, deed de hete kraan in plaats van de koude kraan open, brandde mijn porieën schoon, stootte blind tegen de badkamerdrempel aan en zag het licht.
Ik ga het heel anders doen.
‘Dat stokje, dat gaat dus nooit dood’, zei mijn Lief somber.
‘Het kan niet doodgaan.
Want iedereen moet het twee keer doorgeven, en daarmee is rekening gehouden met mensen als jij, die het stop willen zetten.
Het kan niet doodgaan...’
De zieke geest in mij werd wakker.
Stokjes zijn de hel, maar een stokje dat niet dood wil is van een zo haast surrealistische gruwelijkheid dat ik daar best aan wil meewerken.
Daarom geef ik mijn stokje vier keer weg.
En aangezien ik daarmee toch al de regels (2 mensen, 3 dezelfde vragen) heb doorbroken, stel ik geen drie, maar twaalf vragen.
Elk drie eigen.
Drie vragen aan Megadikkevrouw (tsjek):
- Misschien is het gewoon onderdeel van de cultachtige hetze jegens web-log.nl, misschien is het de grootheid van mijn hart die je meer gunt dan dit, maar ergens heb ik nog steeds de gedachte (net als met blogspotters): als een weblogger boven het gemiddelde uitkomt moet hij of zij gewoon op een eigen domein gaan schrijven. Mijzelf als uitzondering - ik kreeg Bblogger gewoon niet werkend op mijn wanadoo-account.
Voel je je zelf gehinderd door het format, en de beperktheid aan mogelijkheden, van web-log.nl?
- In alle eerlijkheid: ik kan me soms doodergeren aan de reacties bij jou. Nuttige raadgevingen, inkoppertjes alsof je op een ochtend wakker werd en dacht: 'verdomd, wat is dit nu, ik heb overgewicht - wat moet ik nu?!'. Nou ben ik gewoon ontzettend intolerant. Heb jij baat bij je reacties? Kan je een 'meest nuttige tip' benoemen?
- Sinds december schrijf je een stuk onregelmatiger.
Waarom? Andere uitlaatklep, of 'is de rek eruit' (om maar er maar eens een cliché tegenaan te gooien)?
Drie vragen aan Willem (tsjek):
- Why?!
- Yada yada yada... Miss Universe.. yada yada yada.. one wish... yada yada yada... Worldpeace...
Hoe?
- Je logt onder je eigen naam. Je hebt een foto op je logsite, en een foto op je hoofdsite. Je persoonsgegevens zijn gewoon via een whois op te vragen. Desondanks ben je een van de meest ongrijpbare personen die ik op internet ken. Hoe verklaar je dat?
Drie vragen aan AR:
- Is er een dier wat je niet leuk vind, of in elk geval niet zo bar interessant?
- Jouw layout, dat is dus echt diepe ellende in FireFox. Wie heeft zulk halfslachtig werk afgeleverd, en waarom doet niemand daar wat aan?
- Denk je dat het goed komt?
- Actiereactie of ActieReactie?
Drie vragen aan Tylani (tsjek):
- Doet het schrijven voor publiek je goed? Of werkt het averechts?
(Of werkt het averechts en doet dat goed..?)
- Heb je toekomstdromen en zo ja: welke?
- Waar ben je trots op of blij mee, aan jezelf?
Mensen, veel pret ermee!
(en u, lieve lezer, mag natuurlijk uw eigen antwoorden geven. We zijn interactief of we zijn het niet)
dinsdag 30 maart
12 | 22:16
Wederweer
Na een hele dag werken is het nu af.
Hoop ik.
Pivot, templates, nieuw domein, vage nietwerkende instellingen: ik heb het bekeken, omgedraaid, uitgekleed en opnieuw neergezet.
Voor zover ik weet werkt alles (afgezien van de archieven ná maart dit jaar, maar daar kijkt Ome Bob morgen naar). Als u iets vindt wat toch niet werkt hoor ik het graag.
En als u alles anders wilt mag u het ook zeggen.
Maar dan moet u een maandje of wat geduld hebben.
Slapen, nu.
W: u is de eerste, morgenochtend.
Na een hele dag werken is het nu af.
Hoop ik.
Pivot, templates, nieuw domein, vage nietwerkende instellingen: ik heb het bekeken, omgedraaid, uitgekleed en opnieuw neergezet.
Voor zover ik weet werkt alles (afgezien van de archieven ná maart dit jaar, maar daar kijkt Ome Bob morgen naar). Als u iets vindt wat toch niet werkt hoor ik het graag.
En als u alles anders wilt mag u het ook zeggen.
Maar dan moet u een maandje of wat geduld hebben.
Slapen, nu.
W: u is de eerste, morgenochtend.
9 | 11:00
Outdated
Niet om het een of 't ander, maar wordt het niet eens tijd dat Maartje van Weegen wordt bijgezet..?
Niet om het een of 't ander, maar wordt het niet eens tijd dat Maartje van Weegen wordt bijgezet..?
maandag 29 maart
2 | 16:33
Heen
Eenmijplaap mijlpaal.
Ik ben er emotioneel van.
Zojuist ben ik verhuisd.
Ik ging naar www.joker.com, logde in, klikte en klakte en veranderde de nameservers van puckspodium.
Een nieuwe plek, een nieuw begin?
We zullen zien.
Ik dank de heren van Unsavoury heel hartelijk voor hun goede zorgen, de laatste tweeënhalf jaar.
En ik dank Mijnheer den Otter voor de gastvrijheid. En voor zijn geduld..
Ik zie u over een dagje of wat weer.
Een
Ik ben er emotioneel van.
Zojuist ben ik verhuisd.
Ik ging naar www.joker.com, logde in, klikte en klakte en veranderde de nameservers van puckspodium.
Een nieuwe plek, een nieuw begin?
We zullen zien.
Ik dank de heren van Unsavoury heel hartelijk voor hun goede zorgen, de laatste tweeënhalf jaar.
En ik dank Mijnheer den Otter voor de gastvrijheid. En voor zijn geduld..
Ik zie u over een dagje of wat weer.
4 | 13:13
New & Improved (2)
Ach ach wat zijn we actief vandaag:
Honderd Nietszeggende About-Puck's
En voor de zoveelste keer: heeft u nou werkelijk niet meer vragen voor me dan daarop staan..?
Ik wil best een about maken, maar dan moet ik wel weten wat u erin wilt hebben..
(Oh fuck. Ik moet nog een stokje doorgeven..)
Ach ach wat zijn we actief vandaag:
Honderd Nietszeggende About-Puck's
En voor de zoveelste keer: heeft u nou werkelijk niet meer vragen voor me dan daarop staan..?
Ik wil best een about maken, maar dan moet ik wel weten wat u erin wilt hebben..
(Oh fuck. Ik moet nog een stokje doorgeven..)
5 | 12:35
New & Improved
Nieuwe Ultrakekke Zoekfunctie, om in alle afzonderlijke postjes te zoeken op bladibla, hopla, jeetjenogantoezeg en alles wat u nog meer wilde weten!
Nieuwe Ultrakekke Zoekfunctie, om in alle afzonderlijke postjes te zoeken op bladibla, hopla, jeetjenogantoezeg en alles wat u nog meer wilde weten!
2 | 06:05
Teenpiercing
Note to self:
Op ochtenden na 'Laten we vandaag de administratie van een halfjaar inhalen'-Zondag oppassen voor rondzwervende nietjes.
Note to self:
Op ochtenden na 'Laten we vandaag de administratie van een halfjaar inhalen'-Zondag oppassen voor rondzwervende nietjes.
zondag 28 maart
2 | 17:08
Overtuigingskracht (2)
Ergens in het gesprek was dit relevant:
Wanneer begin jij die 06-lijn eigenlijk..?
‘Die heb ik al. Dat heet trouwens tegenwoordig 0900.’
Ja maar dat klinkt niet.
‘Wel als ik het zeg.’
Doe maar voor.
En op godvergeten geile toon sprak zij:
‘nul... negen.. honderd....’
...
... moment, dan pak ik een pen...
Trouwens, over telefoonseks gesproken:
is er een mogelijkheid om de pakweg 250 die ik elke twee maanden aan de kpn uitgeef aftrekbaar te maken..?
Ergens in het gesprek was dit relevant:
Wanneer begin jij die 06-lijn eigenlijk..?
‘Die heb ik al. Dat heet trouwens tegenwoordig 0900.’
Ja maar dat klinkt niet.
‘Wel als ik het zeg.’
Doe maar voor.
En op godvergeten geile toon sprak zij:
‘nul... negen.. honderd....’
...
... moment, dan pak ik een pen...
Trouwens, over telefoonseks gesproken:
is er een mogelijkheid om de pakweg 250 die ik elke twee maanden aan de kpn uitgeef aftrekbaar te maken..?
4 | 14:51
(no) Shrink to fit
Dure corduroy broeken van Expresso, waarin met koeieletters staat dat ze alléén op fijnwas mogen (30°, kort centrifugeren), blijken het ook prima te doen op 60°.
Helaas.
Dure corduroy broeken van Expresso, waarin met koeieletters staat dat ze alléén op fijnwas mogen (30°, kort centrifugeren), blijken het ook prima te doen op 60°.
Helaas.
5 | 06:41
Stokje
Stokje van Bob.
Drie vragen.
(tis nog vroeg, geen inleiding, geen uitleg: u doet het er maar mee)
Tot zover.
Drie vragen voor een ander komen nog. Misschien ook niet.
Stokjes moeten uitgeroeid.
Stokje van Bob.
Drie vragen.
(tis nog vroeg, geen inleiding, geen uitleg: u doet het er maar mee)
- Als je bij machte was om een willekeurige website te laten verdwijnen in het niets. Welke zou dat zijn? Het mag een weblog, een site van een bedrijf of stichting zijn.. watdanook.
Moeilijk.
Msn.nl, had ik voorheen gezegd.
Als ik iets irritant vond, was het de gewoonte van mijn browser om naar msn te gaan als een url niet bestond. En msn haten is makkelijk, dat is gewoon cult.
Sinds kort is er ineens wanadoo.nl. Zelfde nare gewoonte, andere naam. Geen idee waarom.
Met het verschil dat ik met wanadoo-online geen haatrelatie heb. Verwarring alom.
Mijn eigen site wil ik om de haverklap laten verdwijnen.
Doe ik ook.
Dan ben ik zeker een halve dag heel nadrukkelijk heel afwezig. Dan ben ik u allen uren lang aan het vervloeken en tegenzitten. Die uren duren voor mijn gevoel dagen of weken, en aan het eind van de dag ben ik zo uitgeput dat ik opgeef. En dan heeft u er niets van gemerkt. Heel frustrerend.
Er zijn eigenlijk geen sites die ik weg wil hebben. Als je het niet wilt zien klik je niet.
Er zijn sites waarmee ik niet bepaald blij ben. Door het volk dat ze aantrekken. De stemmingmakerij. Sites als geenstijl, voorheen lekkerbelangrijk en retecool. Grote groepen mensen die elkaar opfokken, uitdagen, proberen te overschreeuwen. Ik houd niet van grote groepen mensen, zeker niet als die mensen binnen de groep allemaal tegelijk hun mening willen ventileren. Gebrek aan nuance. Naar.
Dergelijke sites jagen me angst aan, maar dat hoeft geen reden te zijn ze van het net te halen. Heeft ook geen zin. Het gedrag daar is de mens eigen; zolang er mensen zijn zullen zich groepen schreeuwers verzamelen en zolang er internet is wordt er ook daar geschreeuwd.
Ik zou pornosites van internet willen laten verdwijnen. Ik heb er niets mee, en ze hinderen me bij mijn eigen illegale praktijken aangaande cracks en dergelijken. Niet dat ik met twee maten meet..
Maar 'alle pornosites' is niet één site. Hetzelfde geldt voor de ongelofelijke ziekheid die op internet te vinden is. Ik kan één willekeurige site prikken, maar ik heb niet de illusie dat ik daarmee iets zou oplossen. Als het een beetje tegenzit is het één site in een netwerkje van vergelijkbare sites, met een beledigde en treurende aanhang die van de weeromstuit tien protestsites opricht.
Trap nooit een kakkerlak dood.
- Wie zou er nou eens een goede minister president voor ons mooie landje zijn in plaats van Jan-Peter?
Prinses Juliana.
Al jaren niets te melden.
Levenloos.
Maar met een betere staat van dienst dan JP.
Een beter kapsel.
En in elk geval de sympathie van het volk.
- Vind je die nieuwe Appelsap Troebel van Appelsientje ook zo lekker?
Ik weiger het zelfs maar te proberen.
Frontpage is het. De web-log.nl onder de appelsappen. Senseo. Voor iedereen die het Ware niet kan, niet wil of er de tijd niet voor heeft.
De reformwinkel heeft nooit anders verkocht dan troebel appelsap. Daar heet het ook gewoon 'appelsap'.
Dit soort gezonde projectjes wantrouw ik.
Heel Riedel is ingesteld op gefilterd sap en de enige manier waarop ze appelsap vermoedelijk troebel kunnen krijgen is door aan het eind van de band nog eens wat vertroebelende factoren toe te voegen.
Zoals bruinbroodmetextravezels ook niet wordt gebakken uit volkorenmeel, omdat dat nou eenmaal een te intensief proces is.
En toe nou toch: marketingtechnisch slaat het natuurlijk helemaal nergens op.
'met extra vruchtvlees' is redelijk neutraal, dat kan je nog verkopen (letterlijk en figuurlijk). Maar 'troebel'? Denken ze zelf wel dat dat aantrekkelijk klinkt..?
Tot zover.
Drie vragen voor een ander komen nog. Misschien ook niet.
Stokjes moeten uitgeroeid.
zaterdag 27 maart
3 | 17:26
Overtuigingskracht
‘Wil jij mijn mama bellen?’, vroeg ik haar.
Nee.
‘Jezus zeg. Jij snapt er ook niets van. 'Waarom, lieverd', vraag je dan.
Dus.
Wil jij mijn mama bellen?’
Waar-om lie-verd.
‘Allemachtig. Da's ook een beetje schooltoneel hè.’
Ik vertelde haar van mijn lagere school.
Ik was zes, en we hadden een schooltoneel.
Ik wist er niets meer van, tot ik het script een jaar of wat geleden terugvond in een Grote Geheime Doos met Nostalgie.
Er zat een briefje bij van de juf. Een aantekening. Dat Puck zou uitvallen, jammer maar helaas, dat de rol werd overgenomen door... bladibla.
't Was een zware tijd. Opa dood, opa begraven, boel ellende. HET werd me ALLEMAAL te VEEl.
Burnout. Diepe treurnis. De lasten van zesjarigen worden danig onderschat.
En daarom kon ik niet meedoen met het schooltoneel.
Ik las het script door en het zei me werkelijk niets.
Behalve één zin.
"Stil nou, stil nou, anders bijten de vissen niet!"
Geen idee wat de context was, maar die ene zin zit er al 20 jaar ingeramd. Blij eindelijk te weten waar hij vandaan kwam.
‘En jij’, zei ik haar, ‘jij spreekt jouw zin net zo uit. Erin geramd, zonder overtuiging!
Dus.
Wil jij mijn mama bellen...?’
N.. Waarom lieverd.
Moeilijk hoor, zo in mijn rol blijven!
Het doet mij deugd te weten dat ze zo slecht acteert.
Des te meer vertrouwen kan ik hebben in het waarheidsgehalte van haar liefkozende woorden..
‘Wil jij mijn mama bellen?’, vroeg ik haar.
Nee.
‘Jezus zeg. Jij snapt er ook niets van. 'Waarom, lieverd', vraag je dan.
Dus.
Wil jij mijn mama bellen?’
Waar-om lie-verd.
‘Allemachtig. Da's ook een beetje schooltoneel hè.’
Ik vertelde haar van mijn lagere school.
Ik was zes, en we hadden een schooltoneel.
Ik wist er niets meer van, tot ik het script een jaar of wat geleden terugvond in een Grote Geheime Doos met Nostalgie.
Er zat een briefje bij van de juf. Een aantekening. Dat Puck zou uitvallen, jammer maar helaas, dat de rol werd overgenomen door... bladibla.
't Was een zware tijd. Opa dood, opa begraven, boel ellende. HET werd me ALLEMAAL te VEEl.
Burnout. Diepe treurnis. De lasten van zesjarigen worden danig onderschat.
En daarom kon ik niet meedoen met het schooltoneel.
Ik las het script door en het zei me werkelijk niets.
Behalve één zin.
"Stil nou, stil nou, anders bijten de vissen niet!"
Geen idee wat de context was, maar die ene zin zit er al 20 jaar ingeramd. Blij eindelijk te weten waar hij vandaan kwam.
‘En jij’, zei ik haar, ‘jij spreekt jouw zin net zo uit. Erin geramd, zonder overtuiging!
Dus.
Wil jij mijn mama bellen...?’
N.. Waarom lieverd.
Moeilijk hoor, zo in mijn rol blijven!
Het doet mij deugd te weten dat ze zo slecht acteert.
Des te meer vertrouwen kan ik hebben in het waarheidsgehalte van haar liefkozende woorden..
vrijdag 26 maart
22 | 15:40
Grensgevalletje
‘Weet je zeker dat je geen Borderline hebt?’, vroeg hij gisteravond voorzichtig. ‘Het is niet lullig bedoeld hoor.. dat moet je niet denken.. ik vroeg het me gewoon af..’
In 1996 werd het voor de term voor het eerst gedropt. Terloops. Als een oudgeworden Post-It-blaadje aan een vies bureau.
In 1999 werd het labeltje zorgvuldig in mijn plakboek aka Dossier Puck bevestigd. Met speldjes, clipjes, Bizonkit en plakband. Vlag en wimpel. Tezamen met nog een etiketje of vijf, zes. Depressie NAO, eetstoornis NAO, angststoornis NAO, persoonlijkheidsstoornis NAO. Puck NAO.
U begrijpt: zo vers, dat ligt nog heel gevoelig. Gelukkig was ik gisteren zwaar hysterisch, zodat deze brute belediging compleet aan me voorbij ging.
Nu we toch in behangsferen zijn (oh, dat had ik nu helemaal niet verteld. De behanger, een schatje, had meer charme dan vakmanschap. Mijn moeders voorkamer ziet er nu waarlijk melaats uit, door alle bobbels en lijmvlekken. Moeder in tranen, nu) - waar was ik? - oh ja: nu we toch in behangsferen zijn moest ik maar eens al die etiketjes losweken en na het weekend helemaal schoon en gezond beginnen (borderline-kenmerk no. 1: extremen...).
Maandag een blij en lentefris stukje. Robijn.
Voor nu oprechte excuses voor inhoud en stijl van mijn schrijven, de afgelopen dagen en weken.
‘Weet je zeker dat je geen Borderline hebt?’, vroeg hij gisteravond voorzichtig. ‘Het is niet lullig bedoeld hoor.. dat moet je niet denken.. ik vroeg het me gewoon af..’
In 1996 werd het voor de term voor het eerst gedropt. Terloops. Als een oudgeworden Post-It-blaadje aan een vies bureau.
In 1999 werd het labeltje zorgvuldig in mijn plakboek aka Dossier Puck bevestigd. Met speldjes, clipjes, Bizonkit en plakband. Vlag en wimpel. Tezamen met nog een etiketje of vijf, zes. Depressie NAO, eetstoornis NAO, angststoornis NAO, persoonlijkheidsstoornis NAO. Puck NAO.
U begrijpt: zo vers, dat ligt nog heel gevoelig. Gelukkig was ik gisteren zwaar hysterisch, zodat deze brute belediging compleet aan me voorbij ging.
Nu we toch in behangsferen zijn (oh, dat had ik nu helemaal niet verteld. De behanger, een schatje, had meer charme dan vakmanschap. Mijn moeders voorkamer ziet er nu waarlijk melaats uit, door alle bobbels en lijmvlekken. Moeder in tranen, nu) - waar was ik? - oh ja: nu we toch in behangsferen zijn moest ik maar eens al die etiketjes losweken en na het weekend helemaal schoon en gezond beginnen (borderline-kenmerk no. 1: extremen...).
Maandag een blij en lentefris stukje. Robijn.
Voor nu oprechte excuses voor inhoud en stijl van mijn schrijven, de afgelopen dagen en weken.
7 | 15:03
Van die dagen
Aantrekkingskracht.
De deuren hier in huis zijn al te kapot om eens lekker te slopen. Bovendien maakt dat teveel herrie. Komen de buren weer klagen.
Hetzelfde geldt voor het gooien met bekers. En dan kan je niet na afloop lekker onderuit zakken en janken, want eerst moet je scherven gaan ruimen. En ik heb maar één beker, dus het is ook nog eens erg onpraktisch.
Met appels smijten is erg bevredigend. WAM, tegen de keukendeur aan. Net als het gooien met pakken melk.
Maar ja. Weer die troep. En als je het niet opruimt gaat het ongelofelijk stinken.
Ik kan ook al mijn haar afknippen.
Vlecht vastpakken en dan gewoon bij de wortel - KNIP.
Wat zal ik eens doen?
(Kutlente ook. Met haar frisheid en blijheid en kleur en licht, zo vol belofte en geboorte en hiephiephoera. Waar is de tijd dat mijn stemming nog in evenwicht was met de natuur? When I say ‘rain!’, you say ‘how sad?’)
Aantrekkingskracht.
De deuren hier in huis zijn al te kapot om eens lekker te slopen. Bovendien maakt dat teveel herrie. Komen de buren weer klagen.
Hetzelfde geldt voor het gooien met bekers. En dan kan je niet na afloop lekker onderuit zakken en janken, want eerst moet je scherven gaan ruimen. En ik heb maar één beker, dus het is ook nog eens erg onpraktisch.
Met appels smijten is erg bevredigend. WAM, tegen de keukendeur aan. Net als het gooien met pakken melk.
Maar ja. Weer die troep. En als je het niet opruimt gaat het ongelofelijk stinken.
Ik kan ook al mijn haar afknippen.
Vlecht vastpakken en dan gewoon bij de wortel - KNIP.
Wat zal ik eens doen?
(Kutlente ook. Met haar frisheid en blijheid en kleur en licht, zo vol belofte en geboorte en hiephiephoera. Waar is de tijd dat mijn stemming nog in evenwicht was met de natuur? When I say ‘rain!’, you say ‘how sad?’)
1 | 12:51
Grapje
Mijn moeder heeft een gsm. Prepaid.
Nu ze voortdurend tussen twee huizen zwerft en allerhande zaken moet regelen, moet ze niet alleen bereikbaar zijn; ze moet ook zelf kunnen bellen. Véél bellen.
‘Ik heb nog een toestel liggen’, zei Oom B; ‘met 55 euro beltegoed. Die mag je wel hebben’.
En dus heeft mijn moeder nu een MoBiel en een MoBarend.
Ha ha ha..
Mijn moeder heeft een gsm. Prepaid.
Nu ze voortdurend tussen twee huizen zwerft en allerhande zaken moet regelen, moet ze niet alleen bereikbaar zijn; ze moet ook zelf kunnen bellen. Véél bellen.
‘Ik heb nog een toestel liggen’, zei Oom B; ‘met 55 euro beltegoed. Die mag je wel hebben’.
En dus heeft mijn moeder nu een MoBiel en een MoBarend.
Ha ha ha..
3 | 06:14
Zomertijd Winternacht
VOORjaar, VOORuit.
Zondagochtend deze tijd is het een uur later.
Zondagochtend deze tijd ben ik al twee uur wakker.
Zondagochtend is het om kwart over zeven net zo licht als het nu om kwart over zes al is.
Zondagochtend.
Dan heb ik mijn donkere coconnetje weer terug. Geen licht, geen mensen, geen zichzelf opdringende buitenwereld. Alleen de nacht en ik.
Zondagochtend.
Nog even wachten.
VOORjaar, VOORuit.
Zondagochtend deze tijd is het een uur later.
Zondagochtend deze tijd ben ik al twee uur wakker.
Zondagochtend is het om kwart over zeven net zo licht als het nu om kwart over zes al is.
Zondagochtend.
Dan heb ik mijn donkere coconnetje weer terug. Geen licht, geen mensen, geen zichzelf opdringende buitenwereld. Alleen de nacht en ik.
Zondagochtend.
Nog even wachten.
donderdag 25 maart
4 | 17:45
Im Labyrinth der Medien
Voor Cockie:
Die Assel zwitschte daß es nicht lohnt zu fauchen über mit Druckerschwarze besudelten Ziegenbärte.
Das ist Fachchinesisch für 'no use crying over spilt milk', fügte sie zu.
Voor Cockie:
Die Assel zwitschte daß es nicht lohnt zu fauchen über mit Druckerschwarze besudelten Ziegenbärte.
Das ist Fachchinesisch für 'no use crying over spilt milk', fügte sie zu.
7 | 12:42
ProAnti
Ik voel me goed.
Ik voel me fijn.
Ik zit lekker in mijn vel.
Ik ben niet in de war.
Ik ben geen weg kwijt
en zeker de mijne.
Ik voel me goed.
Ik ben gezond.
Ik ben blij.
Ik ben actief.
Ik ben niet somber.
Ik ben niet droef.
Ik ben niet bang.
Ik voel me niet verloren
of verlaten.
Ik heb geen pijn.
U heeft tenslotte ook recht op eindelijk een vrolijk stukje.
En misschien helpt het als ik het maar vaak genoeg zeg.
Ik voel me goed.
Ik voel me fijn.
Ik zit lekker in mijn vel.
Ik ben niet in de war.
Ik ben geen weg kwijt
en zeker de mijne.
Ik voel me goed.
Ik ben gezond.
Ik ben blij.
Ik ben actief.
Ik ben niet somber.
Ik ben niet droef.
Ik ben niet bang.
Ik voel me niet verloren
of verlaten.
Ik heb geen pijn.
U heeft tenslotte ook recht op eindelijk een vrolijk stukje.
En misschien helpt het als ik het maar vaak genoeg zeg.
2 | 05:42
Orphida en Euridiceus
Hij was ziek. Verzwakt.
Zijn ziel was weg, of zijn basis. Zijn energie.
Zijn Zijn was van hem losgekoppeld en kwijt, of kapot, maar ik zou hem weer heel en gezond maken.
Ik reisde stad en land af, ik beleefde avonturen. Mensen sneuvelden. Er was iets met een familiebedrijf en de vader die ziek werd. En iets met een baby. We kamen bij een dorpswinkeltje, waar ouderwetse regels golden. Ik mocht mijn boodschappen niet afrekenen omdat vrouwen maar tot zus en zoveel kilo boodschappen mochten meenemen, en de mijne boven dat gewicht waren.
Ik ging naar de onderwereld, maar uiteindelijk vond ik de ziel, het Zijn, de levensenergie. Ik bracht het mee terug in een boterhamzakje.
Hij en zijn gezondheid werden verenigd, hij dronk een termoskan koffie en at soep, maar daarna was hij weer in orde.
Tussendoor werd ik een keer of zes wakker omdat mijn huid de nacht heeft verkozen om te protesteren tegen de dagelijkse hoeveelheid terpentine die ik hem voorschotel.
Wat me feitelijk alleen maar een dapperder strijder maakt, natuurlijk..
Hij was ziek. Verzwakt.
Zijn ziel was weg, of zijn basis. Zijn energie.
Zijn Zijn was van hem losgekoppeld en kwijt, of kapot, maar ik zou hem weer heel en gezond maken.
Ik reisde stad en land af, ik beleefde avonturen. Mensen sneuvelden. Er was iets met een familiebedrijf en de vader die ziek werd. En iets met een baby. We kamen bij een dorpswinkeltje, waar ouderwetse regels golden. Ik mocht mijn boodschappen niet afrekenen omdat vrouwen maar tot zus en zoveel kilo boodschappen mochten meenemen, en de mijne boven dat gewicht waren.
Ik ging naar de onderwereld, maar uiteindelijk vond ik de ziel, het Zijn, de levensenergie. Ik bracht het mee terug in een boterhamzakje.
Hij en zijn gezondheid werden verenigd, hij dronk een termoskan koffie en at soep, maar daarna was hij weer in orde.
Tussendoor werd ik een keer of zes wakker omdat mijn huid de nacht heeft verkozen om te protesteren tegen de dagelijkse hoeveelheid terpentine die ik hem voorschotel.
Wat me feitelijk alleen maar een dapperder strijder maakt, natuurlijk..
woensdag 24 maart
14 | 20:44
Forbidden fruits
Let it be noted dat ik, Puck, op woensdag 24 maart 2004 om 20:40 voor het eerst sinds het begin van mijn eetstoornis, in augustus 1997, één hele banaan heb gegeten.
Oke, het was een minibanaan.
Lengte ca. 8 cm.
En de punt (ca 1,5 cm) was rot.
Maar laten we ons vooral focussen op het feit dat ik, Puck, op 24 maart.. voor het eerst sinds... één hele banaan...
Waarvan akte.
En als ik morgen een kilo ben aangekomen, welke kans natuurlijk vrij groot is, ga ik heel hard huilen.
En dan gaat u mij troosten en vertellen van vocht, en dat het allemaal goed komt, en dat je er heus niets van ziet, en dat ik er zelfs bepaald slanker uitzie met die ene kilo extra, etc etc etc..
Waarvan akte..
Let it be noted dat ik, Puck, op woensdag 24 maart 2004 om 20:40 voor het eerst sinds het begin van mijn eetstoornis, in augustus 1997, één hele banaan heb gegeten.
Oke, het was een minibanaan.
Lengte ca. 8 cm.
En de punt (ca 1,5 cm) was rot.
Maar laten we ons vooral focussen op het feit dat ik, Puck, op 24 maart.. voor het eerst sinds... één hele banaan...
Waarvan akte.
En als ik morgen een kilo ben aangekomen, welke kans natuurlijk vrij groot is, ga ik heel hard huilen.
En dan gaat u mij troosten en vertellen van vocht, en dat het allemaal goed komt, en dat je er heus niets van ziet, en dat ik er zelfs bepaald slanker uitzie met die ene kilo extra, etc etc etc..
Waarvan akte..
4 | 17:54
Uniek
Laster!
Smaad!!
Aanklacht!!!
(Waar is de tijd dat je demonstratief filmpjes en negatieven kon verbranden...)
Laster!
Smaad!!
Aanklacht!!!
(Waar is de tijd dat je demonstratief filmpjes en negatieven kon verbranden...)
5 | 06:26
Gotta move with haste
Goedemorgen!!
Ja neemt u me niet kwalijk dat ik zo zonder enig respect voor tijdstip en bijhorende zintuiglijke activiteit (of gebrek daaraan) ben, maar dat komt nu echt niet uit. Geen tijd voor gedoe, gedraai, zachtjes polsen hoe het met u gaat en wat u aankunt.
We hebben het druk, we moeten aan de slag!
Herinnert u zich bovenstaande kleurtjes nog?
Ja, die oker is nieuw, daarvan wisten wij ook niet, maar die rest?
Juist. Heel goed.
De muurverf van tig bewoners her.
Zei ik niet iets over behangers?
Behanger. Eentje. Lieve man. Heeft gisteren en eergisteren de plafonds en de keuken en nog wat losse kalkmuurtjes her en der gewit. Gaat vandaag beginnen met behangen. Morgen klaar.
Is dat even handig! Vier dagen iemand anders in huis, vier dagen vrij!
Not.
Ten eerste was daar die voordeur.
Vermolmd.
Ja, dat heb ik verteld ja.
Losse dooie houtjes en latjes aan de zijkanten.
Die heeft moeders er onder begeleiding van de behanger en met toestemming van de huisbaas nu afgesloopt. Lullig is alleen dat de muur een beetje is meegekomen. En zonder muur geen behang.
Dat moesten we dus plamuren.
Tezamen met wat andere niet eerder vermoede gaten, door het huis heen.
En dan dus die kleurtjes.
Leuke heftige tintjes, niet?
Een eigen willetje, zogezegd. Maken hun aanwezigheid vrij duidelijk kenbaar.
Ook vanonder het behang vandaan. Schijnt.
Dus werd ons vriendelijk verzocht de muren wat lichter te maken. Gewoon wat latex, mevrouw. Hoeft niet netjes, hoeft niet helemaal dekkend, maar moet wel wat op.
Wisten we pas maandagmiddag.
Maandag heb ik geloof ik wel uitgerust, nu ik het me bedenk.
Oh nee, toen was ik de hele dag in paniek en met pijn.
Nou ja, never mind.
Gisteren dus.
Eerst gewerkt. Op het werk een broodje gegeten.
Kwart voor twaalf thuis. Overall aan. Naar het huis. Plamuur opgeschuurd dat mijn mams op maandag in diverse voegen had gestopt. Eerste kamer geverfd. Drie uur verder. Time flies when.. nou ja...
Terug naar huis. We hebben maar zoveel energie namelijk.
Postje voor u geschreven (zie uw importantie!!).
Beetje koken. Beetje eten. Beetje zitten en voor me uitstaren.
Weer terug.
Bij ander licht en andere tuurrichting ineens massa's kleine vezeltjes behang in de gang ontdekt.
Nat gemaakt, afgekrabt, bijna ter aarde gestort (losse plank in de houten bank waarop ik stond).
Gat naast de voordeur (zie boven) ontdekt. Volgestopt met kranten en plamuur. Ja, dat kan. Dat is minder amateuristisch dan het klinkt. Ons aanbevolen doortopfokkers diverse professionele kluspeople, onafhankelijk van elkaar. Met goedkeuring van de huisbaas. Wij zijn zo braaf.
Nog wat laatste voegen gedicht.
Tweede kamer geverfd.
Weer twee uur verder.
Terug naar huis.
Dooiig.
En dan moet ik nu drie belangrijke mails schrijven.
Wat werk doen.
Om acht uur terug naar het huis.
Plamuur van gisteren schuren. Behanger komt om kwart voor negen en kan niets doen zonder geschuurde muur.
Door naar de markt.
Door naar de liefste, de fijnste, de aardigste, de schattigste, de mooiste, de meest aanbiddelijke psychologe van heel Parnassia. Zonder mijn huiswerk te hebben gedaan - dat maakt het wat minder ontspannen (letterlijk! Oeh wat een leuke dubbelzinnigheid, aangezien het huiswerk bestond uit ontspanningsoefeningen - amai ik ben op dreef!) dan bovenstaande lofzang doet vermoeden.
Door naar mijn werk. Werk afgeven dat nu, straks, gaat worden afgerond.
Naar huis.
Uurtje rust. Eten.
Omkleden.
Weer weg.
Muur gang schuren. Muur verven.
Naar huis.
Beetje rust. Beetje koken. Beetje eten (déjà-vu).
Sporten.
Klaar.
Aan de slag, aan de slag!!
No time to waste!
...
Pffffffffff.....
Misschien nog heel even liggen....
Goedemorgen!!
Ja neemt u me niet kwalijk dat ik zo zonder enig respect voor tijdstip en bijhorende zintuiglijke activiteit (of gebrek daaraan) ben, maar dat komt nu echt niet uit. Geen tijd voor gedoe, gedraai, zachtjes polsen hoe het met u gaat en wat u aankunt.
We hebben het druk, we moeten aan de slag!
Herinnert u zich bovenstaande kleurtjes nog?
Ja, die oker is nieuw, daarvan wisten wij ook niet, maar die rest?
Juist. Heel goed.
De muurverf van tig bewoners her.
Zei ik niet iets over behangers?
Behanger. Eentje. Lieve man. Heeft gisteren en eergisteren de plafonds en de keuken en nog wat losse kalkmuurtjes her en der gewit. Gaat vandaag beginnen met behangen. Morgen klaar.
Is dat even handig! Vier dagen iemand anders in huis, vier dagen vrij!
Not.
Ten eerste was daar die voordeur.
Vermolmd.
Ja, dat heb ik verteld ja.
Losse dooie houtjes en latjes aan de zijkanten.
Die heeft moeders er onder begeleiding van de behanger en met toestemming van de huisbaas nu afgesloopt. Lullig is alleen dat de muur een beetje is meegekomen. En zonder muur geen behang.
Dat moesten we dus plamuren.
Tezamen met wat andere niet eerder vermoede gaten, door het huis heen.
En dan dus die kleurtjes.
Leuke heftige tintjes, niet?
Een eigen willetje, zogezegd. Maken hun aanwezigheid vrij duidelijk kenbaar.
Ook vanonder het behang vandaan. Schijnt.
Dus werd ons vriendelijk verzocht de muren wat lichter te maken. Gewoon wat latex, mevrouw. Hoeft niet netjes, hoeft niet helemaal dekkend, maar moet wel wat op.
Wisten we pas maandagmiddag.
Maandag heb ik geloof ik wel uitgerust, nu ik het me bedenk.
Oh nee, toen was ik de hele dag in paniek en met pijn.
Nou ja, never mind.
Gisteren dus.
Eerst gewerkt. Op het werk een broodje gegeten.
Kwart voor twaalf thuis. Overall aan. Naar het huis. Plamuur opgeschuurd dat mijn mams op maandag in diverse voegen had gestopt. Eerste kamer geverfd. Drie uur verder. Time flies when.. nou ja...
Terug naar huis. We hebben maar zoveel energie namelijk.
Postje voor u geschreven (zie uw importantie!!).
Beetje koken. Beetje eten. Beetje zitten en voor me uitstaren.
Weer terug.
Bij ander licht en andere tuurrichting ineens massa's kleine vezeltjes behang in de gang ontdekt.
Nat gemaakt, afgekrabt, bijna ter aarde gestort (losse plank in de houten bank waarop ik stond).
Gat naast de voordeur (zie boven) ontdekt. Volgestopt met kranten en plamuur. Ja, dat kan. Dat is minder amateuristisch dan het klinkt. Ons aanbevolen door
Nog wat laatste voegen gedicht.
Tweede kamer geverfd.
Weer twee uur verder.
Terug naar huis.
Dooiig.
En dan moet ik nu drie belangrijke mails schrijven.
Wat werk doen.
Om acht uur terug naar het huis.
Plamuur van gisteren schuren. Behanger komt om kwart voor negen en kan niets doen zonder geschuurde muur.
Door naar de markt.
Door naar de liefste, de fijnste, de aardigste, de schattigste, de mooiste, de meest aanbiddelijke psychologe van heel Parnassia. Zonder mijn huiswerk te hebben gedaan - dat maakt het wat minder ontspannen (letterlijk! Oeh wat een leuke dubbelzinnigheid, aangezien het huiswerk bestond uit ontspanningsoefeningen - amai ik ben op dreef!) dan bovenstaande lofzang doet vermoeden.
Door naar mijn werk. Werk afgeven dat nu, straks, gaat worden afgerond.
Naar huis.
Uurtje rust. Eten.
Omkleden.
Weer weg.
Muur gang schuren. Muur verven.
Naar huis.
Beetje rust. Beetje koken. Beetje eten (déjà-vu).
Sporten.
Klaar.
Aan de slag, aan de slag!!
No time to waste!
...
Pffffffffff.....
Misschien nog heel even liggen....
dinsdag 23 maart
4 | 15:22
Wild Thing
‘En wat staat er nou op je T-shirt?’ vroeg Mijnheer b.
Gsus Sindustries, zei ik.
Hij keek me wat vaag aan.
Da's een kledingmerk. Gsus.. als in Jezus.. ja daar krijgen ze nog wel eens wat commentaar op geloof ik.. mijn vader vindt het een schande.. maar het zit lekker...
Mijnheer B bleef vaag kijken. Staarde naar het logo over mijn borst. Knikte me toen vriendelijk aan, op een verwarde manier alsof we net een uur in een voor hem compleet vreemde taal hadden geconverseerd, maar hij het niet kies had gevonden me daarop te wijzen.
Even later ging ik naar de wc. Keek in de spiegel. Zag dat het koud was. En dat mijn zo lekker zittende T-shirt ook heel prettig doorscheen.
Ik vraag me af of Mijnheer B iets heeft gezien van het logo. En iets heeft gehoord van mijn woorden.
Mevrouw V, zo klein en frele. Indisch vrouwtje, over de 90. Bijna doof, bijna blind, zacht en meisjesachtig. Mona chocoladepuddinkjes, kleine cakejes. Standaardboodschappen.
Lieve mevrouw V. Je zou haar zo in je armen sluiten en voorzichtig knuffelen, met rollator en al.
‘En graag nog iets voor onder de oksels’, zei ze.
D. greep een willekeurige deo uit de schap.
Voortaan ruikt mevrouw V. naar Vogue Wild Thing.
Mevrouw H. mauwt als ze geirriteerd is. Als een kwaaie kat.
Ze mopperde over de werkzaamheden in het huis. Het lawaai. Het stof. Zo afschuwelijk als je astmatisch was, het bleef een hele dag hangen.
"Miauw...!!", grauwde ze bij het afscheid.
Het klonk te logisch, te overtuigend, om wonderlijk te zijn.
‘En wat staat er nou op je T-shirt?’ vroeg Mijnheer b.
Gsus Sindustries, zei ik.
Hij keek me wat vaag aan.
Da's een kledingmerk. Gsus.. als in Jezus.. ja daar krijgen ze nog wel eens wat commentaar op geloof ik.. mijn vader vindt het een schande.. maar het zit lekker...
Mijnheer B bleef vaag kijken. Staarde naar het logo over mijn borst. Knikte me toen vriendelijk aan, op een verwarde manier alsof we net een uur in een voor hem compleet vreemde taal hadden geconverseerd, maar hij het niet kies had gevonden me daarop te wijzen.
Even later ging ik naar de wc. Keek in de spiegel. Zag dat het koud was. En dat mijn zo lekker zittende T-shirt ook heel prettig doorscheen.
Ik vraag me af of Mijnheer B iets heeft gezien van het logo. En iets heeft gehoord van mijn woorden.
Mevrouw V, zo klein en frele. Indisch vrouwtje, over de 90. Bijna doof, bijna blind, zacht en meisjesachtig. Mona chocoladepuddinkjes, kleine cakejes. Standaardboodschappen.
Lieve mevrouw V. Je zou haar zo in je armen sluiten en voorzichtig knuffelen, met rollator en al.
‘En graag nog iets voor onder de oksels’, zei ze.
D. greep een willekeurige deo uit de schap.
Voortaan ruikt mevrouw V. naar Vogue Wild Thing.
Mevrouw H. mauwt als ze geirriteerd is. Als een kwaaie kat.
Ze mopperde over de werkzaamheden in het huis. Het lawaai. Het stof. Zo afschuwelijk als je astmatisch was, het bleef een hele dag hangen.
"Miauw...!!", grauwde ze bij het afscheid.
Het klonk te logisch, te overtuigend, om wonderlijk te zijn.
maandag 22 maart
5 | 15:05
Opheffingsuitverkoop
Niettemin.
Wanneer men een rugzak èn een boodschappentas sjouwt; een regenjas, vest, overhemd, tshirt, onderhemd, bh en overall draagt; haast en rugpijn heeft en een paskamer zonder haakjes treft, is het niet het moment om BH's te passen.
Niettemin.
Wanneer men een rugzak èn een boodschappentas sjouwt; een regenjas, vest, overhemd, tshirt, onderhemd, bh en overall draagt; haast en rugpijn heeft en een paskamer zonder haakjes treft, is het niet het moment om BH's te passen.
2 | 12:55
Wirwar
Dat ik de weg kwijt ben, zei ze een paar dagen geleden.
Niet beschuldigend, of snerend, of kwaad.
Gewoon, lief. Een kalme vaststelling.
Waarmee ze natuurlijk gelijk had.
Dat ik de weg kwijt ben, zei ze een paar dagen geleden.
Niet beschuldigend, of snerend, of kwaad.
Gewoon, lief. Een kalme vaststelling.
Waarmee ze natuurlijk gelijk had.
zondag 21 maart
7 | 20:04
Prenataal
"Ja mijnheer E.
Ja neem me niet kwalijk, maar we zijn bezig met een duif en een ei, en het is allemaal erg aangrijpend"
Aldus mijn moeders bondige samenvatting, tegen een zakenrelatie van mijn vader, van het drama in zus-en-zoveel delen over duif, nest, los ei en de verjaging-slash-verwijdering van al deze deelnemers van ons balkon.
Mijn moeder meent schuldig te zijn aan brute moord en loopt al de hele dag jammerend in het rond, na weghalen van het nest-in-wording. Zou ze arabisch zijn, dan had ze een klaagzang aangeheven.
Mijn vader moppert over de brutaliteit van de duiven en motiveert in beschuldigende steekwoorden richting duif de verwijdering van dit pril geluk.
Ikzelf was koelbloedig, zei kssst, schat! tegen moeke en legde haar ei met een zacht doch definitief gebaar in de biobak.
maandag 22 maart, 6:08
Zo stond het hier gisteravond.
Toen barstte de ruzie los. Voornamelijk met mezelf. Over het ei. En over alles. Zo gezellig, zoals alle dingen samenkomen als men moe is.
Ik probeerde mijn gedrag goed te praten. Pleitte dat een nestje duiven geen blij feestje is; dat we dit al eens hebben meegemaakt en dat de huisbaas het balkon, na het heuglijke uitvliegen van de kinders, chemisch heeft moeten laten reinigen.
Het werkte niet.
En dus sloop ik op blote voeten terug het balkon op, tilde het ei uit de biobak en legde het terug.
Het ligt er nog steeds.
Koud, verlaten, vermoedelijk levenloos.
Mijn moeder verwijdert een nest en gaat zich zo opvreten van schaamte dat ze het doorzettingsvermogen van het jonge stel als omen ziet en zich verschrikt terugtrekt.
Ik neem het over waar zij het laat afweten, spring dapper en voortvarend in de bres maar word uiteindelijk zo door schuldgevoel overmand dat ik halfslachtig word, en uiteindelijk het meest wreed.
En, wrang genoeg: mijn vader is in zijn rechtlijnige zorg om het balkon nog het eerlijkst. Koppiger dan welke duif ook had hij vermoedelijk de hele dag op het balkon gestaan, had hij van het nest in aanbouw geweten. Elke vleugelslag had hij met een blaf en een driftig heen en weer schudden van zijn vuist beantwoord. Het kleinste kopje om de hoek van de balustrade had hij weggejaagd. En zo elke gewetenscrisis voorkomen.
"Ja mijnheer E.
Ja neem me niet kwalijk, maar we zijn bezig met een duif en een ei, en het is allemaal erg aangrijpend"
Aldus mijn moeders bondige samenvatting, tegen een zakenrelatie van mijn vader, van het drama in zus-en-zoveel delen over duif, nest, los ei en de verjaging-slash-verwijdering van al deze deelnemers van ons balkon.
Mijn moeder meent schuldig te zijn aan brute moord en loopt al de hele dag jammerend in het rond, na weghalen van het nest-in-wording. Zou ze arabisch zijn, dan had ze een klaagzang aangeheven.
Mijn vader moppert over de brutaliteit van de duiven en motiveert in beschuldigende steekwoorden richting duif de verwijdering van dit pril geluk.
Ikzelf was koelbloedig, zei kssst, schat! tegen moeke en legde haar ei met een zacht doch definitief gebaar in de biobak.
maandag 22 maart, 6:08
Zo stond het hier gisteravond.
Toen barstte de ruzie los. Voornamelijk met mezelf. Over het ei. En over alles. Zo gezellig, zoals alle dingen samenkomen als men moe is.
Ik probeerde mijn gedrag goed te praten. Pleitte dat een nestje duiven geen blij feestje is; dat we dit al eens hebben meegemaakt en dat de huisbaas het balkon, na het heuglijke uitvliegen van de kinders, chemisch heeft moeten laten reinigen.
Het werkte niet.
En dus sloop ik op blote voeten terug het balkon op, tilde het ei uit de biobak en legde het terug.
Het ligt er nog steeds.
Koud, verlaten, vermoedelijk levenloos.
Mijn moeder verwijdert een nest en gaat zich zo opvreten van schaamte dat ze het doorzettingsvermogen van het jonge stel als omen ziet en zich verschrikt terugtrekt.
Ik neem het over waar zij het laat afweten, spring dapper en voortvarend in de bres maar word uiteindelijk zo door schuldgevoel overmand dat ik halfslachtig word, en uiteindelijk het meest wreed.
En, wrang genoeg: mijn vader is in zijn rechtlijnige zorg om het balkon nog het eerlijkst. Koppiger dan welke duif ook had hij vermoedelijk de hele dag op het balkon gestaan, had hij van het nest in aanbouw geweten. Elke vleugelslag had hij met een blaf en een driftig heen en weer schudden van zijn vuist beantwoord. Het kleinste kopje om de hoek van de balustrade had hij weggejaagd. En zo elke gewetenscrisis voorkomen.
7 | 13:25
Loden
Dat ik zou instorten had ik al voorspeld.
Te veel, te zwaar, alles tegelijk.
Dat het uitgerekend halverwege de belangrijkste dag zou zijn is een fikse tegenvaller.
Morgen komen de behangers.
Voordien had eigenlijk al het houtwerk af moeten zijn. Inclusief lak.
Haalden we niet.
Dan toch tenminste alles in de grondverf.
Haalden we nèt.
Programma van vandaag:
Keukendeurpost verven, inclusief raam erboven.
Voordeur: idem.
Plinten in de voorkamer en gang verven.
Scharnieren terug op de deurposten, deuren terug in de scharnieren.
Laatste restjes behang afgekrabben.
Gaten in de muur plamuren.
Kapstokje van de muur schroeven, provisorisch wc-deur-gordijn weg.
Keukenkastje naar beneden.
Stofzuigen.
Om negen uur begonnen we.
Ik maakte de muur in de gang nat. Krabde het behang weg (kleine flintertjes, snippertjes hardnekkig vastklampend glasweefsel).
Vergeet het maar, zei mijn schouder toen.
Ik schroefde het kapstokje los.
Ik sleepte het kleine tafeltje in de opening van de keukendeur.
Ik schilderde.
Ik at een broodje, dronk wat soep.
Schilderde verder.
Schroefde scharnieren in deurposten.
Droeg vier deuren terug naar hun post, tilde ze terug in de scharnieren.
Vergeet het maar, zei de rest van mijn lichaam.
Mijn moeder kwam net lekker op dreef.
Ze had ontdekt dat de deurpost van de voordeur compleet vermolmd was.
Wanhoop en frustratie kunnen lamslaan of energie geven - bij haar was het laatste het geval.
Vol enthousiasme was ze bezig de omlijstingen weg te tikken.
Ik stond.
Vroeg me af of ik nog iets zou bewegen. Hoe dat dan moest.
Je kan vast beginnen met plamuren, zei mijn moeder, mijn houding als 'doelloos' vertalend.
Of de plinten verven.
Of helpen de voordeur uit de scharnieren te tillen.
Of ik kan je ook naar huis brengen.
Dit laatste meende ze niet echt.
Besefte ze, toen ik zonder verdere woordelijke instemming ineens met mijn jas aan voor haar stond.
Te moe om zelfs maar mijn handen en armen van verf te ontdoen.
'Thuis', dacht mijn lijf alleen, en het vloog mijn jas aan, en naar buiten.
En er moet nog zoveel gedaan.
Zo ontzettend veel.
En het is nog niet eens halftwee.
Schuldgevoel.
Misschien dat ik over een paar uur weer wat energieker ben.
Misschien dat er ergens nog wat fut zit, wat ik kan filtreren, samenballen, loswerken.
Dan kan ik om halfzes weer terug.
Eerst iets anders.
Iets wat nog dommer is dan vanavond verder werken.
Eerst liggen.
Dat ik zou instorten had ik al voorspeld.
Te veel, te zwaar, alles tegelijk.
Dat het uitgerekend halverwege de belangrijkste dag zou zijn is een fikse tegenvaller.
Morgen komen de behangers.
Voordien had eigenlijk al het houtwerk af moeten zijn. Inclusief lak.
Haalden we niet.
Dan toch tenminste alles in de grondverf.
Haalden we nèt.
Programma van vandaag:
Keukendeurpost verven, inclusief raam erboven.
Voordeur: idem.
Plinten in de voorkamer en gang verven.
Scharnieren terug op de deurposten, deuren terug in de scharnieren.
Laatste restjes behang afgekrabben.
Gaten in de muur plamuren.
Kapstokje van de muur schroeven, provisorisch wc-deur-gordijn weg.
Keukenkastje naar beneden.
Stofzuigen.
Om negen uur begonnen we.
Ik maakte de muur in de gang nat. Krabde het behang weg (kleine flintertjes, snippertjes hardnekkig vastklampend glasweefsel).
Vergeet het maar, zei mijn schouder toen.
Ik schroefde het kapstokje los.
Ik sleepte het kleine tafeltje in de opening van de keukendeur.
Ik schilderde.
Ik at een broodje, dronk wat soep.
Schilderde verder.
Schroefde scharnieren in deurposten.
Droeg vier deuren terug naar hun post, tilde ze terug in de scharnieren.
Vergeet het maar, zei de rest van mijn lichaam.
Mijn moeder kwam net lekker op dreef.
Ze had ontdekt dat de deurpost van de voordeur compleet vermolmd was.
Wanhoop en frustratie kunnen lamslaan of energie geven - bij haar was het laatste het geval.
Vol enthousiasme was ze bezig de omlijstingen weg te tikken.
Ik stond.
Vroeg me af of ik nog iets zou bewegen. Hoe dat dan moest.
Je kan vast beginnen met plamuren, zei mijn moeder, mijn houding als 'doelloos' vertalend.
Of de plinten verven.
Of helpen de voordeur uit de scharnieren te tillen.
Of ik kan je ook naar huis brengen.
Dit laatste meende ze niet echt.
Besefte ze, toen ik zonder verdere woordelijke instemming ineens met mijn jas aan voor haar stond.
Te moe om zelfs maar mijn handen en armen van verf te ontdoen.
'Thuis', dacht mijn lijf alleen, en het vloog mijn jas aan, en naar buiten.
En er moet nog zoveel gedaan.
Zo ontzettend veel.
En het is nog niet eens halftwee.
Schuldgevoel.
Misschien dat ik over een paar uur weer wat energieker ben.
Misschien dat er ergens nog wat fut zit, wat ik kan filtreren, samenballen, loswerken.
Dan kan ik om halfzes weer terug.
Eerst iets anders.
Iets wat nog dommer is dan vanavond verder werken.
Eerst liggen.
2 | 06:39
Houvast
Dat je droomt dat je trapeze zwaait, met hem met wie je al weken in onmin leeft. Je zweeft en zwaait, manoevreert samen tussen andere zwaaiers door. En het zwaaien, de emoties, de nabijheid - het is allemaal zo overweldigend en intens, zo afschuwelijk angstig en fabelachtig prachtig dat je compleet bezweet en trillend wakker wordt.
Het is één uur 's nachts, je weet zeker dat dit de belangrijkste droom in je leven is, je krabbelt het verhaal, het gevoel erbij, in een hoekje van de radiobode, ergens naast de magische tekst zaterdag 20 maart, om in de ochtend om betekenis te kunnen vragen.
Je gaat slapen.
Je wordt wakker.
Je herinnert je niets meer, behalve het feit dat je een paar uur eerder meende de belangrijkste droom in je leven te hebben.
Right.
Dat je droomt dat je trapeze zwaait, met hem met wie je al weken in onmin leeft. Je zweeft en zwaait, manoevreert samen tussen andere zwaaiers door. En het zwaaien, de emoties, de nabijheid - het is allemaal zo overweldigend en intens, zo afschuwelijk angstig en fabelachtig prachtig dat je compleet bezweet en trillend wakker wordt.
Het is één uur 's nachts, je weet zeker dat dit de belangrijkste droom in je leven is, je krabbelt het verhaal, het gevoel erbij, in een hoekje van de radiobode, ergens naast de magische tekst zaterdag 20 maart, om in de ochtend om betekenis te kunnen vragen.
Je gaat slapen.
Je wordt wakker.
Je herinnert je niets meer, behalve het feit dat je een paar uur eerder meende de belangrijkste droom in je leven te hebben.
Right.
vrijdag 19 maart
24 | 13:16
Waarschuwing
Ook gepost op een forum voor eetstoornissen
Lieve allemaal,
Sommigen van jullie kennen me misschien nog, de meesten denk ik niet.
Een paar jaar geleden postte ik hier vrij veel.
Gek genoeg heb ik het toen nauwelijks over mijn eetstoornis gehad.
Dat wil ik nu wel doen.
In 1997 kreeg ik anorexia.
Ik had toen al jaren problemen op andere vlakken. Ik had ook al jaren een moeizame relatie met mijn lichaam en voedsel, maar dat stond nauwelijks op de voorgrond.
Tot in de zomer van 97.
Ik had een darmvirus, dat vrij lang aanhield, en ik viel veel af. Net als andere keren dacht ik: en nu blijft het eraf ook! - maar anders dan die keren lukte me dat nu ook.
Aanvankelijk was het gewoon 'leuk lijnen', maar in september veranderde dat. In een periode van hoogstens een week kwam er een omslag; ik voelde dat er iets grondig mis was: ik leek vanuit het niets gevangen gezet in mijn eigen denken, in een obsessie voor eten.
Bij het afscheid van een gesprek met mijn psychiater zei ik, al op de drempel, heel terloops: 'oh, ik geloof dat ik anorexia aan het krijgen ben..'. Hij was not amused.
De volgende keer kwamen we er even op terug. Het was ons allebei duidelijk dat het een zeer hinderlijke bijkomstigheid was, maar niet het hoofdprobleem.
Hij waarschuwde me alleen, dat ik er wel voor moest zorgen niet onder Gewicht X te komen.
Ik ging vlak daarna in deeltijdbehandeling en verliet mijn psychiater, maar zijn opmerking bleef hangen. De maanden daarop, en de jaren erna.
Lang voor Gewicht X voelde ik me doodziek.
Mijn laagste gewicht ooit was een kilo onder Gewicht X; achteraf gezien was ik toen gevaarlijk dicht bij mijn eigen ondergang.
Terwijl ik niet eens uitzonderlijk licht was.
Ik was vrij licht, ja. Maar niet extreem. Onder jullie zijn mensen die veel, veel lichter zijn. Er zijn mensen die van zichzelf al zo fijn gebouwd zijn dat ze hun hele volwassen leven rond dat gewicht zweven, zonder ergens last van te hebben.
Zoals er aan de andere kant mensen zijn die zwaarder zijn dan ik toen, maar veel zieker.
Ik ben ook niet heel lang zo licht geweest.
Mijn laagste gewicht hield ik hooguit twee weken vast.
Ik heb in totaal hooguit anderhalf jaar ondergewicht gehad, wat voor veel 'verstokte' anorexiapatienten vrij kort is.
Niettemin heeft die relatief korte periode enorme sporen achtergelaten.
Ik heb nooit geloofd in het loskoppelen van therapie en dieet.
Een eetstoornispatient dwingen tot eten en aankomen, zonder begeleiding en therapie, zonder de achtergronden aan te pakken, heeft geen zin en zal eerder averechts werken.
Ik geloof er ook niet in dat aankomen überhaupt een oplossing is, als de oorspronkelijke reden van het onstaan van de eetstoornis er nog zit. Hoewel het beslist zo is dat ondergewicht de stemming, het denken en de algemene fysieke èn geestelijke weerstand enorm beinvloed.
En tegelijk wil ik jullie hiermee eigenlijk smeken toch alsjeblieft te blijven eten, en weer meer te gaan eten.
Ondanks dat het niets oplost.
Alleen maar omdat het je toekomst zo compleet kan verpesten.
Ik weet het. Julie denken allemaal, al is het maar heel stilletjes: 'maar ik ga dit volhouden! Ik wil helemaal niet in een toekomst leven waarin ik moet eten en aankomen! Ik sta boven eten, ik heb geen eten nodig, ik ben sterk, ik heb wilskracht!'.
Toe.
Wees nou eerlijk.
Je hebt feitelijk maar drie keuzes.
1: je gaat dood.
2: je wordt beter
3: je blijft de rest van je leven op een soort halfslachtige, altijd kwakkelende manier, doorhobbelen.
Dat gevoel van macht en kracht, dat je aan het begin van je anorexia hebt: dat verdwijnt.
Het gevoel van alleen maar energieker worden, hoe minder je eet: dat verdwijnt.
Het gevoel van controle, over jezelf en over je eten: het verdwijnt.
Wat overblijft is een complete machteloosheid. Voortdurende angst. Zelfhaat. Altijd moe en ziek zijn.
Wat zal overblijven, nog jaren later, zijn de fysieke naweeën.
Wat je nooit had verwacht, wat niemand je heeft voorspeld.
Zeg niet: dat gebeurt mij niet, ik laat het niet zo ver komen.
Dat is namelijk niet aan jou om te zeggen. Je lichaam is niet iets waarmee je kan spelen. Je lichaam bepaalt zelf wat het nodig heeft, en waar zijn grenzen liggen.
Je lichaam houdt zich niet aan statistieken, of aan DSM-classificaties, die spreken van percentages en criteria. Zoveel punten, zoveel labeltjes.
Toen ik een BMI had van 20, volgens alle maatstaven toch nog gezond, stopte ik met menstrueren.
Dat is ernstig.
Het lijkt misschien handig en prettig, maar het is vooral heel ernstig.
Het betekent dat je lichaam zegt: 'jij bent niet gezond genoeg om een kind te kunnen dragen en baren. Je zou het kind en jezelf in gevaar brengen. Je hebt niet de energie en niet de reserves. En om jezelf en een eventuele vrucht te beschermen, leggen we nu een deel van je hormonale huishouding plat. Om te voorkomen dat je zwanger kan worden. En om energie te besparen'.
Ik menstrueerde drie jaar niet. Pas toen ik al anderhalf jaar op gewicht was vond mijn lichaam het blijkbaar veilig genoeg dat deel weer 'aan te zetten'.
De eerste maanden heb ik mijn hele puberteit opnieuw doorgemaakt.
Ik kreeg puistjes, overal. Stemmingswisselingen. Al wat ik aan hormonen had speelde op. Mijn borstklieren zwollen zo op dat zelfs mijn altijd nuchtere huisarts er van schrok. Harde sjoelstenen in elke borst; pijnlijk, misvormd. Ik kon niet liggen, mijn armen nauwelijks bewegen. Een trui aandoen deed al pijn. Maandenlang.
De puistjes genazen slecht.
Net als alles slecht genas en geneest.
Door te vasten verlaag je je stofwisseling. Je lichaam gaat op een spaarstand draaien. En als je pech hebt blijft het dat doen.
Ik ben gaan sporten, om mijn stofwisseling te verhogen en mijn spieren weer op te bouwen.
Die breek je namelijk ook af, als je maar ondervoed genoeg bent.
(en denk nou niet: 'maar ik ben niet zo dun, dan kan ik ook niet ondervoed zijn'. Er zijn mensen met vijftig kilo overgewicht die net zo ondervoed zijn als de geraamtes in de Soedan).
Ik eet nog steeds de helft van wat een normale vrouw van mijn leeftijd eet, maar ik moet altijd uitkijken dat ik niet aankom. Ik kom sneller aan dan ik ooit heb gedaan. Mijn lichaam is nog steeds in de veronderstelling dat er ooit weer een vastentijd aankomt, en slaat dus zeer efficiënt alles op wat er binnenkomt. En bespaart tegelijk op de andere lichaamsfuncties.
Een onderdeel van stofwisseling is celvernieuwing.
Die is bij mij volledig en waarschijnlijk voorgoed naar de kloten.
Als ik een wondje heb duurt het weken voor het weg is. En het laat per definitie een litteken achter.
Eens in de zoveel tijd, zonder aanleiding en zonder remedie, gaat elke centimeter huid jeuken. Niets te zien, alleen maar gekmakende jeuk.
Ik kan niet tegen zeep, ik kan niet tegen creme, ik kan niet tegen deodorant, eigenlijk nergens tegen.
Toen ik op mijn laagste gewicht was viel mijn haar uit. Ik had lang haar, en het werd almaar dunner en pluiziger, dus ik heb het afgeknipt en als ik nu foto's van toen zie lijk ik halfkaal. Mager bosje haar.
Dat breekbare is nooit meer overgegaan, en de enige manier waarop ik nu lang haar kan hebben is door het eens per week te wassen. Anders valt het uit.
Ik ben altijd moe.
Ik zie er altijd ongezond uit. Grauw. Ziek. Hoe gezond ik ook eet, hoe veel ik ook in de zon kom, hoe goed ik ook slaap.
Ik ben vaak duizelig.
Ik heb een te lage bloeddruk.
En dan al die kleine dingetjes.
Dat mijn darmen soms gewoon alle dienst weigeren, terwijl ik nooit heb gelaxeerd of gebraakt. Gewoon: de weg kwijt, net als de rest van mijn lichaam.
Die jeuk, altijd.
Altijd verkouden.
Overal littekentjes.
Het feit dat mijn huid openbarst als ik me scheer, zodat ik me in de zomer, in de sportschool, tegenover mijn eigen vriendin, een complete outcast kan voelen in deze 'haarloze maatschappij'.
Altijd alert zijn. Altijd voor jezelf zorgen als ware je een couveusekindje.
Dat gebeurt mij niet. zeg je nu weer.
Dat kan je maar op één manier voorkomen:
doe je uiterste best te blijven eten.
Het doet niets af aan de oorzaak van je eetstoornis. De reden waarom je dun wil zijn.
Ieder van jullie heeft zijn eigen reden, en geen reden is minder belangrijk dan de ander.
Je haat je lichaam, het is niet het jouwe. Iemand anders heeft je misschien het gevoel gegeven dat je lichaam slecht is, je bedriegt, lelijk is.
Maar het is wèl het jouwe.
Het dient je. Het zorgt voor je, wat je ook denkt.
En wat nu alles is, wat nu de kern van je leven is, zal dat niet altijd blijven.
Misschien richt je jezelf te gronde. Dat wou je niet, je wilt juist overleven en denkt dat dit de enige manier is - maar misschien gaat het ergens fout, en red je het niet.
Dan heb je niets gewonnen.
Maar als je het wèl redt - wat dan? Dan zal je eens deze weg moeten loslaten. Hoezeer je ook denkt dat je eetstoornis je enige en beste houvast is. Eens zal je zonder moeten doen, en dan zal je je lichaam hard nodig hebben. Hoezeer je het ook haat, hoe lelijk je het ook vindt, hoezeer je het ook wantrouwt.
Je lichaam is heilig. Je lichaam is een fantastisch mechanisme, dat alles zal doen om te overleven.
Verpest het niet.
Alsjeblieft.
Ook gepost op een forum voor eetstoornissen
Lieve allemaal,
Sommigen van jullie kennen me misschien nog, de meesten denk ik niet.
Een paar jaar geleden postte ik hier vrij veel.
Gek genoeg heb ik het toen nauwelijks over mijn eetstoornis gehad.
Dat wil ik nu wel doen.
In 1997 kreeg ik anorexia.
Ik had toen al jaren problemen op andere vlakken. Ik had ook al jaren een moeizame relatie met mijn lichaam en voedsel, maar dat stond nauwelijks op de voorgrond.
Tot in de zomer van 97.
Ik had een darmvirus, dat vrij lang aanhield, en ik viel veel af. Net als andere keren dacht ik: en nu blijft het eraf ook! - maar anders dan die keren lukte me dat nu ook.
Aanvankelijk was het gewoon 'leuk lijnen', maar in september veranderde dat. In een periode van hoogstens een week kwam er een omslag; ik voelde dat er iets grondig mis was: ik leek vanuit het niets gevangen gezet in mijn eigen denken, in een obsessie voor eten.
Bij het afscheid van een gesprek met mijn psychiater zei ik, al op de drempel, heel terloops: 'oh, ik geloof dat ik anorexia aan het krijgen ben..'. Hij was not amused.
De volgende keer kwamen we er even op terug. Het was ons allebei duidelijk dat het een zeer hinderlijke bijkomstigheid was, maar niet het hoofdprobleem.
Hij waarschuwde me alleen, dat ik er wel voor moest zorgen niet onder Gewicht X te komen.
Ik ging vlak daarna in deeltijdbehandeling en verliet mijn psychiater, maar zijn opmerking bleef hangen. De maanden daarop, en de jaren erna.
Lang voor Gewicht X voelde ik me doodziek.
Mijn laagste gewicht ooit was een kilo onder Gewicht X; achteraf gezien was ik toen gevaarlijk dicht bij mijn eigen ondergang.
Terwijl ik niet eens uitzonderlijk licht was.
Ik was vrij licht, ja. Maar niet extreem. Onder jullie zijn mensen die veel, veel lichter zijn. Er zijn mensen die van zichzelf al zo fijn gebouwd zijn dat ze hun hele volwassen leven rond dat gewicht zweven, zonder ergens last van te hebben.
Zoals er aan de andere kant mensen zijn die zwaarder zijn dan ik toen, maar veel zieker.
Ik ben ook niet heel lang zo licht geweest.
Mijn laagste gewicht hield ik hooguit twee weken vast.
Ik heb in totaal hooguit anderhalf jaar ondergewicht gehad, wat voor veel 'verstokte' anorexiapatienten vrij kort is.
Niettemin heeft die relatief korte periode enorme sporen achtergelaten.
Ik heb nooit geloofd in het loskoppelen van therapie en dieet.
Een eetstoornispatient dwingen tot eten en aankomen, zonder begeleiding en therapie, zonder de achtergronden aan te pakken, heeft geen zin en zal eerder averechts werken.
Ik geloof er ook niet in dat aankomen überhaupt een oplossing is, als de oorspronkelijke reden van het onstaan van de eetstoornis er nog zit. Hoewel het beslist zo is dat ondergewicht de stemming, het denken en de algemene fysieke èn geestelijke weerstand enorm beinvloed.
En tegelijk wil ik jullie hiermee eigenlijk smeken toch alsjeblieft te blijven eten, en weer meer te gaan eten.
Ondanks dat het niets oplost.
Alleen maar omdat het je toekomst zo compleet kan verpesten.
Ik weet het. Julie denken allemaal, al is het maar heel stilletjes: 'maar ik ga dit volhouden! Ik wil helemaal niet in een toekomst leven waarin ik moet eten en aankomen! Ik sta boven eten, ik heb geen eten nodig, ik ben sterk, ik heb wilskracht!'.
Toe.
Wees nou eerlijk.
Je hebt feitelijk maar drie keuzes.
1: je gaat dood.
2: je wordt beter
3: je blijft de rest van je leven op een soort halfslachtige, altijd kwakkelende manier, doorhobbelen.
Dat gevoel van macht en kracht, dat je aan het begin van je anorexia hebt: dat verdwijnt.
Het gevoel van alleen maar energieker worden, hoe minder je eet: dat verdwijnt.
Het gevoel van controle, over jezelf en over je eten: het verdwijnt.
Wat overblijft is een complete machteloosheid. Voortdurende angst. Zelfhaat. Altijd moe en ziek zijn.
Wat zal overblijven, nog jaren later, zijn de fysieke naweeën.
Wat je nooit had verwacht, wat niemand je heeft voorspeld.
Zeg niet: dat gebeurt mij niet, ik laat het niet zo ver komen.
Dat is namelijk niet aan jou om te zeggen. Je lichaam is niet iets waarmee je kan spelen. Je lichaam bepaalt zelf wat het nodig heeft, en waar zijn grenzen liggen.
Je lichaam houdt zich niet aan statistieken, of aan DSM-classificaties, die spreken van percentages en criteria. Zoveel punten, zoveel labeltjes.
Toen ik een BMI had van 20, volgens alle maatstaven toch nog gezond, stopte ik met menstrueren.
Dat is ernstig.
Het lijkt misschien handig en prettig, maar het is vooral heel ernstig.
Het betekent dat je lichaam zegt: 'jij bent niet gezond genoeg om een kind te kunnen dragen en baren. Je zou het kind en jezelf in gevaar brengen. Je hebt niet de energie en niet de reserves. En om jezelf en een eventuele vrucht te beschermen, leggen we nu een deel van je hormonale huishouding plat. Om te voorkomen dat je zwanger kan worden. En om energie te besparen'.
Ik menstrueerde drie jaar niet. Pas toen ik al anderhalf jaar op gewicht was vond mijn lichaam het blijkbaar veilig genoeg dat deel weer 'aan te zetten'.
De eerste maanden heb ik mijn hele puberteit opnieuw doorgemaakt.
Ik kreeg puistjes, overal. Stemmingswisselingen. Al wat ik aan hormonen had speelde op. Mijn borstklieren zwollen zo op dat zelfs mijn altijd nuchtere huisarts er van schrok. Harde sjoelstenen in elke borst; pijnlijk, misvormd. Ik kon niet liggen, mijn armen nauwelijks bewegen. Een trui aandoen deed al pijn. Maandenlang.
De puistjes genazen slecht.
Net als alles slecht genas en geneest.
Door te vasten verlaag je je stofwisseling. Je lichaam gaat op een spaarstand draaien. En als je pech hebt blijft het dat doen.
Ik ben gaan sporten, om mijn stofwisseling te verhogen en mijn spieren weer op te bouwen.
Die breek je namelijk ook af, als je maar ondervoed genoeg bent.
(en denk nou niet: 'maar ik ben niet zo dun, dan kan ik ook niet ondervoed zijn'. Er zijn mensen met vijftig kilo overgewicht die net zo ondervoed zijn als de geraamtes in de Soedan).
Ik eet nog steeds de helft van wat een normale vrouw van mijn leeftijd eet, maar ik moet altijd uitkijken dat ik niet aankom. Ik kom sneller aan dan ik ooit heb gedaan. Mijn lichaam is nog steeds in de veronderstelling dat er ooit weer een vastentijd aankomt, en slaat dus zeer efficiënt alles op wat er binnenkomt. En bespaart tegelijk op de andere lichaamsfuncties.
Een onderdeel van stofwisseling is celvernieuwing.
Die is bij mij volledig en waarschijnlijk voorgoed naar de kloten.
Als ik een wondje heb duurt het weken voor het weg is. En het laat per definitie een litteken achter.
Eens in de zoveel tijd, zonder aanleiding en zonder remedie, gaat elke centimeter huid jeuken. Niets te zien, alleen maar gekmakende jeuk.
Ik kan niet tegen zeep, ik kan niet tegen creme, ik kan niet tegen deodorant, eigenlijk nergens tegen.
Toen ik op mijn laagste gewicht was viel mijn haar uit. Ik had lang haar, en het werd almaar dunner en pluiziger, dus ik heb het afgeknipt en als ik nu foto's van toen zie lijk ik halfkaal. Mager bosje haar.
Dat breekbare is nooit meer overgegaan, en de enige manier waarop ik nu lang haar kan hebben is door het eens per week te wassen. Anders valt het uit.
Ik ben altijd moe.
Ik zie er altijd ongezond uit. Grauw. Ziek. Hoe gezond ik ook eet, hoe veel ik ook in de zon kom, hoe goed ik ook slaap.
Ik ben vaak duizelig.
Ik heb een te lage bloeddruk.
En dan al die kleine dingetjes.
Dat mijn darmen soms gewoon alle dienst weigeren, terwijl ik nooit heb gelaxeerd of gebraakt. Gewoon: de weg kwijt, net als de rest van mijn lichaam.
Die jeuk, altijd.
Altijd verkouden.
Overal littekentjes.
Het feit dat mijn huid openbarst als ik me scheer, zodat ik me in de zomer, in de sportschool, tegenover mijn eigen vriendin, een complete outcast kan voelen in deze 'haarloze maatschappij'.
Altijd alert zijn. Altijd voor jezelf zorgen als ware je een couveusekindje.
Dat gebeurt mij niet. zeg je nu weer.
Dat kan je maar op één manier voorkomen:
doe je uiterste best te blijven eten.
Het doet niets af aan de oorzaak van je eetstoornis. De reden waarom je dun wil zijn.
Ieder van jullie heeft zijn eigen reden, en geen reden is minder belangrijk dan de ander.
Je haat je lichaam, het is niet het jouwe. Iemand anders heeft je misschien het gevoel gegeven dat je lichaam slecht is, je bedriegt, lelijk is.
Maar het is wèl het jouwe.
Het dient je. Het zorgt voor je, wat je ook denkt.
En wat nu alles is, wat nu de kern van je leven is, zal dat niet altijd blijven.
Misschien richt je jezelf te gronde. Dat wou je niet, je wilt juist overleven en denkt dat dit de enige manier is - maar misschien gaat het ergens fout, en red je het niet.
Dan heb je niets gewonnen.
Maar als je het wèl redt - wat dan? Dan zal je eens deze weg moeten loslaten. Hoezeer je ook denkt dat je eetstoornis je enige en beste houvast is. Eens zal je zonder moeten doen, en dan zal je je lichaam hard nodig hebben. Hoezeer je het ook haat, hoe lelijk je het ook vindt, hoezeer je het ook wantrouwt.
Je lichaam is heilig. Je lichaam is een fantastisch mechanisme, dat alles zal doen om te overleven.
Verpest het niet.
Alsjeblieft.
donderdag 18 maart
3 | 20:00
Grondverf
Ik heb u ontbloot.
Twee, drie weken lang heb ik dagelijks, stukje bij beetje, uw huid zichtbaar gemaakt.
Elke millimeter heb ik van u gezien. Elke groef, elke voeg, elke plooi. Elke imperfectie, en vooral elke perfectie. Elke kleur, al uw gloed.
Ik heb u geschuurd. Ik verloor u uit het oog, ik verloor mezelf uit het oog, ik vond ons beiden terug en voelde uw zachtheid en warmte. Ik bewonderde u.
Uw wonden heb ik gedicht. Gaten, scheuren, barsten. Door tijd en mens aangebracht.
Nu is het tijd om u weer te bedekken.
Nooit eerder gedaan, maar ook dit zal ik leren. En waarderen. En met liefde doen.
Dag hout.
Het was fijn u te kennen.
Het ga u goed.
Ik heb u ontbloot.
Twee, drie weken lang heb ik dagelijks, stukje bij beetje, uw huid zichtbaar gemaakt.
Elke millimeter heb ik van u gezien. Elke groef, elke voeg, elke plooi. Elke imperfectie, en vooral elke perfectie. Elke kleur, al uw gloed.
Ik heb u geschuurd. Ik verloor u uit het oog, ik verloor mezelf uit het oog, ik vond ons beiden terug en voelde uw zachtheid en warmte. Ik bewonderde u.
Uw wonden heb ik gedicht. Gaten, scheuren, barsten. Door tijd en mens aangebracht.
Nu is het tijd om u weer te bedekken.
Nooit eerder gedaan, maar ook dit zal ik leren. En waarderen. En met liefde doen.
Dag hout.
Het was fijn u te kennen.
Het ga u goed.
1 | 06:05
Uitzicht
De pijn is vloeibaar, stroomt door mijn lijf, blijft haken achter gewrichten en spieren en stolt.
Hard, onwrikbaar, drukkend. Als taaie brokken noga; vastzuigend, trekkend en weer terugduwend.
Na de rug de heupen, toen de schouders, nek, bovenarmen, nu de benen.
Om acht uur fysio.
Het werd tijd.
De pijn is vloeibaar, stroomt door mijn lijf, blijft haken achter gewrichten en spieren en stolt.
Hard, onwrikbaar, drukkend. Als taaie brokken noga; vastzuigend, trekkend en weer terugduwend.
Na de rug de heupen, toen de schouders, nek, bovenarmen, nu de benen.
Om acht uur fysio.
Het werd tijd.
woensdag 17 maart
1 | 20:57
Ontmand
Paps is twee dagen naar Keulen en mams geniet met volle teugen van deze prelude op de echtscheiding:
‘Papa bel nou!
Het is tijd voor thee!
Wie geeft me nu mijn koekje?!’
Verder ziet ze gelukkig helemaal niet op tegen haar komende verhuizing en alleen-wonen..
Paps is twee dagen naar Keulen en mams geniet met volle teugen van deze prelude op de echtscheiding:
‘Papa bel nou!
Het is tijd voor thee!
Wie geeft me nu mijn koekje?!’
Verder ziet ze gelukkig helemaal niet op tegen haar komende verhuizing en alleen-wonen..
3 | 15:15
The Axe-Effect
HEI! HOU TOCH JE KNAR MAN!
.. brulde de aannemer tegen de hond van de buren.
Zijn buikje deinde mee op de trilling van zijn schreeuw.
Danku, fluisterde ik zachtjes.
Want was het niet zo'n plomp manneke geweest, met zo'n onbehouwen gedrag en stem, dan had ik hem zonder meer gezoend..
HEI! HOU TOCH JE KNAR MAN!
.. brulde de aannemer tegen de hond van de buren.
Zijn buikje deinde mee op de trilling van zijn schreeuw.
Danku, fluisterde ik zachtjes.
Want was het niet zo'n plomp manneke geweest, met zo'n onbehouwen gedrag en stem, dan had ik hem zonder meer gezoend..
7 | 05:55
Bereik
Door ervaring wijs geworden had ik een grote doek als slab voorgebonden. Hij bedekte mijn hals, schouders, borst, buik en schoot - dat moest genoeg zijn.
Ik at heel voorzichtig. Met een mesje. Geen getrek en gepulk, maar een kalme, weloverwogen ontleding.
Toen ik met een zekere tevredenheid over deze geslaagde operatie èn voorbereiding mijn kleding inspecteerde, ontdekte ik toch nog een grote oranje spat.
Op mijn bovenarm.
Moet men dan werkelijk een overall dragen, bij het eten van mandarijnen?!
Door ervaring wijs geworden had ik een grote doek als slab voorgebonden. Hij bedekte mijn hals, schouders, borst, buik en schoot - dat moest genoeg zijn.
Ik at heel voorzichtig. Met een mesje. Geen getrek en gepulk, maar een kalme, weloverwogen ontleding.
Toen ik met een zekere tevredenheid over deze geslaagde operatie èn voorbereiding mijn kleding inspecteerde, ontdekte ik toch nog een grote oranje spat.
Op mijn bovenarm.
Moet men dan werkelijk een overall dragen, bij het eten van mandarijnen?!
dinsdag 16 maart
5 | 19:12
Kink, kabel
Hedenavond heb ik geplamuurd.
Nieuwe ervaring.
Tweecomponentenshit, groot blik grijze smurrie, klein tubetje rood gif. Mixen (2% gif - hoe moet ik nou weten hoeveel 2% is?!), 4-6 minuten tijd om te werken voor de boel te dik is.
Fijne duizelingwekkende geur. Ik sta nu nog te draaien.
En toen zakte mijn moeder door de vloer.
Houtworm.
Lullig, in een huis dat op houten balken is gebouwd.
De spoedeisende dienst zag wel de ernst maar niet de urgentie, deelde beslist niet mijn moeders paniek en verliet het huis met driftige stappen en een knallende voordeur. Alsdat zij nu niets konden doen, dat begreep mevrouw toch ook wel (ja, dat begreep ze, maar...) en geen maar en goedenavond.
Morgenmiddag komt de aannemer.
Slight change of plans, vrezen wij.
Hedenavond heb ik geplamuurd.
Nieuwe ervaring.
Tweecomponentenshit, groot blik grijze smurrie, klein tubetje rood gif. Mixen (2% gif - hoe moet ik nou weten hoeveel 2% is?!), 4-6 minuten tijd om te werken voor de boel te dik is.
Fijne duizelingwekkende geur. Ik sta nu nog te draaien.
En toen zakte mijn moeder door de vloer.
Houtworm.
Lullig, in een huis dat op houten balken is gebouwd.
De spoedeisende dienst zag wel de ernst maar niet de urgentie, deelde beslist niet mijn moeders paniek en verliet het huis met driftige stappen en een knallende voordeur. Alsdat zij nu niets konden doen, dat begreep mevrouw toch ook wel (ja, dat begreep ze, maar...) en geen maar en goedenavond.
Morgenmiddag komt de aannemer.
Slight change of plans, vrezen wij.
maandag 15 maart
15 | 15:57
Nog vreemder
(Rug is stuk, heup is stuk, ik kan niet lopen niet zitten niet staan, ik verveel me en waarschijnlijk komt er uiteindelijk iets heel saais te staan, maar voorlopig ben ik lekker aan het klooien..)
KLIK!
zelfde idee, variant no. 3
(Rug is stuk, heup is stuk, ik kan niet lopen niet zitten niet staan, ik verveel me en waarschijnlijk komt er uiteindelijk iets heel saais te staan, maar voorlopig ben ik lekker aan het klooien..)
KLIK!
zelfde idee, variant no. 3
13 | 10:52
Geen bericht, goed bericht...
Drie keer gehoord en nu al in mijn hoofd geramd.
Dat alleen al is genoeg om de prijs voor foutste reclame van het jaar te verdienen.
het vrijdagavond
en we komen samen
sms al je namen
en vergeet niet die ene dame
stuur maar door stuur maar door
pass maar door pass maar door
geef maar door geef maar door
geen bericht slecht bericht
geen bericht slecht bericht..
Drie keer gehoord en nu al in mijn hoofd geramd.
Dat alleen al is genoeg om de prijs voor foutste reclame van het jaar te verdienen.
zondag 14 maart
5 | 19:53
Moakst hier toch nait 'n stukkie van
Lees nou voor, lees nou voor!!
- Da ken'k toch nait, mien laif..
Oooooh...... zo mooi....!
- Da's niet goed, hoor, wat dat met jou doet...
Lees nou voor, lees nou voor!!
- Da ken'k toch nait, mien laif..
Oooooh...... zo mooi....!
- Da's niet goed, hoor, wat dat met jou doet...
6 | 09:16
Loodjes
Moe.
MOE.
Net wakker en zoooo moe.
Moet weer weg.
Schuren.
Laatste dag.
Na vandaag geen stof meer.
Geen zaagsel meer in mijn ogen, neus, mond, keel.
Geen bloedneuzen meer.
Geen kapotte knokkels.
Gewoon, lekker high van de verf.
Laatste dag.
Hou je daaraan vast.
MOE
Had ik al moe gezegd?
En die rug natuurlijk.
Nog steeds, ja.
Moet weg.
Wil slapen maar moet weg.
Past u op mijn Lief als ik er niet ben?
Zij wordt het liefst met rust gelaten.
Dag dag
Moe.
MOE.
Net wakker en zoooo moe.
Moet weer weg.
Schuren.
Laatste dag.
Na vandaag geen stof meer.
Geen zaagsel meer in mijn ogen, neus, mond, keel.
Geen bloedneuzen meer.
Geen kapotte knokkels.
Gewoon, lekker high van de verf.
Laatste dag.
Hou je daaraan vast.
MOE
Had ik al moe gezegd?
En die rug natuurlijk.
Nog steeds, ja.
Moet weg.
Wil slapen maar moet weg.
Past u op mijn Lief als ik er niet ben?
Zij wordt het liefst met rust gelaten.
Dag dag
1 | 05:45
Zwarte ogen, duistere zieltjes
Note to self:
geen X-Files meer voor het slapen gaan.
Kleine kinderen kunnen 's nachts vreemde vormen en gedaanten aannemen.
Note to self:
geen X-Files meer voor het slapen gaan.
Kleine kinderen kunnen 's nachts vreemde vormen en gedaanten aannemen.
zaterdag 13 maart
25 | 16:42
Déjà-vu
Oeh, kijk nou!
(indien u een voorkeur heeft: roept u maar. Dan hoef ik geen compleet nieuwe lay in elkaar te sleutelen.)
Oeh, kijk nou!
(indien u een voorkeur heeft: roept u maar. Dan hoef ik geen compleet nieuwe lay in elkaar te sleutelen.)
4 | 14:05
Context
Hout is een stuk minder mooi als het in de vorm van zaagselmodder met je bloedneus meekomt.
Hout is een stuk minder mooi als het in de vorm van zaagselmodder met je bloedneus meekomt.
3 | 09:47
Zwart schaap
Hedenochtend in de aanbieding bij de plaatselijke C1000:
Hedenochtend in de aanbieding bij de plaatselijke C1000:
Clementines Honing zoetDe vraag is nu waarin die zo afwijkende smaak van de Galia's zit..
Spaanse navels Honing zoet
Aardbeien Honing zoet
Galia Meloen Honingzoet
Mango's Honing zoet
Pruimen Santa Rosa Honing zoet
Druiven zonder pit Honing zoet
5 | 05:54
Bedrog
Wat zijn toch die rare harde ovalen witte dingetjes, die met drie tegelijk in de partjes van mijn pitloze mandarijnen zitten..?
Wat zijn toch die rare harde ovalen witte dingetjes, die met drie tegelijk in de partjes van mijn pitloze mandarijnen zitten..?
vrijdag 12 maart
6 | 16:56
Doorzettertje
Knusse communicatie met mams:
Kom op, Puck!
Je trekt je [mompelmompel] aan en je gaat mee.
- Wat?
Je trekt je [mompelmompel] aan en je gaat mee.
- Ik versta je niet. Wat zeg je nou?
Je trekt je [mompelmompel] aan en je gaat gewoon mee.
- Wat moet ik aantrekken??
Dat je gewoon meegaat!
- Ja, dàt verstond ik wel, maar wàt trek ik aan?
je nergens-iets-van!
Knusse communicatie met mams:
Kom op, Puck!
Je trekt je [mompelmompel] aan en je gaat mee.
- Wat?
Je trekt je [mompelmompel] aan en je gaat mee.
- Ik versta je niet. Wat zeg je nou?
Je trekt je [mompelmompel] aan en je gaat gewoon mee.
- Wat moet ik aantrekken??
Dat je gewoon meegaat!
- Ja, dàt verstond ik wel, maar wàt trek ik aan?
je nergens-iets-van!
8 | 11:15
God bless stress
Anderhalve kilo eraf, in twee weken.
O hoi! O hoi!
"en nu lekker weinig eten zodat het er ook af blijft", dreint het stemmetje waarnaar we zo graag luisteren.
Oh boy.. oh boy..
Anderhalve kilo eraf, in twee weken.
O hoi! O hoi!
"en nu lekker weinig eten zodat het er ook af blijft", dreint het stemmetje waarnaar we zo graag luisteren.
Oh boy.. oh boy..
12 | 08:32
Kleur bekennen
"Help me herinneren dat ik morgen een roze was draai", zei ik gisteren tegen haar.
"Ik vind het überhaupt al verontrustend dat je een roze was kàn samenstellen..", reageerde zij.
1 pyjama
3 T-shirts
1 washand
2 blouses
1 trui
5 paar sokken
1 corduroy broek
En het meeste ligt gewoon nog in de kast.
Ik snap niet wat daar nou zo verontrustend aan is...
"Help me herinneren dat ik morgen een roze was draai", zei ik gisteren tegen haar.
"Ik vind het überhaupt al verontrustend dat je een roze was kàn samenstellen..", reageerde zij.
1 pyjama
3 T-shirts
1 washand
2 blouses
1 trui
5 paar sokken
1 corduroy broek
En het meeste ligt gewoon nog in de kast.
Ik snap niet wat daar nou zo verontrustend aan is...
1 | 08:16
Vandaag
Later meer over onze Oneindige en Onoverkomelijke Verwarring.
Voorlopig doen we net alsof het niet zo is.
Later meer over onze Oneindige en Onoverkomelijke Verwarring.
Voorlopig doen we net alsof het niet zo is.
donderdag 11 maart
1 | 22:24
Snaar
“Dag kleintje”, zei ze aan het eind.
Die was onder de gordel.
Maar ach.
Tweede moeders zijn zó 2001...
“Dag kleintje”, zei ze aan het eind.
Die was onder de gordel.
Maar ach.
Tweede moeders zijn zó 2001...
1 | 21:09
Zo vader, zo.. anders...
Papa. Als geen ander in staat om, uit de ontelbare keuzemogelijkheden die Haagen Dasz en Ben & Jerry's bieden, juist die ene smaak te kiezen die ik werkelijk niet door mijn strot krijg..
Papa. Als geen ander in staat om, uit de ontelbare keuzemogelijkheden die Haagen Dasz en Ben & Jerry's bieden, juist die ene smaak te kiezen die ik werkelijk niet door mijn strot krijg..
1 | 20:14
Vonnis
Handig natuurlijk: al die mooie sentimentele films met dito filmmuziek. Keus te over voor alle tranentrekkende docudrama's.
De soundtrack van Amélie bleek een dankbare bron voor achtergronddeuntjes van diverse ziekenhuisprogramma's.
Maar om bij het beeld van een ziek meisje op de kinder-ic de melodie van Schindler's List te draaien, dat vind ik dus echt niet kunnen..
Handig natuurlijk: al die mooie sentimentele films met dito filmmuziek. Keus te over voor alle tranentrekkende docudrama's.
De soundtrack van Amélie bleek een dankbare bron voor achtergronddeuntjes van diverse ziekenhuisprogramma's.
Maar om bij het beeld van een ziek meisje op de kinder-ic de melodie van Schindler's List te draaien, dat vind ik dus echt niet kunnen..
2 | 13:41
Lompe muts
Oke, oke.. op het moment dat je jezelf een bloedlip slaat is het moeilijk vol te houden "dat je niet onhandig bent, maar dat ongeluk je gewoon overkomt.."
Oke, oke.. op het moment dat je jezelf een bloedlip slaat is het moeilijk vol te houden "dat je niet onhandig bent, maar dat ongeluk je gewoon overkomt.."
7 | 11:51
Waardering
Het is opvallend hoe weinig serieus u mij neemt, juist door mij zo serieus te nemen.
Denkt u nu werkelijk dat als ik mij schuldig wist, op een belangwekkende wijze, met betrekkeing tot een werkelijk relatiebedreigende kwestie, ik mij er dan met een logstukje vanaf zou maken..?
Het is opvallend hoe weinig serieus u mij neemt, juist door mij zo serieus te nemen.
Denkt u nu werkelijk dat als ik mij schuldig wist, op een belangwekkende wijze, met betrekkeing tot een werkelijk relatiebedreigende kwestie, ik mij er dan met een logstukje vanaf zou maken..?
6 | 06:14
Schuldbelijdenis
Ik ben geen goede vriendin voor mijn vriendin.
Ik verwaarloos haar, heb niet voldoende aandacht voor haar en kom mijn echtelijke plichten niet na (verslaap mij op dagen dat ik haar wakker zou bellen).
Neen, ik ben geen goede vriendin voor mijn vriendin.
In Koor:
Puck! U bent geen goede vriendin voor uw vriendin!
Mea Culpa
Ik ben geen goede vriendin voor mijn vriendin.
Ik verwaarloos haar, heb niet voldoende aandacht voor haar en kom mijn echtelijke plichten niet na (verslaap mij op dagen dat ik haar wakker zou bellen).
Neen, ik ben geen goede vriendin voor mijn vriendin.
In Koor:
Puck! U bent geen goede vriendin voor uw vriendin!
Mea Culpa
woensdag 10 maart
8 | 15:45
Rug (etc)
Mijn titelgeving werd wat te ingewikkeld. En het hele onderwerp werd ook gewoon saai.
Maar, truth be told: mijn rug ligt nog steeds in de vernieling.
Muurvast, onvoorstelbaar pijnlijk.
Zitten gaat niet, lopen een beetje, staan absoluut niet, liggen alleen na een voorzichtig 'schikken' van mijn lichaam. Maar overeindkomen is daarna een ware kunst.
's Ochtends bij het tandenpoetsen moet ik door de knieeen voor de wastafel: als ik gewoon buk krijg ik de rug daarna niet meer gestrekt.
Nou ja: u hebt een beeld.
Mijn fysio kan me niet helpen. Het is een acuut probleem en dat moet vanzelf helen, zei hij; maar als de pijn gaat uitstralen naar mijn voeten moest ik even bellen. Ook al zo'n opbeurende mededeling. Ik wist niet eens dat dat kon.
Mijn adviezen aan mezelf zijn uitgeput.
Natuurlijk was het gekkenwerk om verder te gaan klussen met een kapotte rug, dat snap ik ook wel; maar van het gewone bewegen ben ik ineens ook niet zo zeker meer.
Normaal gesproken is woensdagavond sportavond.
Circuittraining: fitness.
Wat is nu wijsheid?
Gewoon gaan, en een beetje op de loopband lopen, wat fietsen en voorzichtig wat gewichtjes (niet vanuit de rug!!) ?
Of toch maar thuisblijven (met het risico dat ik steeds vaster kom te zitten)?
Wat denkt u?
Mijn titelgeving werd wat te ingewikkeld. En het hele onderwerp werd ook gewoon saai.
Maar, truth be told: mijn rug ligt nog steeds in de vernieling.
Muurvast, onvoorstelbaar pijnlijk.
Zitten gaat niet, lopen een beetje, staan absoluut niet, liggen alleen na een voorzichtig 'schikken' van mijn lichaam. Maar overeindkomen is daarna een ware kunst.
's Ochtends bij het tandenpoetsen moet ik door de knieeen voor de wastafel: als ik gewoon buk krijg ik de rug daarna niet meer gestrekt.
Nou ja: u hebt een beeld.
Mijn fysio kan me niet helpen. Het is een acuut probleem en dat moet vanzelf helen, zei hij; maar als de pijn gaat uitstralen naar mijn voeten moest ik even bellen. Ook al zo'n opbeurende mededeling. Ik wist niet eens dat dat kon.
Mijn adviezen aan mezelf zijn uitgeput.
Natuurlijk was het gekkenwerk om verder te gaan klussen met een kapotte rug, dat snap ik ook wel; maar van het gewone bewegen ben ik ineens ook niet zo zeker meer.
Normaal gesproken is woensdagavond sportavond.
Circuittraining: fitness.
Wat is nu wijsheid?
Gewoon gaan, en een beetje op de loopband lopen, wat fietsen en voorzichtig wat gewichtjes (niet vanuit de rug!!) ?
Of toch maar thuisblijven (met het risico dat ik steeds vaster kom te zitten)?
Wat denkt u?
4 | 12:41
Eendje
"Ik woon in de Dingesstraat", zei hij.
"Oh... ik ben nog eens vreselijk verliefd geweest in de Dingesstraat.." zo mijmerde ik.
Ik vertelde hem van V.
En van S.
V. woonde even vóór de Dingesstraat, en we zaten op school even erná.
V. liep naar school, en 's middags liep ik met haar mee terug.
In het jaar S. - of misschien was het slechts een late lente - hadden wij iets met eierkoeken, met jongens en met ijs.
Alledrie waren te vinden in de Dingesstraat.
We gingen naar de snackbar, kochten een ijsje, zaten aan de bar, en flirtten. Werden beflirt. Door S, de eigenaar van de snackbar. Hij was Tunesisch; duistere ogen, rechte neus, slanke benige handen. Hij stond, althans fysiek, model voor mijn latere lijst "Eisen waaraan mijn droomman moet voldoen".
V. en ik giechelden en bloosden en aanbaden, zoals zestienjarigen plegen te doen.
S. vond mij het leukst.
Iets met blond-haar-blauwe-ogen, zo analyseerden V en ik.
We hadden in de buurt een diepgravend onderzoek gedaan naar de meerwaarde van een blond uiterlijk bij het versieren van noordafrikanen, ziet u. En V. was bruinharig-bruinogig. Wat ze ook verder toevoegde aan accessoires, make-up, charmes, niets-verhullende kleding en anderszins, en wat ik ook aan dergelijke lokkertjes wegliet: ik had elke keer de hoogste score in opmerkingen, knipogen en lonkende lachjes.
S. vond mij het leukst, hij gaf me gratis ijs, staarde me aan, hield mijn handen in de zijne en leerde me arabische woordjes. Hij schreef zijn naam op mijn arm, in het arabisch, en ik tekende de letters nog zeker twee weken bij. Mijn agenda van dat jaar staat volgeklad met tekens waarvan de betekenis me nu duister is.
Mijnheer Dingesstraat bleek boven S. te wonen, en afgelopen maandag ging ik op bezoek.
Ik zette mijn fiets tegen de pui van de snackbar en keek door de ruit naar binnen.
S. stond er, geen spat veranderd. Hij zag mij, keek, keek nog eens, grijnsde breed en zwaaide.
Tien jaar geleden was, in mijn 'hoogtijdagen', mijn blonde haar weggebonden in twee vlechten; mijn blauwe ogen gingen schuil achter een brilletje. Ik had een beugel, of eigenlijk drie: slotjes boven en onder, een plaatje boven en een buitenboordgeval. Ik had puistjes, en mijn kleding leek een selectie van al wat onflatteus was.
Ik vraag me nu al anderhalve dag af of ik er wel blij mee moet zijn, om zo vlot herkend te worden.
"Ik woon in de Dingesstraat", zei hij.
"Oh... ik ben nog eens vreselijk verliefd geweest in de Dingesstraat.." zo mijmerde ik.
Ik vertelde hem van V.
En van S.
V. woonde even vóór de Dingesstraat, en we zaten op school even erná.
V. liep naar school, en 's middags liep ik met haar mee terug.
In het jaar S. - of misschien was het slechts een late lente - hadden wij iets met eierkoeken, met jongens en met ijs.
Alledrie waren te vinden in de Dingesstraat.
We gingen naar de snackbar, kochten een ijsje, zaten aan de bar, en flirtten. Werden beflirt. Door S, de eigenaar van de snackbar. Hij was Tunesisch; duistere ogen, rechte neus, slanke benige handen. Hij stond, althans fysiek, model voor mijn latere lijst "Eisen waaraan mijn droomman moet voldoen".
V. en ik giechelden en bloosden en aanbaden, zoals zestienjarigen plegen te doen.
S. vond mij het leukst.
Iets met blond-haar-blauwe-ogen, zo analyseerden V en ik.
We hadden in de buurt een diepgravend onderzoek gedaan naar de meerwaarde van een blond uiterlijk bij het versieren van noordafrikanen, ziet u. En V. was bruinharig-bruinogig. Wat ze ook verder toevoegde aan accessoires, make-up, charmes, niets-verhullende kleding en anderszins, en wat ik ook aan dergelijke lokkertjes wegliet: ik had elke keer de hoogste score in opmerkingen, knipogen en lonkende lachjes.
S. vond mij het leukst, hij gaf me gratis ijs, staarde me aan, hield mijn handen in de zijne en leerde me arabische woordjes. Hij schreef zijn naam op mijn arm, in het arabisch, en ik tekende de letters nog zeker twee weken bij. Mijn agenda van dat jaar staat volgeklad met tekens waarvan de betekenis me nu duister is.
Mijnheer Dingesstraat bleek boven S. te wonen, en afgelopen maandag ging ik op bezoek.
Ik zette mijn fiets tegen de pui van de snackbar en keek door de ruit naar binnen.
S. stond er, geen spat veranderd. Hij zag mij, keek, keek nog eens, grijnsde breed en zwaaide.
Tien jaar geleden was, in mijn 'hoogtijdagen', mijn blonde haar weggebonden in twee vlechten; mijn blauwe ogen gingen schuil achter een brilletje. Ik had een beugel, of eigenlijk drie: slotjes boven en onder, een plaatje boven en een buitenboordgeval. Ik had puistjes, en mijn kleding leek een selectie van al wat onflatteus was.
Ik vraag me nu al anderhalve dag af of ik er wel blij mee moet zijn, om zo vlot herkend te worden.
dinsdag 09 maart
3 | 18:38
Kattig
Mijn eerste impuls was om mijn ogen af te wenden.
We kwamen net aanfietsen; wij stoorden hen, ik had niet het recht te kijken, moest ze de gelegenheid geven zich uit de voeten te maken.
Maar ze bleven waar ze waren.
Bleven doen wat ze deden.
Dermate exhibitionistisch dat ik me eigenlijk niet bezwaard voelde toen ik voorzichtig keek.
En er maar gewoon bij ging zitten.
Op het hekje. Terwijl zij op twee meter afstand midden op de stoep lagen. Languit, op elkaar. Zonder enige gene.
“Zeg lieverd”, zei ik tegen hem; “is ze het er eigenlijk wel mee eens?”
Zo zag ze er namelijk niet uit.
Hoogstens berustend. Lusteloos. Alsof ze daar al uren lagen, en zij allang tot de conclusie was gekomen dat het echt niets meer zou worden. Maar hem niet wou beroven van zijn mannelijke trots.
Hij daarentegen had de moed nog lang niet opgegeven.
Dikke opgeblazen kop, rug gekromd. Hij duwde zich tegen haar aan, worstelde, wreef, probeerde houvast te zoeken aan haar en aan de grond.
Ik belde mijn lief om haar advies te vragen.
Moest ik niet iets doen? Voor mijn seksegenote in de bres springen? Tenminste voorkomen dat er over een tijd een zoveelste ongewenst kind op de wereld zou worden gezet?
Juist op het moment dat Lief aannam, stootte hij zijn heupen wild naar voren.
Raak.
Zij gilde, hoog, hard, snerpend. Kronkelde, probeerde zich los te wringen.
En schoot onder hem vandaan.
Kindjes!
zei Lief aan de andere kant van de lijn.
Nee. Poesje.
Niet!
Echt.
Beschaamd zat ze zich even later op het bakfietsje van de buren te wassen.
Meneer loerde naar haar van achter het tuinhek. De haren overeind, de ogen scheef van frustratie en opgekropte geiligheid.
Ik moest maar vast informeren bij de buren, naar adoptiemogelijkheden.
Er vanuitgaande dat mijnheer zich niet nog eens zal laten afschepen.
Mijn eerste impuls was om mijn ogen af te wenden.
We kwamen net aanfietsen; wij stoorden hen, ik had niet het recht te kijken, moest ze de gelegenheid geven zich uit de voeten te maken.
Maar ze bleven waar ze waren.
Bleven doen wat ze deden.
Dermate exhibitionistisch dat ik me eigenlijk niet bezwaard voelde toen ik voorzichtig keek.
En er maar gewoon bij ging zitten.
Op het hekje. Terwijl zij op twee meter afstand midden op de stoep lagen. Languit, op elkaar. Zonder enige gene.
“Zeg lieverd”, zei ik tegen hem; “is ze het er eigenlijk wel mee eens?”
Zo zag ze er namelijk niet uit.
Hoogstens berustend. Lusteloos. Alsof ze daar al uren lagen, en zij allang tot de conclusie was gekomen dat het echt niets meer zou worden. Maar hem niet wou beroven van zijn mannelijke trots.
Hij daarentegen had de moed nog lang niet opgegeven.
Dikke opgeblazen kop, rug gekromd. Hij duwde zich tegen haar aan, worstelde, wreef, probeerde houvast te zoeken aan haar en aan de grond.
Ik belde mijn lief om haar advies te vragen.
Moest ik niet iets doen? Voor mijn seksegenote in de bres springen? Tenminste voorkomen dat er over een tijd een zoveelste ongewenst kind op de wereld zou worden gezet?
Juist op het moment dat Lief aannam, stootte hij zijn heupen wild naar voren.
Raak.
Zij gilde, hoog, hard, snerpend. Kronkelde, probeerde zich los te wringen.
En schoot onder hem vandaan.
Kindjes!
zei Lief aan de andere kant van de lijn.
Nee. Poesje.
Niet!
Echt.
Beschaamd zat ze zich even later op het bakfietsje van de buren te wassen.
Meneer loerde naar haar van achter het tuinhek. De haren overeind, de ogen scheef van frustratie en opgekropte geiligheid.
Ik moest maar vast informeren bij de buren, naar adoptiemogelijkheden.
Er vanuitgaande dat mijnheer zich niet nog eens zal laten afschepen.
13 | 11:59
Breakthrough (3)
Net iets teveel openheid, hè..?
Geen zorgen.
Zodra ik weer onder de levenden ben krijgt u, als vanouds, fijne nietszeggende postjes waarop u meteen uw antwoord klaar heeft.
Om mijn herstel te bespoedigen:
kom, leidt me wat af.
Vertel eens: hoe is het met u?
Met uw leven, uw familie, uw wereldreis; uw partner, of het gebrek daaraan; uw scriptie, uw depressie, uw (klein)kind(eren); uw burenruzies, uw huisdieren, uw studie; werk, therapie, gezondheid.
Toe.
Uw beurt.
Net iets teveel openheid, hè..?
Geen zorgen.
Zodra ik weer onder de levenden ben krijgt u, als vanouds, fijne nietszeggende postjes waarop u meteen uw antwoord klaar heeft.
Om mijn herstel te bespoedigen:
kom, leidt me wat af.
Vertel eens: hoe is het met u?
Met uw leven, uw familie, uw wereldreis; uw partner, of het gebrek daaraan; uw scriptie, uw depressie, uw (klein)kind(eren); uw burenruzies, uw huisdieren, uw studie; werk, therapie, gezondheid.
Toe.
Uw beurt.
4 | 06:56
Breakthrough (2)
Mensen met een goede arbeidsethos.
Kent u die?
Van die mensen die zich bewust zijn van hun verantwoordelijkheid binnen hun werk.
Die alles op alles zetten om hun werk zo goed mogelijk te kunnen doen.
Die ervoor zorgen dat men op ze kan rekenen.
Die overwerken, afspraken afzeggen, door weer en wind, op rollerskates tussen de files door als het moet; als ze maar kunnen afmaken wat afmoest. Want Het Bedrijf Rekent Op Ze.
Van die mensen die denken: koste wat kost, en ik red het wel.
Ondanks veertig graden koorts.
Van die mensen die zo hard bezig zijn met hun verantwoordelijkheid, dat ze niet op tijd inzien dat het niet meer gaat lukken.
Als ze voor de zesde keer binnen vijf kilometer van de fiets stappen om te kotsen.
Als ze, ijlend van koorts, het gezicht van de trambestuurder in een clownsgrijns en alle passagiers in leeuwen zien veranderen.
Als de begrafenis van Moeder toch een stuk emotioneler blijkt dan verwacht.
En er dan geen vervanging meer kan worden gevonden.
Bedrijven, hoedt u voor mensen met een goede arbeidsethos.
U rekent op ze, u vertrouwt ze met alles toe - maar hun falen is altijd onvoorspelbaar en onoplosbaar.
Mensen met een werkelijk goede arbeidsethos erkennen niet alleen hun kunnen, maar vooral ook hun grenzen.
En dus heb ik, voor de verandering, gistermiddag eens zitten rekenen.
Binnen de eerste anderhalve dag van mijn periode is er altijd een blok van drie uur waarin ik absoluut uitgeschakeld ben.
Rugpijn, buikpijn, pijn in mijn benen, kuiten, voetzolen.
Kronkelend tegen de verwarming, kruik op de buik.
Koude rillingen, zweten, hyperventileren.
Niets tegen te doen.
Dat blok kon gistermiddag vallen.
Of 's avonds.
Of 's nachts.
En met een beetje pech: vanochtend.
Als ik moest werken.
Vast niet.
Toch?
Maar voor de zekerheid misschien beter...
Waarna ik De Baas belde.
Zei dat er een kans was dat ik morgenochtend (=vanochtend, dus) ziek zou zijn.
Dat hij misschien beter aan J. kon vragen of er nog vervanging mogelijk was.
Het voelde als falen.
Maar als ik eerlijk ben denk ik dat J. het veel falender had gevonden wanneer ik om vijf voor halfnegen had gebeld.
Als beloning voor deze 'nederlaag', en omdat het verder eigenlijk ook wel een behoorlijk stoere dag was, heb ik mezelf 's avonds op twee paracetamol getracteerd. Zeer tegen mijn gewoonte in. We zijn immers een gereformeerd volkje en Lijden dient Gedragen te worden.
Pijnloze nacht.
Lekker geslapen.
Vrije ochtend.
En misschien straks nog maar een pilletje.
Fijn.
Mensen met een goede arbeidsethos.
Kent u die?
Van die mensen die zich bewust zijn van hun verantwoordelijkheid binnen hun werk.
Die alles op alles zetten om hun werk zo goed mogelijk te kunnen doen.
Die ervoor zorgen dat men op ze kan rekenen.
Die overwerken, afspraken afzeggen, door weer en wind, op rollerskates tussen de files door als het moet; als ze maar kunnen afmaken wat afmoest. Want Het Bedrijf Rekent Op Ze.
Van die mensen die denken: koste wat kost, en ik red het wel.
Ondanks veertig graden koorts.
Van die mensen die zo hard bezig zijn met hun verantwoordelijkheid, dat ze niet op tijd inzien dat het niet meer gaat lukken.
Als ze voor de zesde keer binnen vijf kilometer van de fiets stappen om te kotsen.
Als ze, ijlend van koorts, het gezicht van de trambestuurder in een clownsgrijns en alle passagiers in leeuwen zien veranderen.
Als de begrafenis van Moeder toch een stuk emotioneler blijkt dan verwacht.
En er dan geen vervanging meer kan worden gevonden.
Bedrijven, hoedt u voor mensen met een goede arbeidsethos.
U rekent op ze, u vertrouwt ze met alles toe - maar hun falen is altijd onvoorspelbaar en onoplosbaar.
Mensen met een werkelijk goede arbeidsethos erkennen niet alleen hun kunnen, maar vooral ook hun grenzen.
En dus heb ik, voor de verandering, gistermiddag eens zitten rekenen.
Binnen de eerste anderhalve dag van mijn periode is er altijd een blok van drie uur waarin ik absoluut uitgeschakeld ben.
Rugpijn, buikpijn, pijn in mijn benen, kuiten, voetzolen.
Kronkelend tegen de verwarming, kruik op de buik.
Koude rillingen, zweten, hyperventileren.
Niets tegen te doen.
Dat blok kon gistermiddag vallen.
Of 's avonds.
Of 's nachts.
En met een beetje pech: vanochtend.
Als ik moest werken.
Vast niet.
Toch?
Maar voor de zekerheid misschien beter...
Waarna ik De Baas belde.
Zei dat er een kans was dat ik morgenochtend (=vanochtend, dus) ziek zou zijn.
Dat hij misschien beter aan J. kon vragen of er nog vervanging mogelijk was.
Het voelde als falen.
Maar als ik eerlijk ben denk ik dat J. het veel falender had gevonden wanneer ik om vijf voor halfnegen had gebeld.
Als beloning voor deze 'nederlaag', en omdat het verder eigenlijk ook wel een behoorlijk stoere dag was, heb ik mezelf 's avonds op twee paracetamol getracteerd. Zeer tegen mijn gewoonte in. We zijn immers een gereformeerd volkje en Lijden dient Gedragen te worden.
Pijnloze nacht.
Lekker geslapen.
Vrije ochtend.
En misschien straks nog maar een pilletje.
Fijn.
maandag 08 maart
8 | 15:33
Breakthrough
Sprak ik vorige week nog over klussen als 'geil', blank hout als 'erotiserend', en verkondigde ik al wie het wilde en vooral niet wilde horen dat ik later bouwvakker zou worden - gisteren was het ineens uit met de pret.
Praktisch verlamd staarde ik naar plinten en deurposten.
Ik smste: "Bomen, bos. Niet weten wat nu, waar en hoe verder. Het huis komt nooit meer af en goed, en dan is het mijn schuld."
De geruststellende woorden in antwoord verloren hun kracht al bij het verbreken van de verbinding.
Faalangst.
Zo erg als ik het alleen van school kende.
Schreeuwerige tiener. Klasgenoten afleidend. Tekenend, schrijvend, even naar de wc, even bij de rector kletsen.
Ziek.
Naar huis.
Thuisblijvend.
Te bang weer terug naar school te gaan.
Alles om maar niet te hoeven merken wat ik niet wist en niet kon.
Blackouts onder proefwerken, papier leeg ingeleverd.
Een jaar gemist, nog een jaar, een derde.
Negen jaar gymnasium; zeker vier keer natuurkunde, scheikunde, biologie gekozen en in paniek weer laten vallen.
Huilend, brullend, tierend van angst huiswerk maken.
Tom Sawyer, in mijn handen van pocket tot papierprop gedrukt, door mijn kamer gesmeten.
En zo schuurde ik verder.
Twee uur over één deurpost, tranen over mijn wangen.
Niet meer malend om het zacht fluwelen oppervlak van het hout.
Vanochtend bleek ik ongesteld.
Goddank.
Alles PMS geweest.
Ik bedoel: faalangst is zó 1996...
Sprak ik vorige week nog over klussen als 'geil', blank hout als 'erotiserend', en verkondigde ik al wie het wilde en vooral niet wilde horen dat ik later bouwvakker zou worden - gisteren was het ineens uit met de pret.
Praktisch verlamd staarde ik naar plinten en deurposten.
Ik smste: "Bomen, bos. Niet weten wat nu, waar en hoe verder. Het huis komt nooit meer af en goed, en dan is het mijn schuld."
De geruststellende woorden in antwoord verloren hun kracht al bij het verbreken van de verbinding.
Faalangst.
Zo erg als ik het alleen van school kende.
Schreeuwerige tiener. Klasgenoten afleidend. Tekenend, schrijvend, even naar de wc, even bij de rector kletsen.
Ziek.
Naar huis.
Thuisblijvend.
Te bang weer terug naar school te gaan.
Alles om maar niet te hoeven merken wat ik niet wist en niet kon.
Blackouts onder proefwerken, papier leeg ingeleverd.
Een jaar gemist, nog een jaar, een derde.
Negen jaar gymnasium; zeker vier keer natuurkunde, scheikunde, biologie gekozen en in paniek weer laten vallen.
Huilend, brullend, tierend van angst huiswerk maken.
Tom Sawyer, in mijn handen van pocket tot papierprop gedrukt, door mijn kamer gesmeten.
En zo schuurde ik verder.
Twee uur over één deurpost, tranen over mijn wangen.
Niet meer malend om het zacht fluwelen oppervlak van het hout.
Vanochtend bleek ik ongesteld.
Goddank.
Alles PMS geweest.
Ik bedoel: faalangst is zó 1996...
6 | 14:54
Karma
“Ik ga nu gewoon willekeurig antwoorden klikken.
Dan word ik een beter visje.”
...
...
Ik ben hetzelfde visje...
“Ik ga nu gewoon willekeurig antwoorden klikken.
Dan word ik een beter visje.”
...
...
Ik ben hetzelfde visje...
§ | 11:57
Familiair
Telefoon.
Daarna pap aan mijn deur:
“Ja, Puck?
Dat was mama, om te zeggen hoe het er voor staat.
Ed was er al..”
“Ed?”
“Ed.”
“Ed..?”
“Ja, ik wist ook niet wie ze daarmee bedoelde.
Maar dat is de timmerman..”
Telefoon.
Daarna pap aan mijn deur:
“Ja, Puck?
Dat was mama, om te zeggen hoe het er voor staat.
Ed was er al..”
“Ed?”
“Ed.”
“Ed..?”
“Ja, ik wist ook niet wie ze daarmee bedoelde.
Maar dat is de timmerman..”
6 | 11:48
Think big!
What Finding Nemo Character are You?
Belachelijk.
Ik ben geweldig.
Als iemand in zichzelf gelooft ben ik het wel.
What Finding Nemo Character are You?
Belachelijk.
Ik ben geweldig.
Als iemand in zichzelf gelooft ben ik het wel.
zondag 07 maart
6 | 21:37
Virtuele wc-bril
Wat is dat toch met mannen, dat ze maar meteen achter de pc kruipen en al je instellingen wijzigen?!
Alsof de moderne vrouw dat zelf niet zou kunnen!
Ik was toevallig heel tevreden met mijn startmenu. En mijn icoontjesloze desktop.
Dat doet allemaal maar.
Dat voelt zich maar thuis, laat kauwgom achter op je muismat, en wie kan de rotzooi weer opruimen..?
(hier had iets heel anders kunnen staan, maar dat vond mijn Lief niet goed.
Omdat u al geschokt was bij het woord 'Neukbaar')
Wat is dat toch met mannen, dat ze maar meteen achter de pc kruipen en al je instellingen wijzigen?!
Alsof de moderne vrouw dat zelf niet zou kunnen!
Ik was toevallig heel tevreden met mijn startmenu. En mijn icoontjesloze desktop.
Dat doet allemaal maar.
Dat voelt zich maar thuis, laat kauwgom achter op je muismat, en wie kan de rotzooi weer opruimen..?
(hier had iets heel anders kunnen staan, maar dat vond mijn Lief niet goed.
Omdat u al geschokt was bij het woord 'Neukbaar')
2 | 17:01
Contaminatie
Zie die strakblauwe zon!
(Zij zegt dat ik dit al eens heb gelogd. Wie het logje kan vinden krijgt een prijs. Ik weet zeker dat ze liegt namelijk. Maar verder hou ik van haar, hoor.)
Update: zij herstelt. De huidige beschuldiging is niet gebrek aan originaliteit, maar leugenachtigheid in het voorlezen van toekomstige logjes. Niettemin. Ik hou nog steeds van haar.
Zie die strakblauwe zon!
(Zij zegt dat ik dit al eens heb gelogd. Wie het logje kan vinden krijgt een prijs. Ik weet zeker dat ze liegt namelijk. Maar verder hou ik van haar, hoor.)
Update: zij herstelt. De huidige beschuldiging is niet gebrek aan originaliteit, maar leugenachtigheid in het voorlezen van toekomstige logjes. Niettemin. Ik hou nog steeds van haar.
9 | 06:25
Rug (the morning after the day after)
Holy F*ck.
Valt dat even tegen.
...
Wacht.
Misschien heb ik gewoon niet genoeg gedaan.
Vanaf hoe laat mag je op zondag klussen..?
Holy F*ck.
Valt dat even tegen.
...
Wacht.
Misschien heb ik gewoon niet genoeg gedaan.
Vanaf hoe laat mag je op zondag klussen..?
zaterdag 06 maart
2 | 19:43
Klein venijn
“Denk je dat ik hem had moeten vertellen dat ik af en toe nogal arbeidintensief ben..?”
Pauze van het schuren. Ik stond in de tuin en belde mijn Lief.
Op dat moment viel de deur naar de keuken dicht.
“Schat, ik heb mezelf buitengesloten, kan jij mama bellen en vragen of ze opendoet?”
“Ik denk er niet aan. Ik heb je net hier!”
Liefde is..
Dus toen heb ik nog maar een tegeltje of twee gelicht.
(niet tegen mijn moeder zeggen; ze wou die rij laten liggen)
Ik vroeg haar of ze een stukje aan u wou schrijven. Dat ik helaas buiten stond te verkleumen en nooit meer terug zou komen maar heus wel van u heb gehouden.
Ik gaf haar mijn inlognaam en wachtwoord.
Maar ze wou niet.
Ik vraag me nu wel af hoe groot de kans is dat er in het gemiddelde volksbuurtje iemand woont met weblogkennis; genoeg om mijn url te vinden en in te loggen.
Het is nogal gehorig, daar.
Ik schepte en harkte en bezemde.
Ik kreeg het allejezus koud.
Toen zei ik dat ik moest ophangen.
“Als je nou niet binnen kan komen, bel je me dan nog even?”
Het klonk zo zorgzaam en lief, maar ergens rook ik onraad.
Zij woont in Groningen; vandaar misschien.
“Wat wou je doen dan..?”
“Niets. Maar daar wil ik wel bij zijn.”
Klein venijn, zij.
Ik heb haar lekker niet teruggebeld.
Ze moet maar via deze weg horen dat ik helemaal over de schutting moest klauteren. Glas in mijn handjes, grote splinters van rottend hout.
Mijn been helemaal open.
Daarna door de binnentuinen naar het buitenhek. Groot stalen hek met punten aan de bovenkant.
Via de muur op het hek, van het hek naar beneden gesprongen, op mijn knieen, grote schaafwonden.
En alles nog steeds met die kapotte rug.
Omgelopen, aangeklopt, mama die me niet hoorde want schuurde, uren in de kou met al dat bloed en zo naar en eenzaam.
Dat zal haar leren.
(niet aan haar vertellen dat de deur net niet in het slot bleek te zijn gevallen en ik gewoon meteen weer naar binnen kon)
“Denk je dat ik hem had moeten vertellen dat ik af en toe nogal arbeidintensief ben..?”
Pauze van het schuren. Ik stond in de tuin en belde mijn Lief.
Op dat moment viel de deur naar de keuken dicht.
“Schat, ik heb mezelf buitengesloten, kan jij mama bellen en vragen of ze opendoet?”
“Ik denk er niet aan. Ik heb je net hier!”
Liefde is..
Dus toen heb ik nog maar een tegeltje of twee gelicht.
(niet tegen mijn moeder zeggen; ze wou die rij laten liggen)
Ik vroeg haar of ze een stukje aan u wou schrijven. Dat ik helaas buiten stond te verkleumen en nooit meer terug zou komen maar heus wel van u heb gehouden.
Ik gaf haar mijn inlognaam en wachtwoord.
Maar ze wou niet.
Ik vraag me nu wel af hoe groot de kans is dat er in het gemiddelde volksbuurtje iemand woont met weblogkennis; genoeg om mijn url te vinden en in te loggen.
Het is nogal gehorig, daar.
Ik schepte en harkte en bezemde.
Ik kreeg het allejezus koud.
Toen zei ik dat ik moest ophangen.
“Als je nou niet binnen kan komen, bel je me dan nog even?”
Het klonk zo zorgzaam en lief, maar ergens rook ik onraad.
Zij woont in Groningen; vandaar misschien.
“Wat wou je doen dan..?”
“Niets. Maar daar wil ik wel bij zijn.”
Klein venijn, zij.
Ik heb haar lekker niet teruggebeld.
Ze moet maar via deze weg horen dat ik helemaal over de schutting moest klauteren. Glas in mijn handjes, grote splinters van rottend hout.
Mijn been helemaal open.
Daarna door de binnentuinen naar het buitenhek. Groot stalen hek met punten aan de bovenkant.
Via de muur op het hek, van het hek naar beneden gesprongen, op mijn knieen, grote schaafwonden.
En alles nog steeds met die kapotte rug.
Omgelopen, aangeklopt, mama die me niet hoorde want schuurde, uren in de kou met al dat bloed en zo naar en eenzaam.
Dat zal haar leren.
(niet aan haar vertellen dat de deur net niet in het slot bleek te zijn gevallen en ik gewoon meteen weer naar binnen kon)
2 | 15:17
Rug (the day after)
“Je moet blijven bewegen!
Bewegen is goed, anders gaat het alleen maar vaster zitten!”
Aldus zei ik tegen hem die ook rugpijn heeft.
En om niet achter te blijven heb ik vanochtend de laatste platen hardboard van de vloer getrokken.
Heb ik vier grote tassen boodschappen gesjouwd.
Ben ik net naar de Gamma gefietst (wind tegen).
En ga ik straks nog maar wat schuren.
Indien nodig wrik ik mezelf af en toe weer even omhoog.
Aan mijn fiets. Een lantaarnpaal. Een deurpost. Of mijn moeder.
Goed voorbeeld.
Of heet dat nou eigenwijs..?
“Je moet blijven bewegen!
Bewegen is goed, anders gaat het alleen maar vaster zitten!”
Aldus zei ik tegen hem die ook rugpijn heeft.
En om niet achter te blijven heb ik vanochtend de laatste platen hardboard van de vloer getrokken.
Heb ik vier grote tassen boodschappen gesjouwd.
Ben ik net naar de Gamma gefietst (wind tegen).
En ga ik straks nog maar wat schuren.
Indien nodig wrik ik mezelf af en toe weer even omhoog.
Aan mijn fiets. Een lantaarnpaal. Een deurpost. Of mijn moeder.
Goed voorbeeld.
Of heet dat nou eigenwijs..?
vrijdag 05 maart
5 | 15:56
Niet vanuit je rug...!!!
Ook de zoete perkjes in de voortuin bleken ondergronds te zijn aangelegd.
Zeventig bakstenen heb ik uiteindelijk weggehaald, uit een ruimte van hoogstens 1,5 bij 2 meter.
Het lijkt nogal wat opzien te baren: een meisje in tuinbroek met lichtblauwe theedoek op het hoofd, op de hurken in de aarde, steen voor steen losbeitelend. En over de schutting heen werpend. Ik werd tenminste nogal vreemd aangekeken door voorbijgangers.
Maar: ze zijn weg, de stenen.
De voortuin daarna diep omgespit en geharkt. Donkere aarde, één eenzame rozenstruik in het midden.
De wingerd is weg. Ook die voor het raam.
De kitscherige doch loodzware ronde plantenbak naast de deur is leeggegooid en weggerold.
Nu alle rotzooi uit de voortuin weg is oogt het huis drie keer zo ruim.
Rest ons nog de vraag wanneer ik weer zal kunnen lopen.
Ook de zoete perkjes in de voortuin bleken ondergronds te zijn aangelegd.
Zeventig bakstenen heb ik uiteindelijk weggehaald, uit een ruimte van hoogstens 1,5 bij 2 meter.
Het lijkt nogal wat opzien te baren: een meisje in tuinbroek met lichtblauwe theedoek op het hoofd, op de hurken in de aarde, steen voor steen losbeitelend. En over de schutting heen werpend. Ik werd tenminste nogal vreemd aangekeken door voorbijgangers.
Maar: ze zijn weg, de stenen.
De voortuin daarna diep omgespit en geharkt. Donkere aarde, één eenzame rozenstruik in het midden.
De wingerd is weg. Ook die voor het raam.
De kitscherige doch loodzware ronde plantenbak naast de deur is leeggegooid en weggerold.
Nu alle rotzooi uit de voortuin weg is oogt het huis drie keer zo ruim.
Rest ons nog de vraag wanneer ik weer zal kunnen lopen.
5 | 06:02
Burp..
Het was iets met mijn stofwisseling.
De diëtiste had gezegd dat ik, om mijn stofwisseling ooit weer wat a tempo te krijgen, het zwaartepunt van mijn maaltijden naar eerder op de dag moest verplaatsen. En sowieso meer moest gaan eten.
Het was iets met sporten.
Op een lege maag is het slecht sporten.
Het was iets met mijn medicijnen, waarbij ik sowieso geen grapefruit, in welke vorm dan ook, mag nuttigen.
En het was iets met mijn spijsvertering, die louter fruit op de nuchtere maag niet echt trok.
Maar toch.
Ik ben het een beetje zat: de appel èn de yoghurt èn het roggebrood èn de plak ontbijtkoek.
Ik verlang terug naar de stille ochtenden van mijn appel, mijn grapefruit en ik.
Het was iets met mijn stofwisseling.
De diëtiste had gezegd dat ik, om mijn stofwisseling ooit weer wat a tempo te krijgen, het zwaartepunt van mijn maaltijden naar eerder op de dag moest verplaatsen. En sowieso meer moest gaan eten.
Het was iets met sporten.
Op een lege maag is het slecht sporten.
Het was iets met mijn medicijnen, waarbij ik sowieso geen grapefruit, in welke vorm dan ook, mag nuttigen.
En het was iets met mijn spijsvertering, die louter fruit op de nuchtere maag niet echt trok.
Maar toch.
Ik ben het een beetje zat: de appel èn de yoghurt èn het roggebrood èn de plak ontbijtkoek.
Ik verlang terug naar de stille ochtenden van mijn appel, mijn grapefruit en ik.
donderdag 04 maart
2 | 18:09
Spijbelaar
Ma tegen Pa:
"W, wil jij morgen alsjeblieft voor mij liegen?"
- ..?
"Opbellen naar mijn dietiste en zeggen dat ik ziek ben..?"
Ma tegen Pa:
"W, wil jij morgen alsjeblieft voor mij liegen?"
- ..?
"Opbellen naar mijn dietiste en zeggen dat ik ziek ben..?"
2 | 18:03
Remote local
Uit de referrerstats:
http://127.0.0.1/weblog/archives/archive_2004-m03.php
Spannond.
Wie o wie is thuis aan het experimenteren met Pivot..?
Uit de referrerstats:
http://127.0.0.1/weblog/archives/archive_2004-m03.php
Spannond.
Wie o wie is thuis aan het experimenteren met Pivot..?
7 | 13:10
Houtwerk
Alle oude verf is weg.
Nu schuren.
Uiteindelijk verven.
Maar:
1 x grondverf+schuren, of toch 2x?
Alle oude verf is weg.
Nu schuren.
Uiteindelijk verven.
Maar:
1 x grondverf+schuren, of toch 2x?
5 | 10:02
Brak
Voor iedereen die gisteren teveel heeft gedronken
Voor iedereen die deze week teveel heeft gedronken
Voor iedereen die ergens in zijn leven teveel heeft gedronken
of ooit zal gaan drinken
of,
Voor iedereen die, gewoon, te lang heeft geslapen
Ik heb uw kater.
Nee joh. Graag gedaaan hoor.
Voor iedereen die gisteren teveel heeft gedronken
Voor iedereen die deze week teveel heeft gedronken
Voor iedereen die ergens in zijn leven teveel heeft gedronken
of ooit zal gaan drinken
of,
Voor iedereen die, gewoon, te lang heeft geslapen
Ik heb uw kater.
Nee joh. Graag gedaaan hoor.
1 | 06:23
Ochtend-auw
Op mijn vraag of ik erg was, antwoordde zij erger.
“Lie-ef!! Als ik jou vraag of ik een piranha ben, moet je dat niet bevestigen of vergroten; dan moet je juist zeggen dat ik een lief zacht wollig zeepaardje ben, met grote onschuldige ogen!”
Helaas blijken zeepaardjes iets te hebben met zich overal aan vastslingeren en belasten van de partner..
Op mijn vraag of ik erg was, antwoordde zij erger.
“Lie-ef!! Als ik jou vraag of ik een piranha ben, moet je dat niet bevestigen of vergroten; dan moet je juist zeggen dat ik een lief zacht wollig zeepaardje ben, met grote onschuldige ogen!”
Helaas blijken zeepaardjes iets te hebben met zich overal aan vastslingeren en belasten van de partner..
woensdag 03 maart
23 | 13:26
Stiltetwijfel
"Verantwoordelijkheid naar de lezer"
(Oudgedienden gniffelen nu. Of zuchtten om deze toen en nog immer zo uitgekauwde term)
Voor het eerst voel ik hem.
De arrogantie..
Mocht ik toch weer gaan schrijven, in weerwil van.. alles.. dan moest het hier eerst maar eens wat frisser worden.
Nog voorkeuren voor kleurencombinaties?
"Verantwoordelijkheid naar de lezer"
(Oudgedienden gniffelen nu. Of zuchtten om deze toen en nog immer zo uitgekauwde term)
Voor het eerst voel ik hem.
De arrogantie..
Mocht ik toch weer gaan schrijven, in weerwil van.. alles.. dan moest het hier eerst maar eens wat frisser worden.
Nog voorkeuren voor kleurencombinaties?
maandag 01 maart
11 | 16:40
Mission accomplished. In a failing sort of way.
Zo.
Dat gehad hebbende moesten we nu maar eens lekker gaan instorten.
Voor een week of wat, bijvoorbeeld.
Zo.
Dat gehad hebbende moesten we nu maar eens lekker gaan instorten.
Voor een week of wat, bijvoorbeeld.
5 | 13:30
Mission Impossible (not otherwise specified)
Adem in..
...blaas uit...
Ok.
Daar gaan we dan.
Duimt u..?
Adem in..
...blaas uit...
Ok.
Daar gaan we dan.
Duimt u..?
6 | 12:50
Strength
Twee jaar niet gevoerd, en nog steeds niet dood.
Dying, maar delighted.
Dat noem ik niet direct frail, eigenlijk...
Twee jaar niet gevoerd, en nog steeds niet dood.
Dying, maar delighted.
Dat noem ik niet direct frail, eigenlijk...
4 | 11:04
Neukbaar
Ik mijmerde en droomde toekomst:
"als ik ooit een dochter krijg noem ik haar Anne Lotte..."
Waarop zij zei:
"Lieverd, je moet er ook rekening mee houden dat zo'n kind groot wordt en seks krijgt..."
Ik mijmerde en droomde toekomst:
"als ik ooit een dochter krijg noem ik haar Anne Lotte..."
Waarop zij zei:
"Lieverd, je moet er ook rekening mee houden dat zo'n kind groot wordt en seks krijgt..."
3 | 10:48
“Oh.. dat was gewoon Katja...”
En dan kan ik dat wel zo blasé voor me uit mompelen, maar het is natuurlijk A) een schande dat ik zelfs maar langs Belspelletjes heen zap, en B) zeer verontrustend dat ik antwoord weet te geven op soapvragen.
En dan kan ik dat wel zo blasé voor me uit mompelen, maar het is natuurlijk A) een schande dat ik zelfs maar langs Belspelletjes heen zap, en B) zeer verontrustend dat ik antwoord weet te geven op soapvragen.
4 | 05:41
OCS
Gelukkig maar dat ik dingen heel goed kan loslaten.
Je moet er toch niet aan denken dat men op dit tijdstip bezig zou zijn met php, MySQL, css, rss....
Gelukkig maar dat ik dingen heel goed kan loslaten.
Je moet er toch niet aan denken dat men op dit tijdstip bezig zou zijn met php, MySQL, css, rss....